Sierpień - Parafia pw. św. Łukasza Ewangelisty i św. Rity

Urodził się w Marinelli pod Neapolem w zamożnej rodzime szlacheckiej. Był wszechstronnie uzdolniony: malarz, poeta, muzyk. Mając 17 lat skończył studia uzyskując doktorat obojga praw. Pewne niepowodzenie w trakcie wykonywania zawodu adwokata spowodowało zmianę jego zainteresowań. Po studiach teologicznych został księdzem w 1726 r. Podjął pracę duszpasterską wśród ludu neapolitańskiego. Głosił misje ludowe i pełnił bezustanną posługę w konfesjonale. Z myślą o tego rodzaju stałej pracy założył zgromadzenie zakonne Najświętszego Zbawiciela - redemptorystów (1732). Św. Alfons w wieku 66 lat został biskupem diecezji Santa Agata dei Goti. Prace pasterza wypełniał z nadzwyczajną gorliwością. Prowadził surowy tryb życia. Swoje dochody oddawał ubogim. Kiedy nastał głód, sprzedał sprzęty i naczynia z biskupiego domu, aby za to kupić chleb dla głodujących. Po 13 latach pracy biskupiej choroba przykuła go do fotela. Zwolniony z obowiązków ordynariusza, powrócił do swego zakonu, gdzie wiele wycierpiał od współbraci i z powodu własnych skrupułów. Św. Alfons Liguori był ekspertem w tym, co dzisiaj nazywane jest teologią pastoralną. Napisał ponad 100 książeczek i rozpraw dotyczących moralności, ascetyki, pobożności i modlitwy, które cieszyły się wielką popularnością. Np. jego “Teologia moralna” miała 82 wydania, a “Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu” 2000 wydań (!). Jego prace zostały przetłumaczone na 61 języków. Nauczanie duchowe św. Alfonsa zdominowało życie chrześcijańskie Italii XVIII w. Zmarł l sierpnia 1787 r. Beatyfikowany w 1816 r. Kanonizowany 23 lata później. Jego relikwie spoczywają w kościele w Pagani niedaleko Salerno. Jest patronem zakonu redemptorystów; adwokatów, osób świeckich, spowiedników, teologów, zwłaszcza moralistów.

W ikonografii św. Alfons przedstawiany jest w czarnej, zakonnej sutannie lub w szatach biskupich. Czasami trzyma krzyż lub ma różaniec na szyi. Bywa, że stoi przy nim anioł z pastorałem i mitrą.

 

śwśw. Aleksandra, Atcjusza, Leoncjusza, mm. (+ IV w.),

św. Etelwolda bpa (+ 984),

św. Feliksa m. (+ II/III w.),

św. Justyna m. (+ V w.),

św. Nemezjusza wyznawcy; św. Siedmiu Braci Machabeuszów (+ 168 przed Chr.),

św. Piotra Juliana Eymard kpł. (+ 1868),

św. Werusa bpa (+ IV),

śwśw. sióstr Wiary, Nadziei, Miłości (+ poł. II w.).

 

Urodził się około 283 r. na Sycylii. Był lektorem w Rzymie. W 345 r. został pierwszym biskupem Vercelli w Piemoncie. Zainaugurował w Europie nowy styl Vita Communis - życia wspólnego duchownych. W 355 r. na synodzie w Mediolanie, gdy biskupi ariańscy odrzucili postanowienia soboru w Nicei (325), zarządzenia papieża oraz potępili św. Atanazego, Euzebiusz jako prawowierny biskup został deponowany i skazany na wygnanie do Scytopolis w Palestynie. Biskup-tułacz przebywał potem w Kapadocji i Tebaidzie. Po śmierci cesarza Konstancjusza następca pozwolił mu powrócić do diecezji. Resztę swego życia poświęcił wykorzenianiu arianizmu. Zmarł l sierpnia 371 r. Pochowano go w bazylice, którą uprzednio wybudował. Euzebiusz pozostawił po sobie sporą spuściznę literacką. Z powodu wielu cierpień, jakie poniósł dla Chrystusa, diecezja w Vercelli czci go jako męczennika. Św. Euzebiusz jest patronem diecezji przedalpejskich.

W ikonografii Święty przedstawiany jest jako biskup w szatach pontyfikalnych. Czasami jako wygnaniec. Jego atrybutem jest księga.

 

św. Maksyma bpa (+ II w.),

św. Piotra z Osmy bpa (+ 1109),

św. Rutiliusza m. (+ II/III w.),

św. Stefana I pp. m. (+ 257),

św. Teodoty m. (+ IV w.).

 

Mieszkała w Filippi, w Macedonii. Była zapewne osobą zamożną, bowiem purpura - tkanina, którą sprzedawała, stanowiła towar luksusowy. Kiedy św. Paweł przybył do miasta, w którym mieszkała, Lidia była poganką skłaniającą się ku monoteizmowi. Spotkawszy Apostoła przyjęła chrzest. Tekst Łukasza odnotowuje, że udzieliła mu gościny (Dz 16,12-15). Paweł pozyskał ją dla Chrystusa jako pierwszą pogankę w Europie. Jest patronką farbiarzy.

 

św. Asprena bpa (+ III w.),

bł. Augustyna Gazotić bpa (+ 1323),

śwśw. Cyry i Marany (+ V w.),

św. Dalmacjusza zk. (+ 440),

św. Eufroniusza bpa (+ 471),

św. Piotra bpa w Anagni (+ 1105).

 

(zob. 31 stycznia)

. Urodził się w rodzinie ubogich wieśniaków w Dardilly koło Lyonu. Do Pierwszej Komunii przystąpił potajemnie podczas Rewolucji Francuskiej. Dwukrotnie odmawiano mu przyjęcia do seminarium. Pokonawszy wiele trudności, otrzymał święcenia kapłańskie w 1815 r. Po trzech latach sprawowania funkcji wikariusza został proboszczem w parafii Ars. Jan żyjąc w wielkim ubóstwie, oddając się surowym postom, niezwykłym wyrzeczeniom oraz wytrwałej modlitwie, zaczął z wolna odradzać zobojętniałych parafian. Miał dar czytania w ludzkich sumieniach i przepowiadania przyszłości. Zasłynął jako spowiednik. W konfesjonale spędzał od 13 do 17 godzin dziennie. Jego świętość ściągała tysiące pielgrzymów z dalekich stron. Często doświadczał fizycznej obecności i napaści szatana. Wyczerpany nadludzką pracą i umartwieniami zmarł 4 sierpnia 1859 r. Pius X beatyfikował go w roku 1905. Kanonizowany przez Piusa XI (1925). Jest patronem proboszczów.

W ikonografii Święty przedstawiany jest w stroju duchownym ze stułą na szyi, często w otoczeniu dzieci.

 

bł. Arystarcha bpa Tessalonik (+ I w.),

św. Eufroniusza bpa Tours (+ 573),

bł. Franciszka Gecco ps. (+ 1350),

bł. Fryderyka Janssoone zk. (+ 1916),

śwśw. Justyna, Krescencjusza, mm. (+ 258),

bł. Rajnera bpa (+ 1180),

św. Tertuliana kpł. m. (+ poł. III w.).

 

(zob. 1 stycznia)

Początkowo było to święto w bazylice Santa Maria Maggiore - Matki Bożej Większej w Rzymie. Sykstus III (432 - 440), pragnąc uczcić zakończenie soboru w Efezie, na którym ogłoszono dogmat o Bożym Macierzyństwie Maryi (Theotokos), postanowił wybudować w Rzymie bazylikę. Legenda opowiada, że miejsce pod świątynię ad nives wskazała patrycjuszowi Janowi sama Maryja, ukazując obszar pokryty śniegiem w okresie największych upałów - 5 sierpnia. Święto obchodzone jest od czasów Benedykta XII (1726).

 

Urodził się około 604 r. jako syn Etelfryda, króla Nortumbrii. Gdy Brytowie wywołali powstanie, w którym poległ jego ojciec, Oswald musiał uciekać do Szkocji. Zatrzymał się na wyspie Hy w klasztorze św. Kolumbana, gdzie przyjął chrzest. W roku 634 pokonał króla Brytów, Caedwalla, i odzyskał tron. Rozpoczął dzieło chrystianizacji kraju. Założył klasztor w Lindisfarne, który stał się centrum pracy misyjnej. Część opozycji hołdującej pogaństwu wystąpiła przeciwko Oswaldowi i razem z królem sąsiedniej Mercji, Pendą, wypowiedziała mu walkę. 5 sierpnia 642 r. Oswald poległ w bitwie na Maserfelth. Stał się bohaterem eposów, zwłaszcza w Niemczech. Oswald jest patronem angielskiej rodziny królewskiej, krzyżowców, żniwiarzy.

W ikonografii św. Oswald jest przedstawiany jako król w suto układającym się płaszczu. Jego atrybutami są m. in.: gałązka palmowa, kłosy pełne ziarna, kruk na ręku lub na księdze, pierścień w dłoni.

 

św. Afry m. (+ 304),

św. Eusigniusza m. (+ poł. IV w.),

św. Kasjana bpa w Autun (+ IV w.),

św. Memiusa bpa Châlons (+ III/IV w.),

św. Nonny (+ 374) - matki św. Grzegorza z Nazjanzu,

św. Parysa bpa w Teano (+ 346),

św. Wenancjusza bpa Viviers (+ 525).

 

Urodził się w Quingey (Francja). Studiował prawo i teologię w Bolonii. Na wieść o chorobie ojca wybrał się do domu. Kiedy w Pawii dotarła do niego wiadomość, że ojciec nie żyje, przerwał podróż i wstąpił do benedyktynów w Ciel d'Oro. W 1129 r. został biskupem Savony. Niedługo zarządzał diecezją. Zmarł 6 sierpnia w trzy lata później.

 

św. Hormisdasa pp. (+ 523),

św. Jakuba z Amidy ps. (+ VI w.),

śwśw. Justa, Pastora, mm. (+ 304),

śwśw. Stefana op. Piotra z Cardeny (+ IX w.).

 

Wstąpił na stolicę Piotrową w 257 r. Załagodził spór wśród biskupów azjatyckich i afrykańskich w sprawie ważności chrztu, udzielanego przez heretyków. Już w następnym roku, podczas prześladowania chrześcijan przez cesarza Waleriana, został aresztowany podczas celebrowania Mszy św. w katakumbach św. Kaliksta. Papieża ścięto mieczem 6 sierpnia 258 r. wraz z towarzyszącymi mu diakonami: Januarym, Magnusem, Wincentym i Stefanem. Tego samego dnia zostali ścięci dwaj inni diakom: Felicysym i Agapit. Imię św. Sykstusa wymienia się w Kanonie rzymskim. W roku 1854 odkryto jego grób w katakumbach św. Kaliksta, w “krypcie papieży”.

W ikonografii św. Sykstus przedstawiany jest w papieskich szatach, w ornacie, paliuszu i prostej tiarze. Jego atrybutami są: miecz, moneta w dłoni, palma, pastorał z podwójnym krzyżem, sakiewka, sakiewka na księdze.

 

Urodził się w 1480 r. w Vicenza (Italia). Studia na uniwersytecie w Padwie zakończył doktoratem obojga praw. Mając 36 lat przyjął święcenia kapłańskie. Służył ubogim, nieszczęśliwym. Wierzył głęboko w Opatrzność Bożą oraz miał szczególne nabożeństwo do Dzieciątka Jezus. W 1524 r. jako prałat Kurii Rzymskiej założył z Piotrem Carafa, późniejszym papieżem Pawłem IV, pierwsze zgromadzenie Kleryków Regularnych, których nazwano teatynami. Został przełożonym zgromadzenia w Wenecji, następnie w Neapolu, gdzie zmarł 7 sierpnia 1547 r. Z powodu wielkiej gorliwości zwano go “łowcą dusz”. Beatyfikowany w 1629, kanonizowany w 1671 r.

W ikonografii św. Kajetan przedstawiany jest w zakonnym habicie przepasany rzemieniem, w białych skarpetkach, w birecie, z różańcem w dłoni. Jego atrybutami są m. in.: czaszka, Dziecię Jezus na rękach, krzyż, lilia, otwarta Ewangelia, ptak, zwój.

 

śwśw. Agatangela z Vendôme kpł., Kajetana z Nantes kpł., mm. (+ 1638),

św. Alberta z Trapani zk. (+ 1307),

św. Domecjusza mn. m. (+ IV w.),

św. Donata bpa Nikomedii (+ 362),

św. Wiktrycjusza bpa Rouen (+ 407),

bł. Wincentego zk. (+ 1504).

 

(zob. 9 marca)

Dominik Guzman urodził się około 1172 r. w Caleruega (Kastylia). Po studiach teologicznych w Palencji został kapłanem i kanonikiem katedralnym w Osma (1196). Ze swym przyjacielem biskupem Diego di Acebes udał się do Rzymu. Następnie towarzyszył mu w misji dyplomatycznej do Danii. Wysłany przez papieża Innocentego III do południowej Francji, dotkniętej herezją albigensów, zrozumiał, że do takiej pracy potrzeba misjonarzy głęboko wykształconych i żyjących w ewangelicznym ubóstwie. W tym celu założył pod Tuluzą Zakon Kaznodziejski - dominikanów, oparty na regule św. Augustyna. Zakon, zatwierdzony w 1216 r. przez papieża Innocentego III, przyczynił się wraz z franciszkanami do odrodzenia średniowiecznego Kościoła. Dominik pracował jako wędrowny kaznodzieja we Francji, Hiszpanii, Italii. Umarł w Bolonii 6 sierpnia 1221 r. Tam znajdują się jego relikwie. Kanonizowany w 1234 r. Święty Dominik jest patronem zakonu dominikanów - gałęzi żeńskiej i męskiej, Bolonii, Kordoby, Madrytu, Palermo.

W ikonografii św. Dominik przedstawiany jest w dominikańskim habicie. Jego atrybutami są: gwiazda sześcioramienna, infuła u stóp, lilia - czasami złota, księga, podwójny krzyż procesyjny, pastorał, pies w czarne i białe łaty trzymający pochodnię w pysku (symbol zakonu: “Domini canes” - “Pańskie psy”), różaniec.

 

św. Altmana bpa Passawy (+ 1091),

śwśw. Cyriaka, Larga, Smaragda, mm. (+ 309),

św. Emiliana bpa w Kizyku (+ IX w.),

bł. Jana Feltona m. (+ 1570),

bł. Joanny z Aza (+ XII w.) - matki św. Dominika Guzman,

św. Marynusa m. (+ 310),

św. Mirona bpa Krety (+ IV w.),

św. Sewera kpł. (+ V w.).

 

. Urodziła się 12 października 1891 r. we Wrocławiu w żydowskiej rodzinie. Studiowała we Wrocławiu, w Getyndze. W 1915 r. złożyła egzamin państwowy z propedeutyki filozofii, historii i języka niemieckiego. Wykładała te przedmioty w gimnazjum wrocławskim im. Wiktorii. W roku następnym została asystentką Edmunda Husserla we Fryburgu. W 1917 doktoryzowała się z filozofii z wynikiem “summa cum laude”. W swoich badaniach wychodząc od filozofii doszła do mistycznego doświadczenia wiary. Szukając prawdy, znalazła Boga. W 1922 r. przyjęła chrzest w Kościele katolickim. W latach 1923 - 1931 wykładała w liceum i seminarium nauczycielskim w Spirze. Jeździła także z odczytami do Niemiec, Austrii, Czech, Francji, Szwajcarii. W 1932 r. objęła wykłady w Instytucie Pedagogiki Naukowej w Monasterze. Reżim hitlerowski, ustawą o eliminacji ze stanowisk państwowych osób pochodzenia niearyjskiego, uniemożliwił jej dalszą pracę dydaktyczną oraz uzyskanie habilitacji. 14 października 1933 r. wstąpiła do karmelu w Kolonii, przyjmując imię zakonne Teresy Benedykty od Krzyża. Śluby wieczyste złożyła w 1938 r. W kilka miesięcy później musiała uciekać z Kolonii do karmelu holenderskiego w Echt. W sierpniu 1942 r. została aresztowana przez gestapo i internowana w obozie w Westerbork. Następnie deportowana do Oświęcimia, gdzie w tydzień później, 9 sierpnia poniosła śmierć w komorze gazowej. Pozostawiła po sobie pisma, listy, notatki z filozofii osoby, teologii - zwłaszcza przemyślenia dotyczące “wiedzy krzyża”. Beatyfikował ją Jan Paweł II w 1987 r.

“Dobrze jest pamiętać, że mamy prawo obywatelstwa do nieba, a Świętych Pańskich za towarzyszy i domowników. Wtedy łatwiej się dźwiga sprawy, <quae sunt super terram> [te na ziemi].”

 

św. Ireny cesarzowej (+ 803),

św. Domicjana bpa Châlons (+ IV w.),

bł. Jana z Fermo kpł. zk. (+ 1322),

bł. Jana z Salerno zk. (+ 1241),

śwśw. Juliana, Marcjana, mm. (+ 729),

św. Romana żołnierza m. (+ 258),

śwśw. Sekundiana, Marcelina, Weriana, mm. (+ poł. III w.).

 

(zob. 21 lipca)

Był jednym z siedmiu diakonów Kościoła rzymskiego za czasów papieża Sykstusa II. Zarządzał dobrami kościelnymi. Opiekował się ubogimi. Podczas prześladowania za cesarza Waleriana, przewidując swoją śmierć, rozdał biednym majątek kościelny W kilka dni po męczeństwie papieża Sykstusa prefekt Rzymu zażądał wydania skarbu kościelnego. Wawrzyniec zgromadził ubogich i odpowiedział: “Oto są prawdziwe skarby Kościoła.” Według tradycji został umęczony na rozpalonej kracie 10 sierpnia 258 r. Imię Świętego wymienia się w Kanonie rzymskim. Jest patronem Hiszpanii (Filip II w hoł­dzie Świętemu wybudował swój królewski pałac Escorial w kształcie kraty), Norymbergi; bibliotekarzy, kucharzy, piekarzy, studentów, ubogich.

W ikonografii św. Wawrzyniec przedstawiany jest jako diakon w dalmatyce, czasami jako diakon ze stułą. Jego atrybutami są: księga, krata, palma, otwarta szafka, a w niej księgi Ewangelii, sakiewka, zwój.

 

św. Amadeusza Portugalskiego zk. (+ 1482),

św. Asterii dz. m. (+ 310),

św. Deusdedit wyznawcy (+ VI w.),

św. Hugona bpa w Auxerre (+ 1136).

 

Urodziła się w 1194 r. w Asyżu. Pochodziła z zamożnej rodziny. W tajemnicy przed rodzicami 1212 r. w Porcjunkuli przyjęła habit zakonny z rąk św. Franciszka i założyła według reguły franciszkańskiej pierwszy żeński klasztor Pań Ubogich, zwanych później klaryskami. Jego szczególną cechą jest “przywilej ubóstwa”. Usytuowano go przy kościele św. Damiana. Niebawem dołączyła jej siostra bł. Agnieszka. Klara była pierwszą ksienią. Gdy św. Franciszek po otrzymaniu stygmatów ciężko zapadł na zdrowiu, Klara pielęgnowała go w specjalnej celi zbudowanej w ogrodzie klasztoru. Miała szczególne nabożeństwo do Męki Pańskiej i Eucharystii. Mimo choroby prowadziła życie surowe. Jej modlitwom przypisywano fakt odstąpienia Saracenów od obleganego Asyżu. Umarła 11 sierpnia 1253 r. Aleksander IV kanonizował ją w dwa lata później. Jest patronką zakonu klarysek, kapucynek; Asyżu; bieliźniarek, hafciarek, praczek, radia i telewizji.

W ikonografii św. Klara ukazywana jest jako zakonnica w habicie klaryski stojąca w bramie klasztoru. Czasami przedstawiana podczas modlitwy lub z monstrancją w dłoniach, kiedy na murach miejskich broni Asyżu. Jej atrybutami są m. in.: krucyfiks, księga, lilia, monstrancja.

 

św. Aleksandra bpa w Komanie (+ 250),

św. Ekwicjusza op. (+ 571),

św. Filomeny m., św. Gaugeryka bpa w Cambrai (+ 625),

św. Piotra Fabera kpł. (+ 1546),

św. Rufina bpa (+ koń. III w.),

św. Tauryna bpa Evreux (+ IV w.),

św. Tyburcjusza m. (+ 288),

św. Zuzanny dz. m. (+ IV w.?).

 

(zob. 27 lipca)

Urodził się w możnym rodzie Odescalchich. Mając 24 lata wstąpił na drogę kapłaństwa. Po studiach w Rzymie i Neapolu, zyskawszy doktorat obojga praw, został prefektem Kamery Apostolskiej. Innocenty X mianował go kardynałem. Był legatem papieskim w Ferrarze. Następnie zarządzał diecezją w Novarze. Potem pracował w różnych kongregacjach rzymskich. Wiódł życie surowe, niemal odosobnione. Innocenty został obrany papieżem w wieku 65 lat po śmierci Klemensa X. Jego pontyfikat był jednym z ważniejszych w dziejach Kościoła. Wystąpił przeciw nepotyzmowi i wystawności papieskiego dworu. Potępił kwietyzm. Zabierał głos w sprawie Murzynów afrykańskich porywanych do Ameryki. Był przeciwnikiem absolutyzmu Ludwika XIV oraz gallikanizmu. Doprowadził do układu króla Polski Jana III Sobieskiego z Leopoldom I, cesarzem, w wyniku którego doszło do wspólnej akcji pod Wiedniem i zwycięstwa nad Turkami (1683). Jako wyraz wdzięczności papież ustanowił święto Imienia Maryi. Zdeptanie potęgi tureckiej, zagrażającej Europie, było poniekąd ukoronowaniem pontyfikatu Innocentego XI. Pochowano go w bazylice św. Piotra. Napis na nagrobku lapidarnie streszcza jego życie i dzieło: “Religio et justitia”. Beatyfikowany w 1956 r. Po zwycięstwie pod Wiedniem Jan III przesłał papieżowi chorągiew Kara Mustafy ze słowami: “Przybyłem, ujrzałem, jak Bóg zwycięża.” Innocenty XI przekazał w podzięce królowi Polski symboliczny miecz w drogocennej pochwie.

W ikonografii Innocenty XI przedstawiany jest w stroju pontyfikalnym.

 

śwśw. Aniceta, Fotina, mm. w Nikomedii (+ ok. 305),

św. Eupliusa dk. m. (+ 304),

św. Euzebiusza bpa Mediolanu (+ 460),

śwśw. Digny, Euprepil, Eunomii, mm. i Hilarii m. - matki św. Afry (+ 304),

św. Herkulana bpa w Brescii (+ VI w.),

śwśw. Juliana, Krescencjana, Kwiriaka, Largiona, Nimii, mm. (+ 304),

śwśw. Juliana, Makarego, mm. w Syrii (+ IV w.),

św. Porkariusza op. m. (+ VIII w.).

 

Został biskupem Rzymu 21 lipca 230 r. W cztery lata później, za panowania Maksyma Traka, został zesłany do kamieniołomów na Sardynię. Zrzekł się urzędu. Wyczerpany przymusową ciężką pracą, umarł na wygnaniu w 235 r. Ciało jego sprowadzono do Rzymu i pochowano na tutejszym cmentarzu. W 1909 r. w katakumbach św. Kaliksta, w “krypcie papieży”, znaleziono grób św. Poncjana z napisem: “Poncjan, biskup, męczennik.”

 

(zob. 12 marca)

Urodził się w dość wpływowej rodzime w 580 r. w Konstantynopolu. Podjął karierę polityczną, był pierwszym sekretarzem cesarza Herakliusza. Zrezygnował z tego urzędu i zapukał do bramy klasztornej w Chrysopolis. Tam przywdział habit mnicha. Zasłynął wiedzą i świętością. Gdy pojawiła się groźba najazdu perskiego, udał się na Kretę, a następnie przez Cypr do Afryki. Maksym był inspiratorem wielu synodów afrykańskich. Po powrocie do Rzymu zainicjował synod, na którym potępiono herezje monofizytyzmu i monoteletetyzmu, po stronie których zaangażowali się cesarze bizantyjscy. Dlatego też wraz z papieżem Marcinem I został aresztowany w 653 r. na rozkaz Konstansa II i wywieziony do Konstantynopola. Oskarżonego o zdradę stanu zesłano do Bizji w Tracji. Tam wyrwano mu język i odrąbano prawą rękę. Umarł 13 sierpnia 662 r. w twierdzy Schemarion. Za męczeńskie wyznanie wiary potomność nadała mu zaszczytny tytuł “Wyznawcy”. Maksym był największym uczonym i mistykiem chrześcijańskim VII wieku. Pozostawił po sobie olbrzymią spuściznę pisarską. Ujmował w niej syntetycznie dotychczasową naukę soborów, teologię, ascetykę, filozofię.

 

św. Benilda brata zk. (+ 1862),

św. Jana Berchmansa kleryka (+ 1621),

św. Kasjana m. (+ 300),

św. Radegundy królowej (+ 587),

św. Wigberta kpł. (+ 738).

 

(zob. 12 marca)

Urodził się w Zduńskiej Woli koło Łodzi w 1894 r. Na chrzcie otrzymał imię Rajmund. Wstępując do zakonu franciszkanów, przyjął imię Maksymilian. Studia filozoficzne i teologiczne odbywał w Rzymie. Ukończył je doktoratem. W 1918 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Mimo osobistego zamiłowania do skrajnego ubóstwa, w pracy apostolskiej posługiwał się najnowocześniejszymi środkami. Gorliwie szerząc cześć Maryi Niepokalanej, założył stowarzyszenie ludzi oddanych apostolstwu - “Milicję Niepokalanej”. W 1922 r. zorganizował wydawnictwo oraz redakcję “Rycerza Niepokalanej”. Powołał nowe placówki w Grodnie i Teresinie pod Warszawą, który nazwano wkrótce Niepokalanowem. W 1930 r. wyjechał do Japonii, gdzie stworzył tamtejszy Niepokalanów oraz nową wersję “Rycerza Niepokalanej”. W roku 1936 wrócił do Polski. Następnie podjął starania o otwarcie podobnych ośrodków w Belgii i na Litwie. Był dwukrotnie aresztowany przez Niemców: po raz pierwszy na początku okupacji, po raz drugi w roku 1941. Osadzono go na Pawiaku, w kilka miesięcy później przewieziono do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Tam wszystkim dawał przykład cierpliwości. Przyjął dobrowolnie śmierć w bunkrze głodowym zamiast innego więźnia. Dobity zastrzykiem z fenolu zmarł 14 sierpnia 1941 r. Beatyfikował go Paweł VI w 1971 r. Jedenaście lat później kanonizował Jan Paweł II. Jest patronem archidiecezji gdańskiej i diecezji koszalińskiej oraz - jak powiedział Jan Paweł II - “naszych trudnych czasów”.

W ikonografii św. Maksymilian przedstawiany jest w habicie franciszkańskim lub w więziennym pasiaku, czasem z numerem obozowym 16670 na piersi. Towarzyszy mu Maryja Niepokalana. Jego atrybutem jest korona z drutu kolczastego lub dwie korony - czerwona i biała.

 

św. Atanazji wdowy (+ IX w.),

bł. Elżbiety Renzi zk. (+ 1859),

św. Euzebiusza kpł. (+ IV/V w.),

św. Marcelego bpa w Apamei m. (+ 390),

bł. Sanctesa z Monte Fabri zk. (+ 1390),

św. Ursyniusza m. (+ koń. III w.).

 

(zob. 1 stycznia)

Święto początkowo nosiło nazwę Zaśnięcia Najświętszej Panny i tak pozostało w obrządku wschodnim. Kościół Zachodni pielęgnował myśl o Wniebowzięciu NMP. Prawda ta została uwieńczona dogmatem wiary przez Piusa XII (1950). W Polsce obrosło ono w zwyczaje i tradycje ludowe. W tym dniu święci się plony, urządza dożynki. Stąd druga nazwa święta: Matki Boskiej Zielnej. Jest to dzień Cudu nad Wisłą - odparcia nawały bolszewickiej. Święto Żołnierza Polskiego.

 

Podczas prześladowań za czasów Dioklecjana, kiedy chrześcijanami zapełniły się więzienia, noszono im potajemnie Komunię świętą. Gorliwością w tej posłudze wyróżniał się kilkunastoletni Tarsycjusz. Zginął broniąc przed profanacją Najświętszy Sakrament.

 

bł. Aimona Taparelli zk. (+ 1495),

św. Alipiusza bpa w Tagaście (+ 430),

św. Arnulfa bpa Soissons (+ 1087).

 

(zob. 29 marca)

Syn księcia węgierskiego Gejzy i Adelajdy - córki księcia polskiego Mieszka I, urodził się w Ostrzychomiu (Esztergom). Bierzmowany przez św. Wojciecha. W 995 r. poślubił Gizelę, córkę księcia bawarskiego i siostrę cesarza Henryka II. Po śmierci ojca objął rządy. Jego największą zasługą jest zjednoczenie i umocnienie państwa po okresie rozbicia dzielnicowego. Rządził państwem węgierskim 41 lat. Stworzył organizację kościelną i gorliwie szerzył chrześcijaństwo. Władca mądry i sprawiedliwy. W dzień Bożego Narodzenia roku 1000 był koronowany na króla. Kanonizowany razem z synem św. Emerykiem w 1083 r. Patron Serbii, Węgier; tkaczy.

W ikonografii św. Stefan przedstawiany jest w stroju królewskim, w koronie. Jego atrybutami są: chorągiew z NMP, glob, a na nim krzyż - symbol misyjnej działalności, korona, makieta kościoła w ręku.

 

Niewiele zachowało się o nim pewnych wiadomości. Jest zaliczany do Czternastu Wspomożycieli. Bóg dał mu dar uzdrawiania. W Piacencji, posługując zarażonym na dżumę, sam zapadł na zdrowiu. Po cudownym uzdrowieniu przez anioła wyruszył na północ. W miasteczku Angera, jako podejrzanego o szpiegostwo, wtrącono do więzienia i poddano torturom. Tam po pięciu latach zmarł. Jego niewinność i świętość ujawnił cudowny napis na ścianie więzienia: “Ci, którzy zostaną dotknięci zarazą, a będą wzywać na pomoc św. Rocha, jako swego pośrednika i orędownika, będą uleczeni.” Patron Montpellier, Parmy, Wenecji; aptekarzy, lekarzy, ogrodników, rolników, szpitali, więźniów. Opiekun zwierząt domowych.

W ikonografii św. Roch przedstawiany jest jako młody pielgrzym lub żebrak w łachmanach, z psem liżącym mu rany albo biegnącym obok. Jego atrybutami są: anioł, anioł i pies trzymający w pysku chleb, pies, torba pielgrzyma.

 

bł. Aniota Augustyna Mazzinghi zk. (+ 1438),

św. Arsacjusza ps. (+ 358),

św. Diomedesa m. (+ 305),

św. Eleuteriusza bpa Auxerre (+ 561),

św. Symplicjusza bpa (+ 401),

św. Tytusa dk. m. (+ 426),

św. Wawrzyńca zk. (+ 1243).

 

(zob. 30 stycznia)

Urodził się w Kamieniu Śląskim na Opolszczyźnie pod koniec XII w. Po studiach w Paryżu i Bolonii został kapłanem i kanonikiem krakowskim. Towarzysząc Iwonowi, biskupowi Krakowa, w podróży do Rzymu, zetknął się ze św. Dominikiem i jego duchowym ruchem. Razem z bł. Czesławem (zob. 20 lipca) przyjął od niego habit. Po powrocie do Krakowa założył przy kościele św. Trójcy pierwszy w Polsce klasztor dominikanów. Z Krakowa podejmował liczne wyprawy misyjne do Kijowa, Gdańska, Prus i na pogranicze Litwy Nazwano go “apostołem Północy”. Wyniszczony pracą umarł w Krakowie. Od chwili śmierci o. Jacek był czczony jako święty W zapiskach konwentu klasztornego znajduje się tekst z 1277 r.: “W klasztorze krakowskim leży brat Jacek, mocen wskrzeszać umarłych.” Jego relikwie znajdują się w kościele dominikanów. Beatyfikował go Klemens VII (1527), kanonizował Klemens VIII (1594). Jest jednym z najbardziej znanych za granicą świętych polskich. Patron archidiecezji katowickiej i diecezji opolskiej.

“Według legendy, kiedy uciekał z Kijowa przed Tatarami, zabrał ze sobą Najświętszy Sakrament, by nie narazić go na zniewagi. Wychodząc z kościoła usłyszał głos idący od figury: <Jacku, zabierasz Syna, a zostawiasz Matkę.> Kiedy Święty dał do zrozumienia, że kamiennej figury nie udźwignie, Matka Boża zapewniła go, że nie będzie taka ciężka. W kościele dominikanów w Krakowie pokazują dużą kamienną statuę jako <Matkę Bożą Jackową>.”

Wincenty Zaleski, “Święci na każdy dzień”.

W ikonografii Święty przedstawiony jest w habicie dominikanina, z monstrancją w jednej ręce i figurą Matki Bożej w drugiej.

 

św. Anastazego bpa w Terni (VII/VIII w.),

śwśw. Bonifacego dk., Liberta op., Servusa sdk., Rustyka sdk., Septyma mn.. Rogata mn.. Maksyma, mm. w Kartaginie (+ 484),

św. Euzebiusza pp. (+ 310),

św. Joanny Delanoue dz. zk. (+ 1736),

św. Klary de Montefalco dz. ksieni (+ 1308),

św. Mamasa m. (+ 274),

św. Mirona kpł. m. (+ 250).

 

Urodziła się w 255 r. w Drepanon w Bitynii (późniejsze Helenopolis). Była córką karczmarza. Została żoną (lub konkubiną - na co zezwalało ówczesne prawo rzymskie) Konstancjusza Chlorusa, zarządcy prowincji. W 274 r. urodziła syna Konstantyna. Osiem lat później jej mąż został wyniesiony do godności cesarza. Ze względów politycznych musiała usunąć się na ubocze. W 306 r. jej syn został obwołany przez legiony cesarzem. Swoją matkę Helenę wyniósł do godności augusty, cesarzowej. Przyjąwszy chrześcijaństwo stała się gorliwą jego protektorką. Fundatorka wielu kościołów w Rzymie, Konstantynopolu oraz Ziemi Świętej. Pod koniec życia (326) Helena udała się z pielgrzymką do ojczyzny Jezusa. Podczas podróży zmarła w Nikomedii (328). Od IV wieku tradycja przypisuje jej odnalezienie drzewa krzyża świętego. Jest patronką m.in. diecezji w Trewirze, Ascoli, Bambergu, Pesaro, Frankfurcie, miasta Bazylei; farbiarzy, wytwórców igieł i gwoździ.

W ikonografii przedstawiana jest w stroju cesarskim z koroną na głowie lub w bogatym wschodnim stroju, czasami w habicie mniszki. Jej atrybutami są: duży krzyż stojący przy niej, krzyż, który otacza ramieniem, mały krzyż w dłoni, trzy krzyże, krzyż i trzy gwoździe, model kościoła.

 

św. Agapita m. (+ 274),

św, Firmina bpa (+ IV/V w.),

śwśw. Jana, Kryspa, mm. (+ III/IV w,),

błbł. Ludwika Flores zk., Piotra de Zunigazk., mm. w Japonii (+ 1622),

bł. Pauli z Montaldo dz. zk. (+ 1514).

 

(zob. 31 stycznia)

Urodził się w 1601 r. w rodzinie wieśniaków, w Ry (Normandia). Mając 22 lata wstąpił do oratorianów. W dwa lata później przyjął święcenia kapłańskie. Podjął pracę wędrownego kaznodziei w Normandii, Bretanii i Burgundii. Przeprowadził tam 110 misji, powodując liczne nawrócenia. Uznano go za jednego z największych misjonarzy epoki. W 1643 założył zgromadzenie księży, które prowadziło misje ludowe (eudyści) oraz seminaria przygotowujące do tego rodzaju działalności duszpasterskiej. Dał początek zgromadzeniu Córek Matki Bożej Miłosierdzia, które podjęło opiekę nad zaniedbanymi i upadłymi dziewczętami. Miał szczególny kult do Serca Jezusa i Matki Bożej, który gorliwie szerzył podczas swej misyjnej działalności. Zmarł 19 sierpnia 1680 r. Beatyfikowany w 1909, kanonizowany w 1925 r.

 

śwśw. Agapiusa, Tekli, Tymoteusza, mm. (+ ok. 305),

św. Andrzeja trybuna m. (+ ok. 300),

św. Donata kpł. (+ ok. 535),

bł. Emilii dz. zk, (+ 1314),

bł. Ezechiela Moreno y Diaz bpa (+ 1906),

św. Ludwika bpa Tuluzy (+ 1297),

św. Magnusa bpa m. (+ III w.),

św. Mariana wyznawcy (+ VI w.),

św. Sebalda ps. (+ VIII w.),

św. Sykstusa III pp. (+ 440).

 

(zob. 15 czerwca)

Urodził się w rycerskim rodzie burgundzkim, na zamku Fontaines pod Dijon (Francja), w 1090 r. Mając 22 lata wstąpił do surowego opactwa cystersów w Citeaux, pociągając za sobą trzydziestu towarzyszy młodości. Trzy lata później założył opactwo w Clairvaux i był tam przełożonym do śmierci. Bernard był nie tylko gorliwym opatem swojej rodziny zakonnej. Myśliciel, teolog, kontemplatyk. Umiał łączyć życie czynne z mistyką. Założył około trzystu fundacji zakonnych, w tym także cysterską fundację w Jędrzejowie. Wywarł wpływ na życie Kościoła swej epoki. Jedna z największych postaci XII wieku. Nazwano go “wyrocznią Europy”. Był obrońcą papieża Innocentego II. Położył kres schizmie Anakleta w Rzymie. Z polecenia Eugeniusza III ogłosił II Krucjatę krzyżową. Napisał regułę templariuszy oraz wyjednał u papieża ich zatwierdzenie. Nadzwyczajny dar wymowy zjednał mu tytuł “doktora miodopłynnego”. Był jednym z największych piewców Matki Bożej. Zostawił wiele tekstów teologicznych, homilii, a także modlitwy ku Jej czci. Umarł w Clairvaux 20 sierpnia 1153 r. Kanonizował go Aleksander III w 1174 r. Patron cystersów, Burgundii, Ligurii, Genui, Gibraltaru, Pelplina; pszczelarzy. Opiekun podczas klęsk żywiołowych, sztormów oraz w godzinie śmierci.

W ikonografii Święty przedstawiany jest w stroju cysterskim. Jego atrybutami są m. in.: księga, krzyż opacki, krucyfiks. Matka Boża z Dzieciątkiem, narzędzia Męki Pańskiej, pióro pisarskie, różaniec, trzy infuły u stóp, rój pszczeli, ul.

 

św. Filiberta op. (+ 685),

śwśw. Leowigilda mn., Krzysztofa mn., mm. (+ 852),

św. Lucjusza senatora m. (+ IV w.),

św. Maksyma z Chinon wyznawcy (+ V w.),

św. Manetta zk. (+ 1206),

bł. Marii de Mattiasdz. zk. (+ 1866),

śwśw. Memenona, Sewera, mm. (+ III/IV w.),

św. Samuela proroka.

 

Giuseppe Sarto urodził się w rodzinie wiejskiego listonosza, w Riese koło Wenecji. Po studiach teologicznych był kolejno wikariuszem, proboszczem, kanclerzem kurii, prefektem i ojcem duchownym w seminarium, biskupem Mantui, kardynałem i patriarchą Wenecji. W roku 1903 został wybrany na stolicę Piotrową. Odrodził życie eucharystyczne, wydając dekrety o częstszym przystępowaniu do Eucharystii i pozwalając dzieciom na wcześniejszą Komunię św. Nazwano go “papieżem dzieci”. Zreformował kurię rzymską oraz przepisy dotyczące konklawe, kalendarz kościelny liturgię i muzykę sakralną. Poświęcał uwagę sprawom społecznym. Był mediatorem w konflikcie między Boliwią, Peru i Brazylią. Występował zdecydowanie przeciw błędom ewolucjonizmu i modernizmu. Był człowiekiem głębokiej modlitwy pełnym pokory. Beatyfikowany w 1951, kanonizowany w 1954 r. przez Piusa XII. Pochowany w bazylice św. Piotra na Watykanie. Patron esperantystów.

W ikonografii św. Pius X przedstawiany jest w stroju papieskim.

 

św. Anastazego m. w Dalmacji (+ 304?),

św. Apolinarego Sydoniusza bpa (+ 480),

śwśw. Bassy i jej trzech synów Agapiusza, Fidelisa, Teogona, mm. w Edessie (+ IV w.),

bł. Bernarda Tolomei op. (+ 1348),

śwśw. Bonoza, Maksymiliana, mm. (+ 363),

św. Cyriaki wdowy m. (+ III w.),

śwśw. Cysella, Kameryna, Luksoriusza, mm. w Sardynii (+ ok. 300),

św. Kwadrata bpa (+ III/IV w.),

św. Prywata bpa m. (+ 275),

św. Sydoniusza bpa w Auvergne (+ 479),

bł. Wiktorii Rasoamanarivo wdowy z Madagaskaru (+ 1894).

 

(zob. 1 stycznia)

. Królowa nieba i ziemi. Święto ustanowił Pius XII w 1955 r.

 

(zob. 31 stycznia)

 

Kształcił się w Douai. Święcenia kapłańskie przyjął w 1625 r. Po czym powrócił do Anglii, gdzie w rodzinnym hrabstwie pracował 54 lata jako duszpasterz. W wieku 80 lat aresztowano go, bowiem nie chciał przejść do Kościoła anglikańskiego. Został powieszony i poćwiatrowany w Herford.

 

W 1651 r. wstąpił do franciszkanów. Po 22 latach pracy w Anglii władze państwowe, kasując placówki Kościoła katolickiego, zażądały, aby zrezygnował z pracy i wystąpił z zakonu. Kiedy odmówił, skazano go na śmierć.

 

Obaj Święci byli beatyfikowani w 1929 r. Kanonizował ich w 1970 r. Paweł VI.

 

bł. Bernarda kpł. zk. (+ 1694),

św. Filipa Benicjusza zk. (+ 1285),

św. Hipolita bpa m. (+ ok. 235),

św. Symforiana m. (+ 257),

św. Tymoteusza m. (+ ok. 303),

bł. Tymoteusza z Montecchio kpł. zk. (+ 1504).

 

(zob. 6 marca)

Urodziła się w 1586 r. w Limie. Jej rodzice przybyli z Hiszpanii. Na chrzcie dano jej imię Izabela. Imię Róża przylgnęło do niej jako przydomek, gdyż ponoć była bardzo piękna. Mając 20 lat została tercjarką dominikańską i mimo sprzeciwów rodziny wiodła życie modlitwy oraz surowych wyrzeczeń. Mistyczka. Głębokie doznania religijne łączyła z poświęceniem dla chorych i biednych. Wiele cierpiała. Umarła w dniu, który przepowiedziała, 24 sierpnia 1617 r. Jest patronką Ameryki Łacińskiej, Peru, Filipin i Antyli, Limy, a także kwiaciarek, ogrodników. Beatyfikowana w 1668 r., kanonizowana w 1671.

W ikonografii św. Róża przedstawiana jest jako młoda dominikanka w habicie. Atrybuty: Dziecię Jezus w ramionach, korona z cierni, kotwica, krzyż, róża, wianek z róż; wiązanka róż, z których wychyla się Dziecię Jezus.

 

śwśw. Abbondiusza, Ireneusza (+ III w.),

śwśw. Archelausa i Cyriaka (+ III w.),

św. Asceliny dz. zk. (+ 1195),

śwśw. Asteriusza, braci Klaudiusza i Neona, Donwiny i Teonili, mm. w Cylicji (+ 303),

św. Flawiana bpa Autun (+ V/VI w.),

bł. Jakuba zk. (+ 1301),

św. Kalinika bpa patr. Konstantynopola (+ 705),

śwśw, Kwiriaka bpa, Maksyma kpł., Archelausa dk., mm. (+ pocz. III w.),

św. Teonasa bpa Aleksandrii (+ 300),

bł. Wiktora bpa (+ V w.),

św. Zacheusza bpa Jerozolimy (+ II w.).

 

Pochodził z Kany Galilejskiej. Wymieniają go Ewangeliści synoptyczni. Św. Jan Ewangelista nazywa go Natanaelem. Jezus powołując go powiedział o nim: “To prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu” (J 1,47). Późniejsze komentarze utożsamiają Natanaela z Bartłomiejem. Na stronach Nowego Testamentu występuje po raz drugi nad Jeziorem Galilejskim, gdy apostołom ukazał się zmartwychwstały Chrystus (J 21,2). Św. Bartłomiej-Natanael jest m. in. patronem Armenii, Fermo, Frankfurtu nad Menem, Maastricht; introligatorów, garbarzy rybaków, rzeźników.

W ikonografii św. Bartłomiej jest przedstawiany w długiej tunice, przepasanej paskiem, czasami z anatomiczną precyzją jako muskularny mężczyzna. Bywa ukazywany ze ściągniętą z niego skórą. Jego atrybutami są: księga, nóż, zwój.

 

św. Audoena bpa Rouen (+ 648),

św. Emilii de Vialar dz. zk, (+ 1856),

śwśw. Galiena I Waleriana, mm. (+ III/IV w.),

św. Janiny Antida Thouret dz. zk. (+ 1826),

św. Jerzego mn. m. (+ ok. 730),

św. Marii Michaeli od Najświętszego Sakramentu dz. zk. (+ 1856),

św. Patryka op. (+ VI w.),

śwśw. Ptolemeusza i Eutychlusza, mm. (+ I w.),

św. Tacjona m. (+ III/IV w.).

 

(zob. 15 marca)

Był synem Ludwika VIII i Blanki Kastylijskiej. Mając 12 lat wstąpił na tron. Przez pewien czas sprawowała w jego imieniu rządy regencyjne królowa matka. W 1230 r. ożenił się z Małgorzatą, córką hrabiego Prowansji. Ludwik był wybitną osobowością. Wzorowy mąż i opiekun licznej rodziny Jako polityk zręczny i rozważny Francję doprowadził do rozkwitu. Powołał parlament. Zreformował administrację, sądownictwo oraz system monetarny Zakazał wojen prywatnych i pojedynków oraz lichwy. Odegrał poważną rolę w fundacji Sorbony. Był mecenasem sztuki, co najbardziej upamiętnia sławna kaplica Sainte-Chapelle w Paryżu. Popierał i ufundował wiele instytucji charytatywnych. Sam opatrywał chorych i niejednokrotnie gościł ubogich u swego stołu. Żył skromnie, prowadząc życie religijne, pełne surowej ascezy, czym ściągnął na siebie zarzut, że jest “królem mnichów”. Ludwik brał dwukrotnie udział w wyprawach krzyżowych. Podczas siódmej wyprawy w latach 1248 - 1254 przez Cypr dotarł do Egiptu. W trakcie jednej z walk dostał się do niewoli. Po złożeniu okupu przebywał w Palestynie, gdzie prowadził układy w sprawie państwa krzyżowców. W 1270 r. podjął na nowo wyprawę krzyżową. Podczas niej zmarł na tyfus u bram Tunisu 25 sierpnia 1270 r. Kanonizowany przez Bonifacego VIII (1297). Jest patronem kilku żeńskich zgromadzeń zakonnych noszących jego imię; drukarzy, fryzjerów, hafciarek, introligatorów, kamieniarzy, krawców, piekarzy, pielgrzymów, niewidomych, rybaków, tkaczy, uczonych.

W ikonografii św. Ludwik przedstawiany jest w stroju królewskim z koroną na głowie. Jego atrybutami są m. in.: gwóźdź, korona cierniowa, korona cierniowa i wokół gwoździe, lilia, trzy lilie na tarczy, miecz, obrączka, sokół, wieniec laurowy.

 

(zob. 19 stycznia)

Urodził się w rodzinie szlacheckiej, w Paralta de la Sal na terenie Aragonii (Hiszpania). Po studiach teologicznych przyjął święcenia kapłańskie (1583), następnie podjął pracę duszpasterską oraz w administracji kościelnej. W kilka lat później towarzyszył kardynałowi Markowi Colonnie w podróży do Rzymu. W Wiecznym Mieście uderzyła go wielkomiejska nędza, a zwłaszcza zaniedbane bezdomne dzieci. Z myślą o nich otworzył na Zatybrzu pierwszą powszechną, bezpłatną szkołę w Europie (1597). Chcąc kontynuować tę pracę oraz tworzyć nowe placówki, założył razem ze współpracownikami zgromadzenie Kleryków Regularnych dla Chrześcijańskich Szkół - zwane pijarami. Otrzymawszy aprobatę Piusa V (1617), zaczęło ono rozwijać się w Italii, na Morawach, w Czechach i w Polsce. W 1621 r. Józef został generałem zgromadzenia. Jego następne lata wypełniły cierpienia fizyczne i duchowe. Przyjmował je cierpliwie i pokornie. Pozostawił po sobie ok. 5000 listów, będących bogatym źródłem wiedzy o Świętym i jego dziele. Jego relikwie znajdują się w kościele św. Pantaleona w Rzymie. Beatyfikowany przez Benedykta XIV (1748). Kanonizował go Klemens XIII w 1767 r. Jest patronem pijarów oraz szkół katolickich.

W ikonografii Święty przedstawiany jest w habicie zgromadzenia. Jego atrybutami są: lilia, księga, mitra i kapelusz kardynalski jako znak odmówionych godności, pióro pisarskie.

 

śwśw. Euzebiusza, Peregryna, Poncjana, Wincentego (+ II w.),

św. Genezjusza m. (+ ok. 303),

św. Grzegorza bpa Utrechtu (+ 775),

św. Juliana z Syrii m. (+ IV w.),

św. Menny bpa w Konstantynopolu (+ 552),

bł. Michała Carvalho kpł. m. w Japonii (+ 1624),

św. Tomasza bpa w Herford (+ 1282).

 

(zob. 1 stycznia)

Święto patronalne Polski. Wizerunek Madonny Jasnogórskiej, obecny na naszych ziemiach od 1382 r., był koronowany 8 września 1717. Święto ustanowił Pius X w 1904 r.

 

(zob. 1 stycznia)

Córka Palestyńczyków. Osierocona w trzecim roku życia. Wcześnie wstąpiła do józefitek, a te, dostrzegając w młodej zakonnicy niezwykłe dary Boże i uzdolnienia, skierowały ją do karmelu w Pau. Następnie przebywała w indyjskim Mengalore. Pod koniec życia zajmowała się zakładaniem karmelu w Betlejem i w Nazarecie. Była niemal analfabetką, ale w życiu religijnym osiągnęła szczyty - mistyczka, miała dar ekstaz, wizji, prorokowania. Beatyfikował Ją Jan Paweł II (1983).

 

św. Aleksandra z Bergamo m. (+ III/IV w.),

śwśw. Dreneusza, Abundiusza, mm. (+ poł. II w.),

św. Hadriana - syna cesarza Probusa m. (+ ok. 310),

św. Joanny Elżbiety Bichier des Ages dz. zk. (+ 1838),

śwśw. braci Konstantego i Wiktoriana, ich ojca Symplicjusza, mm. (+ poł. II w.),

św. Maksymiliana bpa m. (+ 284),

św. Teresy od Jezusa Jornet e Ibaris dz. zk. (+ 1897),

św. Zefiryna bp. m. (+ 217).

 

Urodziła się w Tagaście (Północna Afryka), w rodzinie chrześcijańskiej. Jako młodą dziewczynę wydano za urzędnika, Patrycjusza, który był poganinem. Małżeństwo nie było zbyt udane. Jednak swoją łagodnością, taktem i cierpliwością pozyskała męża, który u schyłku życia przyjął chrześcijaństwo. Miała troje dzieci. Najwięcej troski i łez kosztował ją Augustyn. Swoimi wytrwałymi modlitwami wyprosiła mu nawrócenie - po przyjęciu chrztu został kapłanem, biskupem, świętym. Monika zmarła w Ostii. Jest patronką kościelnych stowarzyszeń matek, wdów.

W ikonografii św. Monika przedstawiana jest w stroju wdowy. Jej atrybutami są książka, krucyfiks, różaniec.

 

śwśw. Aroncjusza, Fortunata, Honorata, Sabiniana mm. (+ ok. 304) - synów św. Bonifacego i św. Tekli,

św. Cezarego z Aries bpa (+ 543),

bł. Dominika od Matki Bożej Barberiego kpł. (+ 1849),

św. Jana bpa Pawii (+ IX w.),

św. Liceriusza bpa (+ ok. 540),

św. Małgorzaty wdowy z San Severino (+ ok. 1345),

śwśw. małżonków Marcelina trybuna i Mannel oraz ich synów Jana, Piotra i Serapiona, mm. (+ ok. 287),

św. Pemena ps. (+ IV/V w.),

śwśw. Rufusa, Karpofora, mm. (+ III/IV w.),

św. Syagriusza bpa (+ ok. 600).

 

(zob. 27 maja)

Urodził się w roku 354 w Tagaście. Syn Patrycjusza i św. Moniki (zob. 27 sierpnia). Kształcił się w Tagaście, Madurze i Kartaginie. Mimo troskliwego wychowania przez matkę, w młodości prowadził życie grzeszne. W 17 roku życia związał się z kobietą, która urodziła mu syna - Adeodata. Konkubinat ten trwał 15 lat. Jako nauczyciel retoryki, związany ze środowiskiem manichejczyków, pracował w Kartaginie, Rzymie i Mediolanie. Tam słuchał kazań św. Ambrożego, dzięki którym podjął lekturę Pisma Świętego. W roku 386 doznał duchowego wstrząsu, który spowodował nawrócenie. W Wielkanoc 387 r. wraz ze swoim synem przyjął chrzest. Rezygnując z pracy powrócił do Afryki. Podczas podróży, w Ostii umarła mu matka. Po powrocie do Afryki sprzedał swój skromny majątek i w Tagaście założył klasztor, w którym przebywał do 391 r. Wtedy otrzymał święcenia kapłańskie. W pięć lat później został biskupem Hippony. Dał się poznać jako gorliwy i mądry pasterz. Zajął zdecydowaną postawę wobec błędów manicheizmu, donatyzmu i pelagianizmu. Jego nauka filozoficzna, teologiczna ogarnęła cały Kościół Zachodni. Wywarł ogromny wpływ na duchowość chrześcijaństwa, a także na życie zakonne. Jego mowy i pisma zalicza się do najświetniejszych dzieł chrześcijaństwa. Najbardziej znane są “Wyznania”. Umarł 28 sierpnia 430 r. podczas oblężenia Hippony przez Wandalów. Jest jednym z czterech wielkich doktorów Kościoła Zachodniego. Patron augustianów, kanoników regularnych, magdalenek, Kartaginy; drukarzy, wydawców, teologów. Jego relikwie znajdują się w kościele S. Piotro in Ciel d'Oro w Pawii.

 

 

W ikonografii św. Augustyn przedstawiany jest w stroju biskupim, czasami jako zakonnik. Jego atrybutami są: anioł mówiący mu do ucha, dziecko nad brzegiem morza przelewające wodę do dołka, księga, pastorał, serce w dłoni, serce przeszyte dwiema strzałami, uczeń lub grupa uczniów.

 

św. Aleksandra bpa w Konstantynopolu (+ 336),

śwśw. Fortunata, Kajusa, Antesa, mm. (+ III/IV w.),

św. Hermesa m. (+ III w.),

św. Joachimy de Vedruna małżonki, matki zk. (+ 1181),

św. Juliana m. (+ III w.),

bł. Junipera Serra kpł. misjonarza (+ 1784),

św. Mojżesza z Etiopii ps. (+ ok. 400),

św. Pelagiusza m. (+ ok. 283),

śwśw. Septyma, Januarego, Feliksa, Bonifacego, Tekli, mm. (+ 304),

św. Wiwiana bpa w Saintes (+ V w.).

 

Według tradycji była żoną rzymskiego patrycjusza Walentyna. Chrześcijaństwo przyjęła dzięki św. Serapii (Serafii) z Antiochii, która gościła w ich domu. Umęczona podczas prześladowań za rządów Hadriana. Jej relikwie (czaszka) ma się znajdować się w katedrze poznańskiej.

W ikonografii atrybutem Świętej jest korona.

 

św. Adelfa bpa w Metzu (+ V w.),

śwśw. Andrzeja kpł., Hipacego bpa, mm. (+ ok. 740),

bł. Beatrycze z Nazaretu dz. zk. (+ 1268),

śwśw. Eutymiusza i Jego syna Krescencjusza, mm. (+ koń. III w.),

śwśw. Jana z Perugii kpł., Piotra z Sassofrrato brata zk., mm. w Hiszpanii (+ 1231),

św. Mederyka kpł. (+ ok.700),

bł. Michała Ghebr m. (+ 1855),

św. Sebbusa króla Anglii (+ 690).

 

(zob. 18 stycznia)

Pochodziła z arystokratycznej rodziny Cogleton. Była damą dworu księżnej Whitall w Londynie. Podczas prześladowań katolików za Henryka VIII aresztowanemu i skazanemu na śmierć księdzu pomogła uciec z więzienia. Z tego powodu została uwięziona i torturowana. Stracona 30 sierpnia 1588 r. Beatyfikowana w roku 1929, kanonizowana przez Pawła VI (1970).

 

św. Bononiusza op. (+ 1026),

śwśw. Feliksa kpł., Adaukta, mm. (+ ok. 304),

św. Fiakriusza wyznawcy (+ 675),

bł. Jana Juwenala Ancina bpa (+ 1604),

św. Pammachiusza kpł. (+ 410),

św. Piotra z Trevi wyznawcy (+ 1050).

 

(zob. 19 marca)

Był członkiem Sanhedrynu, najwyższej władzy żydowskiej w zakresie spraw państwowych, prawnych i religijnych (Łk 23,50-53, Mt 27,57-58, Mk 15,42-46, J 19,38-42). Według Ewangelistów, Mateusza i Jana, był uczniem Jezusa. Nie zgodził się z decyzją Sanhedrynu skazującą Jezusa na śmierć. Po ukrzyżowaniu poprosił Poncjusza Piłata o wydanie ciała Jezusa. Uczestniczył w zdjęciu Go z krzyża oraz w pogrzebie. “Józef zabrał ciało, owinął je w czyste płótno i złożył w swoim nowym grobie, który kazał wykuć w skale” - odnotowuje Mateusz Ewangelista (27,59-60).

W ikonografii św. Józef występuje przeważnie w scenach zdjęcia z krzyża, złożenia do grobu i opłakiwania Jezusa.

 

Członek żydowskiego Sanhedrynu. Należał do wpływowej grupy religijnej - faryzeuszów (J 7,45-52; 19,39-42). Według Ewangelii św. Jana Jezus przeprowadził z nim nocną rozmowę o potrzebie “nowych narodzin” z ducha (J 3,1-11). Nikodem podczas sądu Jezusa przez Sanhedryn wstawił się za Nim, wskutek czego padło na niego podejrzenie, że podobnie jak oskarżony jest Galilejczykiem. Przyszedł do grobu Jezusa, przynosząc mirrę i aloes do zabalsamowania ciała.

W ikonografii św. Nikodem przedstawiany jest przeważnie razem z Józefem z Arymatei w scenie zdjęcia z krzyża.

 

św. Aidana op. bpa z Lindisfarne (+ 651),

św. Amata bpa w Nusco (+ 1093),

św. Arystydesa Marcjanusa m. (+ II w.),

św. Bonajunkty wyznawcy (+ 1257),

św. Jana z Rity ps. (+ 946),

św. Optata bpa (+ pocz. VI w.),

św. Paulina bpa Trewiru (+ 358),

św. Rajmunda Nonnata zk. bpa kard. (1240).