Marzec
Różne > Święci na każdy dzień
1 marca
FELIKS
łac. felix - szczęśliwy, przynoszący szczęście.
Św. Feliks III, papież.
Za młodu owdowiał, pozostając z dwojgiem dzieci. Kilka miesięcy
przedtem utrzymał diakonat. Musiał się wyróżniać wyjątkowymi darami
umysłu i serca, skoro jedenaście lat później, w roku 483 został
wyniesiony na stolicę Piętrową. Przyjął imię Feliks III. Za jego
pontyfikatu wybuchła schizma akacjańska, powodująca pierwsze oderwanie
się Kościoła Wschodniego od Zachodniego. Dotkliwy cios spotkał także
Kościół w Afryce Północnej, na terenach dzisiejszego Maroka, Algierii i
Tunisu, które zajęli wtedy ariańscy Wandalowie. Zmarł l marca 492 roku.
Pochowano go w bazylice św. Pawła za Murami.
św. Albina bpa Angers (+ 550),
św. Antoniny m. (+ ok. 306),
św. Dawida bpa Walii (+ 601),
św. Eudocji m. (+ ok. 152),
św. Herkulana bpa m. (+ ok. 552),
św, Suitberta bpa (+ 713),
św. Sywiarda op. (+ ok. 680).
2 marca
KAROL
starogerm. karl, charal, carl - mąż, bohater, człowiek wolnego stanu.
Bł. Karol, król, męczennik.
Był synem św. Kanuta IV króla Danii. Po śmierci ojca wychowywał się na
dworze swojego dziadka, Roberta II hrabiego Flandrii. Po śmierci
dziadka, a następnie stryja Balwina został władcą tej ziemi. Odznaczył
się mądrością, miłosierdziem, świętością. Do historii przeszedł jako
Karol Dobry. Został zamordowany przez przeciwników w Brugii 1127 roku.
Wyniesiony na ołtarze jako błogosławiony.
W ikonografii bł. Karol przedstawiany jest w stroju królewskim. Atrybutem jego jest korona.
HELENA
(zob. 18 sierpnia).
św. Ceaddy bpa (+ 672),
bł. Henryka Suzo zk. (+ 1366),
św. Łukasza Casali op. (+ ok. 800).
3 marca
KUNEGUNDA
germ. kunni - ród i gund – walka.
Św. Kunegunda, cesarzowa, wdowa zakonnica (978 - 1033).
Była córką Zygfryda, hrabiego Luksemburga. Poślubiła Henryka II,
księcia Bawarii, który po śmierci Ottona III został wybrany cesarzem
Niemiec. Wraz z mężem otrzymała w Rzymie koronę z rąk papieża Benedykta
VIII. Oboje żyli jako dziewicze małżeństwo. Po śmierci męża wstąpiła do
klasztoru, który ufundowała. Podczas uroczystości poświęcenia tegoż
klasztoru, po liturgii Słowa, cesarzowa zdjęła cesarskie szaty,
ostrzygła włosy i odziała się w zgrzebny habit. Zrobiło to wielkie
wrażenie na uczestnikach ceremonii. Opisuje to wydarzenie ks. Piotr
Skarga w “Żywotach Świętych”. Jako zakonnica służyła z oddaniem ludziom,
zwłaszcza ubogim. Zmarła 3 marca. Pochowano ją obok męża w katedrze
bamberskicj.
W
ikonografii Święta występuje w stroju cesarskim, najczęściej z mężem
św. Henrykiem. Przedstawia się ją także w habicie zakonnym trzymającą w
ręku kościół.
śwśw. braci Hemiteriusza i Cheledoniusza żołnierzy mm. (+ 298),
bł. Innocentego z Berzo kpł. zk. (+ 1890),
bł. Jakuba de Canepacci zk. (+ 1508),
bł. Jana Scalvinoni zk. (+ 1890),
śwśw. Kleonika, Eutropiusza, Bazyliszka, mm. (+ pocz. IV w.),
śwśw. Maryna żołnierza i Asteriusza senatora, mm. (+ III w.),
bł. Teresy Eustochii Verzeri dz. zk. (+ 1852),
św. Tycjana bpa (+ ok. 526).
4 marca
KAZIMIERZ
słow.: kazi - kazić, niszczyć: mir - pokój, przymierze (Każe-mir - “nakazuje pokój”).
Św. Kazimierz, królewicz.
Drugi z kolei syn Kazimierza Jagiellończyka. Urodził się 3 października
1458 roku w Krakowie na Wawelu. “Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich
zdolności i godnego pamięci rozumu” - pisał jego nauczyciel, ks. Jan
Długosz. W 1471 roku wyrusza na Węgry gdzie obiecano mu koronę. Wyprawa
kończy się fiaskiem. Po powrocie do kraju królewicz bierze czynny udział
w życiu politycznym. Podczas dwuletniego pobytu ojca na Litwie jako
namiestnik rządzi w Koronie. Obowiązki państwowe umiał pogodzić z
bogatym życiem duchowym. Wezwany przez ojca do Wilna, umiera w drodze. W
Grodnie “Opowiedziawszy dzień śmierci swej tym, którzy mu w niemocy
służyli [...] ducha Panu Bogu poleciwszy wypuścił 4 dnia marca R.P.
1484, lat mając 26” - napisał ks. Piotr Skarga. Pochowano go w katedrze
wileńskiej, która od tej pory stała się miejscem pielgrzymek. Jest
jednym z najbardziej popularnych świętych polskich. Patron Polski,
Litwy.
W
ikonografii atrybutem Świętego jest mitra książęca. Przedstawiany także
ze zwojem w dłoni, na którym są słowa łacińskiego hymnu: “Omni die dic
Mariae” - ku czci Matki Bożej, do której św. Kazimierz miał wielkie
nabożeństwo.
śwśw. Bazylego, Eugeniusza, Agathodora, Elpidiusza, Kapitona, Efrema, Nestora, Arkadiusza, bpów mm. (+ ok. 300),
św. Kajusa m. (+ 260),
św. Lucjusza I pp. m. (+ 254),
bł. Placydy Viel zk. (+ 1877),
bł. Umberta III (+ 1189).
5 marca
JAN
(zob. 31 stycznia)
Św. Jan Józef od Krzyża (Karol Gaetano), zakonnik.
Urodził się w połowic XVII wieku na wyspie Ischia koło Neapolu. Mając
16 lat wstąpił do zakonu franciszkańskiego o najsurowszej regule.
Kapłan. Reformator zakonu. Mistrz nowicjatu. Prowincjał. Człowiek
wielkiej pokory, umartwienia, roztropności. Obdarzony darem
kontemplacji, prorokowania, bilokacji. Zmarł w Neapolu 5 marca 1734
roku.
św. Fokasa m. (+ ok. 320),
św. Gerazyma op. ps. (+ ok. 475),
bł. Krzysztofa z Mediolanu kpł. zk. (+ 1485),
św. Teofila bpa (+ ok. 195),
św. Wirgiliusza bpa (+ 618).
6 marca
AGNIESZKA
(zob. 21 stycznia)
Św. Agnieszka z Pragi (Agnieszka Czeska), królewna, ksieni (1205 - 1282).
Córka króla Czech Przemysława Ottokara I. Przez dłuższy czas
wychowywała się u św. Jadwigi w Trzebnicy Po śmierci narzeczonego -
jednego z synów Henryka Brodatego - odmówiła ręki starającym się o nią,
m. in. cesarzowi Fryderykowi II. Prowadziła życie pełne wyrzeczenia i
dzieł miłosierdzia. Zmarła jako ksieni klarysek. Jan Paweł II
kanonizował ją w 1989 roku.
W ikonografii św. Agnieszka z Pragi przedstawiana jest w habicie franciszkańskim.
RÓŻA
łac. rosa – róża.
Św. Róża z Viterbo, dziewica, zakonnica.
Jej rodzice zajmowali się rolnictwem. Róża mając 12 lat zapisała się do
III Zakonu św. Franciszka. Po ciężkiej chorobie przywdziała zakonny
habit. Podejmowała gorliwą modlitwę i surowe praktyki pokutne w intencji
nawrócenia grzeszników. Swymi wystąpieniami wzbudziła gniew
mieszkających w Viterbo palarynów i katarów, którzy zmusili ją i jej
rodzinę do opuszczenia miasta. Po śmierci Fryderyka II, kiedy miasto
zajęły wojska papieskie, mogła powrócić do rodzinnego domu, który
przetrwał do dziś. Zmarła 6 marca 1253 roku, mając 20 lat. Jej ciało w
stanie nienaruszonym spoczywa w kościele klarysek. We Włoszech jest
patronką młodzieży żeńskiej oraz Akcji Katolickiej.
W ikonografii Święta przedstawiana jest z krzyżem.
św. Cyryla z Konstantynopola mn. (+ 1224),
św. Ewagriusza bpa (+ 378),
św. Fridolina misjonarza (+ 540),
bł. Jordana zk. (+ 1311),
św. Kolety Boylet mn. (+ l447),
św. Konona m. (+ 250),
św. Ollegarego bpa Tarragony (+ 1137).
7 marca
PERPETUA
łac. perpetuus, -a - nieprzerwany, ciągły, wieczny.
FELICYTA
błogosławieństwo; “uosobienie szczęścia”.
Św. Perpetua i św. Felicyta, mężatki, męczennice (+ 203).
Obie były młodymi mężatkami. Oskarżone jako chrześcijanki zostały
pojmane i sprowadzone do Kartaginy. Św. Perpetua miała malutkiego synka,
którego przynoszono jej do karmienia. Św. Felicyta była w ósmym
miesiącu ciąży. Urodziła w więzieniu dziecko, które odebrano jej.
Zachowały się autentyczne dokumenty, opisujące powyższe wydarzenia -
pamiętnik pisany w więzieniu przez św. Perpetuę oraz relacja naocznego
świadka - Mimo próśb ojca, który odwiedzał Perpetuę w więzieniu, nie
wyrzekła się swojej wiary. Podczas procesu obie kobiety i trzech
mężczyzn skazano na śmierć. Tuż przed męczeństwem otrzymały chrzest,
bowiem w czasie aresztowania były jeszcze katechumenkami. Na arenie
wypuszczono na nie dzikie zwierzęta, które nie okazały się zbyt
drapieżne. Jedynie dotkliwie poraniły kobiety. Gladiatorzy dobili je
mieczami. Męczeństwo to stało się sławne w całym Kościele, Liturgia
przypominała imiona świętych “bohaterek wiary” Perpetuy i Felicyty w
każdej Mszy aż do 1969 roku.
W
ikonografii św. Perpetua przedstawiana jest w bogatym stroju
patrycjuszki, z naszyjnikiem, welonem. Św. Felicyta w skromnej sukni bez
ozdób.
św. Eubula m. (+ 308),
św. Gaudioza bpa (+ 445),
św. Pawła ps. (+ 540),
św. Pawła bpa Pelusium (+ 850),
św. Teofila bpa (+ 845),
św. Teresy Małgorzaty Redi m. (+ 1770).
8 marca
BEATA
łac. beatus - uszczelniony bogaty, wspaniały, szczęśliwy.
Św. Beata, dziewica, męczennica (+ III w.).
Pochodziła z Afryki. Podczas prześladowań poniosła śmierć męczeńska za wiarę. Nie zachowały się akta jej męczeństwa.
JAN
(zob. 31 stycznia).
Św. Jan Boży (Jan Cidade), brat zakonny.
Urodził się w Portugalii. Mając kilka lat, pod wpływem opowieści
przygodnego wędrowcy wiedziony chęcią poznania świata, opuścił
potajemnie rodzinny dom. Po parotygodniowej wędrówce znalazł schronienie
i opiekę u jednego z mieszkańców hiszpańskiego miasteczka Oripeza,
który nazwał małego chłopca “Janem otrzymanym od Boga - a Deo”. Mając
dwadzieścia kilka lat opuścił dom opiekunów. Kilkakrotnie zaciągał się
do wojska, Brał udział w wojnie hiszpańsko-francuskiej, był pod Wiedniem
z korpusem ekspedycyjnym księcia d'Alba. Przebywał w afrykańskiej
Ceucie, następnie na Gibraltarze. Przez pewien czas był wędrownym
księgarzem. Podczas pobytu w Granadzie, pod wpływem kazania św. Jana z
Avili, podjął radykalną zmianę swego życia. Żywiołowość, z jaką okazywał
żal za grzechy i duchową przemianę, spowodowała, że posądzono go o
postradanie zmysłów. Umieszczono go w szpitalu dla umysłowo chorych, w
którym zetknął się z nieludzkimi sposobami traktowania chorych. Kiedy
odzyskał wolność, podjął się na stałe opieki nad chorymi. Założył własny
szpital, który utrzymywał z kwesty. Organizował w nowej formie
szpitalnictwo. Opiekował się także sierotami, ludźmi starymi,
bezdomnymi, ubogimi, wędrowcami. Z czasem pozyskał sobie towarzyszy -
tworząc początki zakonu szpitalnego zwanego “dobrymi braćmi –
bonifratrami”. Wyczerpany pokutą i niezwykłe aktywnym trybem życia, św.
Jan zmarł w roku 1550, mając 55 lat. Jego relikwie spoczywają w
Granadzie. Jest patronem Granady; księgarzy, chorych, pielęgniarek i
szpitali, opiekunem służby zdrowia.
W
ikonografii przedstawiany jest w prostym habicie bonifratra. W ręku
trzyma przekrojony owoc granatu, z którego wyrasta krzyż. Jego
atrybutami są: cierniowa korona, żebrak na plecach, żebrak u stóp.
śwśw. Apoloniusza dk. Filemona, mm. (+ 511),
śwśw. Ariana, Teotyka, mm. (+ ok. 311),
św. Feliksa bpa (+ 647),
śwśw. Franciszka, Szymona, Berneux i Antoniego Davelny, bpów mm. w Korei (+ 1866),
św. Juliana bpa Toledo (+ 690),
św. Poncjusza dk. m. (+ 260).
9 marca
FRANCISZKA
(zob. 24 stycznia)
Św. Franciszka Rzymianka, wdowa (1384 - 1440).
Urodziła się w patrycjuszowskiej rodzinie w Perrione koło Rzymu. W
bardzo młodym wieku wydano ją za mąż. Miała troje dzieci. Zasłynęła z
dobroczynności. Podczas wojny króla Neapolu z papieżem pałac jej
zrabowano, traci środki do życia, pozostaje sama, bowiem męża i syna
skazano na wygnanie. W czasie epidemii, jaka nawiedziła Rzym w lalach
1413 - 1414, z narażeniem własnego życia usługuje zarażonym. Jej
przykład przyciągnął do pracy charytatywnej, modlitwy i pokuty inne
rzymskie matrony Utworzyły one stowarzyszenie podporządkowane regule św.
Benedykta. Po śmierci ostatniego syna, a następnie męża Franciszka
przyjęła habit i zamieszkała przy kościele S. Maria Nova blisko Forum
Romanum. W nim pochowano Świętą, która zmarła 9 marca, mając 56 lat.
Była obdarzona niezwykłymi łaskami mistycznymi.
W
ikonografii św. Franciszka przedstawiana jest w czarnej sukni i białym
welonie, towarzyszy jej anioł, cieszyła się bowiem przywilejem częstego
oglądania swego Anioła Stróża. Na niektórych obrazach jej atrybutem jest
osioł - symbol pracowitości, wytrwałości, cierpliwości, zdrowego
rozsądku, - oraz otwarta księga.
KATARZYNA
gr. katharós - czysty, niepokalany, bez skazy.
Św. Katarzyna Mammolini, dziewica, ksieni (1413 - 1463).
Otrzymała przydomek Bolońskiej. Córka profesora uniwersytetu.
Wykształcona, utalentowana. Mając 18 lat wstąpiła do jednego z
najsurowszych zakonów - klasztoru klarysek. Przyzwyczajona do wygód,
jakie miała w domu, podjęła życic surowe, wykonując najniższe posługi.
Kiedy mieszkańcy w jej rodzinnym mieście Bolonii ufundowali klasztor
klarysek, przeniesiono ją z Ferrary Została przełożoną. Pozostawiła po
sobie pisma ascetyczne, poezje, rysunki. Przepowiedziała dokładnie datę
swej śmierci. Jest patronką Bolonii.
DOMINIK
łac. dominicus - pański, należący do Pana Boga.
Św. Dominik Savio, zakonnik (1842 - 1857).
Najmłodszy wyznawca, jakiego kanonizował Kościół. Urodził się w wiosce
Riva di Chieri w Piemoncie. Jego ojciec był rzemieślnikiem, matka
krawcową. Mając 12 lat spotkał św. Jana Bosco, który przyjął go do swego
Oratorium w Turynie. Nawiązała się między nimi szczególna duchowa więź,
W trzy lala później umarł. Mimo bardzo młodego wieku, pośród
zwyczajnych obowiązków codzienności, przebywając między rówieśnikami,
osiągnął świętość, Jej rozumienie zawarł w liście do przyjaciela: “Tu,
na ziemi świętość polega na tym, aby stale być radosnym i wiernie
wypełniać nasze obowiązki”. Pius XI powiedział o nim; “Mały święty ale
gigant ducha”. Beatyfikowany w 1950 roku, kanonizowany w 1954. Jest
patronem ministrantów i młodzieży.
Ikonografia ukazuje Świętego z lilią lub z krzyżem w dłoni. Czasami stoi przed statuą Matki Bożej, Bywa przedstawiany z aniołem.
śwśw. Cyriona, Kandyda, mm. (+ ok. 320),
św. Grzegorza bpa (+ 394),
św. Pacjana bpa Barcelony (+ 390).
10 marca
SYMPLICJUSZ
łac. simplex - prosty, uczciwy, szczery.
Św. Symplicjusz I, papież.
Urodził się w Tivoli. Jego pontyfikat obejmował lata 468-483. W swej
działalności podejmował sprawę prerogatyw biskupa Rzymu na Wschodzie
oraz zwalczał monofizytyzm.
św. Attali op. (+ 626),
św. Droktoweusza op. (+ ok. 580),
bł. Eugenii Milleret zk. (+ 1898),
śwśw. Kajusa i Aleksandra, mm. (+ II w.),
św. Makarego bpa patr. Jerozolimy (+ 335),
bł. Piotra od Jeremiasza zk. (+ 1452).
11 marca
KONSTANTYN
łac. constans - niezmienny, stały, wytrwały, stanowczy.
Św. Konstantyn, król, kapłan, męczennik (+ 598).
Był królem Szkocji. Prowadził życie występne. Jednak opamiętał się i
rozpoczął żarliwą pokutę. W roku 587 abdykował. Wstąpił do klasztoru
irlandzkiego w Offaly. Po otrzymaniu święceń kapłańskich udał się do
rodzinnego kraju, aby nieść Ewangelię, Poniósł śmierć męczeńska.
św. Benedykta bpa Mediolanu (+725),
bł. Dominika Cam kpł. m. w Indochinach (+1859),
św. Eulogiusza kpł. m. w Kordobie (+ 859),
św. Eutymiusza bpa m. (+ 829),
bł. Jana z Farbiano kpł. zk. (+ 1539),
św. Sofroniusza bpa patr. Jerozolimy (+638),
św. Teresy Małgorzaty m. (+ 1770),
śwśw. Trofima i Talusa, mm. (+ 308).
12 marca
MAKSYMILIAN
łac. maximus - bardzo duży. największy.
Św. Maksymilian, męczennik.
Pochodził z Numidii (dzisiejsza Algieria). Byt synem legionisty
Pabiusza Wiktoryna. Mając 21 lat został powołany do wojska. Przekonany,
zgodnie z właściwym w tym czasie rozumieniem, że służba ta jest
sprzeczna z życiem chrześcijanina, odmówił jej. Został za to skazany na
śmierć przez ścięcie mieczem 12 marca 295 roku. Zachowały się akta
procesu św. Maksymiliana.
JUSTYNA
łac. Justinus - należąca do Justa.
Św. Justyna Francucci Bezzoli, dziewica, mniszka.
Była zakonnicą u benedyktynek z klasztoru S. Maria del Ponte w Arezzo
(Włochy). Wybrała życie w pustelni, gdzie przebywała przez wiele lat.
Gdy straciła wzrok, powróciła do klasztoru. Wyróżniała się wielką
gorliwością oraz duchem pokory Zmarła 12 marca 1319 roku.
ALOJZY
germ. al-wis - wszystko wiedzący.
Bł. Alojzy Orione, kapłan, zakonnik (1872 - 1940).
Syn kamieniarza. Studiował w seminarium duchownym w Tortonie. Już jako
kleryk zajmował się opuszczonymi dziećmi i młodzieżą. Stał się ich
wychowawcą i powiernikiem. Włochy przeżywały wtedy kryzys gospodarczy W
związku z tym wiele młodych osób, nie mogąc znaleźć pracy, większość
czasu spędzało na ulicach. Alojzy po święceniach zakłada szkoły, uczy w
nich rzemiosła, przygotowuje do pracy na roli, tworzy internaty Aby
zapewnić młodzieży stalą opiekę i pracę, powołuje zgromadzenie zakonne
zwane później orionistami - linię męską i żeńska. Następnie zakłada
zakon kontemplacyjny, który ma stanowić duchowe i modlitewne zaplecze
dla podejmowanej działalności. Don Orione łączył aktywność z
kontemplacją. Słynne stały się jego akcje ratunkowe prowadzone po
trzęsieniu ziemi na Sycylii. Miał duże poczucie humoru. Don Orione zmarł
na zawał serca. Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym w 1980 r.
św. Bernarda bpa Kapui (+ ok. 1109),
św. Egduna kpł. m. (+ pocz. IV w.),
św. Innocentego I pp. (+ 417),
św. Piotra dworzanina cesarza m. (+ 303),
św. Teofanusa m. (+ 817).
13 marca
KRYSTYNA
łac. Christinus - należący do Chrystusa.
Św. Krystyna, męczennica
,
urodziła się w Persji. Podczas krwawego prześladowania z nakazu króla
Chozroesa I zginęła śmiercią męczeńską 13 marca 559 roku.
W ikonografii św. Krystyna przedstawiana jest w szacie matrony z palmą męczeńską w ręku.
PATRYCJA
łac. patricius – patrycjusz.
Patrycja z Nikomedii, męczennica (+ IV w.).
Według skąpych informacji “Breviarium syryjskiego” była żoną kapłana
Macedoniusza, matką Modesty Razem z nimi poniosła śmierć za wiarę. Jest
patronką Neapolu.
bł. Angellusa z Pizy kpł. m. (+ 1232),
św. Ansowina bpa Camerino (+ 840),
śwśw. Ruderyka kpł. i Salomona, mm. (+ 857),
św. Sabina m. (+ IV w.).
14 marca
MATYLDA
germ. ma(h)t- - moc, męstwo, siła; -hild - walka, wojna.
Św. Matylda, królowa (895 - 968).
Córka księcia saskiego Teodoryka i Reinhildy - pochodzącej z duńskiego
rodu królewskiego. Wychowywała ją babka - ksieni klasztoru w Herford.
Mając 14 lat poślubiła Henryka Ptasznika, który w dziesięć lat później
został królem Niemiec. Była matką pięciorga dzieci - m. in. Ottona I,
cesarza. Po śmierci męża oddaje się modlitwie i czynom miłosierdzia.
Codziennie gościła przy stole ubogich, widząc w nich samego Chrystusa.
Była fundatorką kościołów i klasztorów. Ostatnie lata spędziła w
opactwie w Kwedlinburgu. Tam też w kaplicy zamkowej została obok męża
pochowana.
bł. Ewy z Leodium ps. (+ 1264?),
św. Eutychiusza patrycjusza m. (+ 740),
św. Łazarza bpa Mediolanu (+ 449),
śwśw. Piotra i Afrodyzjusza mm. (+ V w.).
15 marca
LUDWIKA
germ. hlud- - sławny, głośny; -wig -walka, bitwa, wojna.
Św. Ludwika de Marillac, wdowa, zakonnica (1591 - 1660).
Urodziła się w Paryżu. Jej ojciec był radcą parlamentu francuskiego.
Mając 24 lala poślubiła Antoniego Le Gras, sekretarza Marii
Medycejskiej. W dwanaście lat później została wdową. Była osobą
wykształconą. Do dzieła pomocy potrzebującym włączył ją św. Wincenty
a'Paulo. Wizytowała założone przez niego bractwa miłosierdzia,
prowadzące szpitale, przytułki, sierocińce. Wtedy stawała się
aprowizatorką, pielęgniarką, katechetką. Pragnąc zapewnić stałą i
fachową opiekę chorym i ubogim, z pomocą św. Wincentego założyła zakon
Sióstr Miłosierdzia, zwany u nas szarytkami. Zmarła 15 marca. Jest
patronką służby socjalnej.
KLEMENS
łac. clemens - łagodny, spokojny, cichy, łaskawy, pobłażliwy.
Św. Klemens Maria Hofbauer (Dworzak), kapłan, zakonnik.
Urodził się 26 grudnia 1751 roku na Morawach w Tasovicach w licznej
rodzime rzeźnika. Po śmierci ojca pracował jako piekarz. Długi czas
poszukiwał swego miejsca w życiu. Dzięki wytrwałości i ludzkiej pomocy
ukończył studia uniwersyteckie w Wiedniu. W Rzymie zetknął się z zakonem
redemptorystów, do którego wstąpił. Po otrzymaniu święceń kapłańskich
wysłano go do Wiednia, a następnie na Pomorze, Ze względu na złe drogi i
ostrą zimę zatrzymał się na jakiś czas w Warszawie. Chwilowy postój
przemienił się w pobyt trwający 21 lat, Klemens wraz z dwoma
towarzyszami otrzymał w opiekę kościół św. Benona, dom sierot i szkołę
rodzin rzemieślniczych. Czasami musiał żebrać, aby je utrzymać. “Pewnego
dnia zaszedł po prośbie do karczmy Kiedy zwrócił się o datek do
grających w karty, jeden z graczy uderzył go w twarz, na co Święty
odpowiedział: <To dla mnie, a co dla moich sierot?> Skruszeni
kompani oddali całą ugraną”. Prowadził działalność charytatywną, opiekę
nad służącymi - których było wtedy w stolicy około 11000. Uruchomił
drukarnię i wydawnictwo książek religijnych oraz stowarzyszenie dla
pogłębiania wiedzy religijnej. W ten sposób powstała pierwsza placówka
jego zakonu w Polsce. Był wybitnym kaznodzieją. W roku 1808 wydano
dekret o kasacie zakonu redemptorystów. Klemens wraz z innymi został
wywieziony do twierdzy w Kostrzynie. Po uwolnieniu został przymuszony do
opuszczenia Polski. Udał się więc do Wiednia, gdzie rozpoczął
działalność duszpasterską, zwłaszcza wśród młodej inteligencji. Jego
gorliwość budziła sprzeciw miejscowych władz. Zmarł w opinii świętości
15 marca 1820 roku. Patron Warszawy Także kelnerów i piekarzy.
W ikonografii św. Klemens przedstawiany jest w habicie. Jego atrybutem jest krzyż.
św. Leokrycji dz. m. (+ ok. 860),
św. Matrony m. (+ 304),
św. Menigna m. (+ 250),
św. Nikandra m. (+ ok. 304),
św. Placyda Riccardi m. (+ 1915),
św. Probusa bpa Rieti (+ ok. 570),
św. Specjoza mn. (+ ok. 545),
św. Zachariasza pp. (+ 752).
16 marca
GABRIEL
(zob. 27 lutego)
Św. Gabriel Lalemant, zakonnik, męczennik.
Urodził się w 1610 roku w Paryżu. Był synem adwokata. Mając 20 lat
wstąpił do jezuitów. Studiował teologię w Bourges. Przyjąwszy świecenia
kapłańskie uczył w La Feche, Moulins, Bourges. W 1646 roku przybył do
Quebecu, gdzie prowadził działalność ewangelizacyjna. W 1648 roku razem z
Janem de Brebeuf podjął pracę misyjna wśród Indian. Zginał śmiercią
męczeńską 16 marca 1649 roku podczas walki Irokezów z Huronami.
Beatyfikowany przez Piusa XI w 1925 roku, kanonizowany w 1930 r.
św. Abrahama ps. (+ IV w.),
św. Agapita bpa (+ ok. 232),
śwśw. Jana de Brebeuf kpł. Antoniego Daniela, Karola Garnier, Natalisa Chabanela, zk. mm. (+ 1649),
św. Heriberta bpa (+ 1021),
św. Juliana m. (+ IV w.),
św. Papasa m. (+ ok. 300),
bł. Torello ps. (+ 1282).
17 marca
PATRYK
ang. forma imienia łac. Patricius - szlachetnie urodzony, “członek rodu, którego ojciec zasiadał w senacie”.
Św. Patryk, biskup
.
Urodził się w Brytanii w 385 roku. Kiedy miał 16 lat, porwano go do
Irlandii. Przez 6 lat był pasterzem owiec. Na przypadkowym statku udało
mu się zbiec do północnej Francji. Podjął studium przygotowujące go do
pracy na misjach. Był uczniem św. Germana z Auxerre. Przez jakiś czas
przebywał w Italii i w koloniach mniszych na wyspach Morza Tyrreńskiego.
Jako biskup podjął prace w Irlandii, ziemi swej młodzieńczej niedoli,
która była wtedy krajem misyjnym. Swoim umiarem, spokojem zyskał
przychylność dla pasterskiej posługi. Niestrudzenie podróżował po całej
Zielonej Wyspie. Założył stolicę biskupią w Armagh, które stało się
siedzibą prymasów irlandzkich. Zorganizował hierarchię kościelną w
Irlandii. Ostatnie lata spędził w klasztorze. Zmarł 17 marca 461 roku.
Jest apostołem i patronem Irlandii; fryzjerów; kowali, górników,
upadłych na duchu oraz opiekunem zwierząt domowych.
W ikonografii Święty przedstawiany jest w biskupim stroju. Jego atrybutem jest liść koniczyny, wąż.
GERTRUDA
germ. ger- - oszczep, dzida; -trude - wierny, drogi, miły.
Św. Gertruda, królewna, ksieni.
Urodziła się w Nivelles w 626 roku. Córka króla Pepina i św. Idubergi.
Jej matka po śmierci męża założyła klasztor żeński, do którego wstąpiła
wraz z córką. Z czasem Gertruda, pełna gorliwości i miłosierdzia,
została w nim ksienią. Dzięki jej wysiłkom klasztor zasłynął jako
ośrodek promieniujący wiedzą i kulturą. Zmarła 17 marca 653/659? roku.
Jest patronką miasta Nivelles; pielgrzymów, podróżujących, ogrodników,
szpitali. Opiekunka kotów.
W
ikonografii Święta przedstawiana jest w uroczystych szatach z koroną
książęca na głowie. Jej atrybuty: korona, model kościoła, a także
szpitala, otwarta księga, mysz na książce lub u stóp.
św. Agrykoli bpa (+ 580),
św. Patryka bpa (+ 461),
św. Pawła m. (+ ok. 760).
18 marca
CYRYL
(zob. 14 lutego)
Św. Cyryl Jerozolimski, biskup, doktor Kościoła.
Urodził się około 313 roku w Jerozolimie. Był mnichem. Później został
biskupem. Trzykrotnie zsyłany na wygnanie z powodu zdecydowanej postawy
wobec arian. Uczestniczył w Soborze Konstantynopolitańskim I (381).
Zmarł 18 marca 386 roku. Pozostawił po sobie spuściznę literacką, Leon
XIII ogłosił go doktorem Kościoła w 1882 r.
EDWARD
(zob. 5 stycznia)
Św. Edward, król, męczennik.
Urodził
się w 963 roku. Był najstarszym synem Edgara Spokojnego, króla Anglii.
Miał 12 lat, gdy objął tron. Za doradcę obrał sobie św. Dunstana,
prymasa Anglii. Za jego panowania nastąpiła reakcja przeciw
prochrześcijańskiej polityce ojca. 18 marca 978 roku, jadąc z polowania,
udał się na zamek Corfe, aby odwiedzić macochę i brata. Zanim zsiadł z
konia, napadli go i zamordowali najemnicy nasłani przez macochę(?).
Pochowano go w opactwie Shaftesbury. Grób otoczono czcią, którą wzmógł
rozgłos cudów. W ikonografii św. Edward ukazywany jest z koroną na
głowie w długiej, królewskiej szacie. Jego atrybutami są: sztylet,
puchar z wężem.
św. Anzelma bpa Mantui (+ 1086),
św. Frigidiana bpa (+ 588),
śwśw. Narcyza bpa i Feliksa dk. mm. (+ IV w.),
św. Salwatora z Horty m. (+ 1567).
19 marca
JÓZEF
(zob. 19 stycznia)
Św. Józef, Małżonek i Oblubieniec Najświętszej Maryi Panny, opiekun pana Jezusa.
Wywodził się z. rodu króla Dawida. Mimo wysokiego pochodzenia nie
posiadał żadnego majątku. Na życie zarabiał stolarstwem, ciesielką.
Zaręczony z Maryją, stanął przed tajemnicą cudownego poczęcia.
Postanowił wówczas dyskretnie się usunąć. Wprowadzony jednak przez
anioła w tajemnicę, wziął Maryję do siebie, do domu w Nazarecie (Mt 1-2;
13,55; Łk 1-2). Podporządkowując się dekretowi o spisie ludności, udał
się z Nią do Betlejem, gdzie urodził się Jezus. Po nadaniu Dziecku
imienia i przedstawieniu Go w świątyni, w obliczu prześladowania ucieka z
Matką i Dzieckiem do Egiptu. Po śmierci Heroda wraca do Nazaretu. Po
raz ostatni Józef pojawia się na kartach Pisma Świętego podczas
pielgrzymki z dwunastoletnim Jezusem do Jerozolimy Uważa się, że zmarł
wcześnie, jeszcze przed rozpoczęciem nauczania publicznego przez Pana
Jezusa. Apokryfy i pisma Ojców Kościoła wysławiają jego cnoty i
niewysłowione powołanie - oblubieńca Maryi, żywiciela i wychowawcy
Jezusa. Jest patronem Kościoła powszechnego, licznych zakonów, krajów:
Austrii, Czech, Filipin, Hiszpanii, Kanady, Portugalii, Peru, wielu
diecezji, miast oraz patronem małżonków i rodzin chrześcijańskich,
ojców, sierot, a także cieśli, drwali, rękodzielników, robotników,
rzemieślników, wszystkich pracujących, uciekinierów. Patron dobrej
śmierci.
W
ikonografii św. Józef przedstawiany jest z Dziecięciem Jezus na ręku, z
lilią w dłoni. Jego atrybutami są m. in. narzędzia ciesielskie: piła,
siekiera, warsztat stolarski; bukłak na wodę, kij wędrowca, kwitnąca
różdżka (Jessego), miska z. kaszą, lampa, winorośl.
bł. Jana z Parmy kpł. m. (+ 1289),
św. Jana z Syrii m. (+ IV w.),
śwśw. Landoalda kpł. Amancjusza dk. mm. (+ 668),
św. Marcela Callo (+ 1945),
św. Marka z Montegallo kpł. m. (+ 1496),
św. Panchariusza m. (+ ok. 303),
św. Sybiliny Boscossi ps. (+1367).
20 marca
ALEKSANDRA
(zob. 26 lutego)
Św. Aleksandra, męczennica.
Pochodziła z Ancyry (dzisiejszej Ankary). Miała odmówić udziału w
procesji z posążkami Artemidy i Ateny. Podczas wyznania wiary w
Chrystusa została skazana na śmierć. Utopiono ją wraz z sześcioma innymi
dziewczętami w bagnach, w pobliżu rodzinnego miasta.
MAURYCY
łac. Maurus lub Mauritius - należący do Maurusa.
Św. Maurycy Csak zwany także Panońskim, książę, zakonnik (1280 - 1336).
Pochodził z rodziny węgierskiego możnowładcy. Po trzech latach
małżeństwa jego żona wstąpiła do dominikanek, on zaś do dominikanów
rezydujących na wyspie św. Małgorzaty w Budapeszcie. Zasłynął z
gorliwości w modlitwie, pokorze, w posługiwaniu potrzebującym.
bł. Ambrożego z Sieny zk. (+ 1286),
bł. Hipolita Galantini zk. (+ 1619),
św. Kutberta bpa (+ 687),
św. Nicetasa bpa w Apolonii (+ 735),
św. Wulframa bpa Fontanelle (+ 704).
21 marca
MIKOŁAJ
gr. Nikolaos; nike- - zwycięstwo, -laos - lud; “oby odnosił zwycięstwo dla swego ludu”; “oby zwyciężał lud”.
Św. Mikołaj z Filie, pustelnik (1417 - 1487).
Syn skromnego górala. Na życzenie rodziców pojął za żonę Dorotę Wyss, z
którą miał dziesięcioro dzieci. Mikołaj był radcą, kantonalnym sędzią,
deputowanym do federacji kantonów szwajcarskich. W latach 1433 - 1460
pełnił służbę wojskową w randze oficera. Cieszył się poważaniem i
szacunkiem. Mając 50 lat za zgodą małżonki opuścił dom, rodzinę i został
pustelnikiem. Przychodzili doń ludzie szukając rady i pomocy. Modlitwę
łączył z pokutą. Był jednym z najwybitniejszych mistrzów medytacji u
schyłku średniowiecza. Mistyk. Obdarowany niezwykłymi charyzmatami -
przez 19 lat jego pożywieniem była wyłącznie Eucharystia. Podczas wojny
domowej pomiędzy stanami uratował jedność Szwajcarii. Mediował w sporze
między Austrią, a swoją ojczyzną. Zmarł 21 marca 1487 roku. Główny
patron Szwajcarii.
W ikonografii św. Mikołaj przedstawiany jest w długiej pokutnej szacie, boso. Jego atrybutami są: kij wędrowca, wieniec z róż.
bł. Hugolina Zeffirini ps. (+ 1370),
św. Lupicyna op. (+ 480),
św. Serapiona ps. bpa (+ ok. 362).
22 marca
ZACHARIASZ
hebr. imię teoforyczne Zekkarjah - pamięć Jahwe; “Jahwe pamięta”.
Św. Zachariasz, papież.
Był Grekiem. W roku 74I roku wybrany na stolicę Piotrową. Łagodnością i
życzliwością zjednał sobie lud Italii, cesarza, sąsiadów. Utrzymywał
dobre stosunki z Konstantynopolem. Zawarł pokój z Longobardami,
odzyskując część ziem i jeńców. Kiedy zaprzyjaźniony król Ratchis
utracił tron, przyjął go do siebie. Zawarł sojusz z Frankami oraz
udzielił poparcia Pepinowi Małemu. Zmarł w 752 roku.
bł. Baldwina z Boucle m. (+ 1205),
św. Bazylego kpł. m. (+ ok. 362),
św. Benwenuta bpa Osimo (+ 1282),
św. Deogratias bpa Kartaginy (+ 457),
św. Lei wdowy (+ 383),
bł. Isnarda zk. (+ 1244),
św. Oktawiana adk. m. (+ ok. 484),
św. Pawła bpa w Narbonne m. (+ III w.).
23 marca
TYBURIUSZ
łac. thuribulum – kadzielnica.
Św. Tyburiusz z Mogrovejo, biskup.
Urodził się w 1531 roku w rodzinie szlacheckiej w Mayorga - prowincja
Leon (Hiszpania). Studiował w Salamance i Koimbrze, W 1579 roku został
biskupem Limy W ogromnej, prawie misyjnej diecezji próbował uporządkować
życie religijne, podnieść poziom intelektualny i moralny kleru. Był
człowiekiem modlitwy. Prowadził życie pełne umartwienia. Zmarł podczas
pasterskiej wizytacji 23 marca 1606 roku. Beatyfikował go Innocenty XI w
1679 r., kanonizował Benedykt XIII w 1726 r. Jest patronem Peru.
św. Benedykta m. (+ VI w.),
św. Józefa Oriol kpł. (+ 1702),
św. Nikona m. (+ 251),
bł. Rebeki Al-Rayes zk. (+ 1914),
św. Wiktoriana prokonsula m. (+ 434).
24 marca
KATARZYNA
(zob. 2 lutego)
Św. Katarzyna Szwedzka, księżniczka, zakonnica (1330 - 1380).
Córka św. Brygidy i księcia Ulfa Gudmarssona. Podczas pielgrzymowania z
matka do Wiecznego Miasta otrzymuje wiadomość o śmierci męża. Odtąd
podejmuje dzieła miłosierdzia, pomaga swej matce w założeniu i
utrwaleniu nowej rodziny zakonnej, brygidek; pielgrzymuje z nią do
miejsc świętych. Po powrocie z Ziemi Świętej w roku 1373 umiera św.
Brygida. Katarzyna przewozi jej ciało z Rzymu do Szwecji. Podczas tej
podróży przejeżdża przez polskie Pomorze. W roku 1377 otrzymuje od
papieża aprobatę zakonu, któremu patronowała. Umiera w klasztorze
brygidek w Vadsena. Jest patronką Szwecji, a także ludzi dotkniętych
niepowodzeniami.
W ikonografii Święta ukazywana jest z kielichem w dłoni.
bł. Józefa Dydaka kpł. zk. (+ 1801),
bł. Jana del Bastione zk. (+ 1290),
św. Latyna bpa (+ ok. 115),
św. Pigmeniusza kpł. m. (+ ok. 362),
śwśw. braci Romulusa i Sekunda mm. (+ 305),
św. Symeona m. (+ 1475),
śwśw. Tymolausa, Aleksandra, Dionizego, Pauzydesa, Agapiusza, mm. (+ ok. 305).
25 marca
MARYJA
(zob. 1 stycznia)
Zwiastowanie NMP.
Święto, w którym czci się i rozważa misterium Wcielenia Syna Bożego.
Przypomina przywilej Boskiego Macierzyństwa Maryi. Obchodzone od VI
wieku.
MAŁGORZATA
(zob. 18 stycznia)
Św. Małgorzata Clitherow, męczennica (1555 - 1586).
Urodziła się w Anglii, w rodzinie anglikańskiej. Mając kilkanaście lat
wychodzi za mąż. Matka dwojga dzieci. W kilka lat po ślubie przyjmuje
katolicyzm. Za udzielanie schronienia w swym domu katolickim księżom
zostaje aresztowana i osadzona w więzieniu, gdzie wywierano na nią
presję, aby wyrzekła się wiary. Po dwóch latach więzienia wykonano na
niej wyrok śmierci przez zmiażdżenie.
śwśw. Baroncjusza, Dezyderego (+ VII w.),
św. Hermelanda op. (+ ok. 720),
św. Ireneusza bpa m. (+ 305),
św. Łucji Filippini dz. zk. (+ 1732),
św. Kwiryna m. (+ ok. 268),
św. Pelagiusza bpa Laodycei (+ 381),
św. Prokopa op. (+ 1053).
26 marca
LUDGER
germ. Ludger – “wojownik słynny oszczepem”.
Św. Ludger, biskup.
Urodził się około 742 roku w Fryzji. Wykształcenie uzyskał w szkole
przyklasztornej w Ultrechcie oraz w Yorku. Przyjąwszy święcenia
kapłańskie podjął pracę misyjną. Po pewnym czasie, z powodu powstania
Sasów, udał się do benedyktynów na Monte Cassino. Tam przebywał około
trzech lat. Wezwany przez Karola Wielkiego (787), podjął przerwaną pracę
misyjną, stając się apostołem Fryzów, Danii, Westfalii, Zakładał liczne
kościoły oraz klasztory. W 804 roku został biskupem Minigardeford.
Stało się ono zalążkiem miasta Münster. Biskup Ludger zmarł 26 marca 809
r.
św. Brauliona bpa Saragossy (+ ok. 651),
św. Dyzmy “Dobrego łotra” (+ I w.),
św. Eutychiusza m. (+ VI w.),
św. Feliksa bpa Trewiru (+ ok. 400),
św. Kastula m. (+ pocz. IV w.).
27 marca
ERNEST
germ. ernst, ernust - powaga, surowość, zapał; “oby był poważny, wytrwały”.
Św. Ernest, opat, męczennik.
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Był opatem w klasztorze w Zwiefalten.
Wziął udział w II wyprawie krzyżowej do Ziemi Świętej. Zginał pod
Doryleą we Frygii w 1147 roku podczas bitwy z wojskami otomańskimi.
Według innej wersji głosił Ewangelię Persom i Arabom. Zginał w 1148 roku
śmiercią męczeńska z rąk muzułmanów w Mekce.
św. Aleksandra żołnierza m. (+ pocz. IV w.),
bł. Franciszka Fa di Bruno kpł. zk. (+ 1888),
św. Gelazego bpa Armagh (+ 1174),
św. Jana ps. (+ 394),
św. Ruperta bpa Salzburga (+ ok. 718),
śwśw. Zanitasa, Łazarza, Marotasa, Narsesa, mm. (+ IV w.).
28 marca
JOANNA
(zob. 4 lutego)
Bł. Joanna Maria de Maillé, wdowa (1332 - 1414).
Poślubiła młodego barona de Silly, który wróciwszy z niewoli
angielskiej zmarł z trudów i wyczerpania. Joanna osiadła w Lours, w
skromnym mieszkaniu przylegającym do klasztoru franciszkanów. Wiodła
życie pełne umartwienia, modlitwy i poświecenia. Przez pewien czas
pracowała jako posługaczka w miejscowym szpitalu. Umarła mając 82 łata.
św. Guntramna króla Franków (+ 593),
św. Kastora m. (+ pocz. IV w.),
śwśw. Pryskusa, Malachiasza, Aleksandra, mm. (+ ok. 260),
śwśw. Rogata, Sukcesa, mm. (+ 513),
św. Spesa op. (+ 513).
29 marca
STEFAN
gr. stéphanos - wieniec, korona.
Św. Stefan IX, papież (+ 1058).
Był synem diuka Lotaryngii, wnukiem ostatniego króla Italii. Leon IX
zabrał go ze sobą do Rzymu. Po śmierci papieża udał się na Monte
Cassino. Tam został opatem, a wkrótce kardynałem. W roku 1057 wybrany na
stolice Piotrową. Podjął wewnętrzną reformę Kościoła. Jego pontyfikat
trwał niecały rok.
śwśw. Armogasta dworzanina, Maskulg aktora, Satura, mm. (+ V w.),
bł. Bertolda m. (+ poł. XIII w.),
św. Cyryla dk. m. (+ ok. 362),
św. Eustazjusza bpa Neapolu (+ III w.),
św. Ludolfa z Ratzenburga (+ 1250).
30 marca
AMADEUSZ
łac. amo - kochać i deus - Bóg; “miły Bogu”.
Bł. Amadeusz IX Sabaudzki, książę.
Syn Ludwika księcia Sabaudii. Pragnął zostać duchownym, ale poddając
się woli ojca poślubił Joannę, córkę Karola VII, króla Francji. Był
ojcem Ludwiki, późniejszej błogosławionej. Jako książę przywiązywał wagę
do życia duchowego. Był wielkim jałmużnikiem. Zmarł 30 marca 1472 roku,
mając 37 lat.
św. Jana Klimaka op. na Synaju (+ 649),
św. Kliniusza (+ V w.),
św. Leonarda Murialdo zk. (+ 1900),
św. Piotra Regalata kpł. zk. (+ 1456),
św, Zozyma bpa w Syrakuzach (+ ok. 662).
31 marca
BENIAMIN
hebr. Ben-jamin - “syn prawicy”.
Św. Beniamin, diakon, męczennik (+ 424).
Był
diakonem biskupa Abdasa. Kiedy w Persji wybuchło prześladowanie w
latach 420 - 422, Beniamin dostał się do więzienia. W wyniku interwencji
ambasadora Bizancjum zaprzestano prześladowań. Wraz z innymi zwolniono i
Beniamina pod warunkiem, że zaprzestanie apostołowania. Jednak wkrótce
potem został powtórnie uwięziony, torturowany i ścięty.
św. Balbiny dz. m. (+ IV/V w.),
bł. Bonawentury Tornielli zk. (+ 1491),
św. Gwidona z Pompozy op. (+ 1046),
bł. Joanny z Tuluzy zk. (+ XIV w.).