Maj
Różne > Święci na każdy dzień
1 maja
JÓZEF
Św. Józef z Nazaretu, Oblubieniec NMP
(zob. 19 marca)
AUGUST
łac. augustus - szczęśliwy, pomyślny.
Św. August Schoeffler, męczennik (+ 1851).
Pochodził z Alzacji. Był członkiem towarzystwa misji zagranicznych. W
1847 r. wyjechał do Tonkinu w Indiach Wschodnich i tam w cztery lata
później został ścięty. Beatyfikował go Leon XIII, kanonizował Jan Paweł
II (1988).
św. Amatora bpa w Auxerre (+ 418),
św. Andeola m. (+ ok. 208),
św. Azafa bpa w Elwy (+ ok. 600),
św. Jeremiasza proroka (+ IV w. przed Chr.),
bł. Juliana z Valle kpł. zk. (+ XIV w.),
św. Oriencjusza bpa w Auch (+ V w.),
św. Peregryna zk. (+ 1345),
bł. Petroneli ksieni (+ 1355)
bł. Wiwalda ps. (+ 1320).
2 maja
ATANAZY
gr. athanasia - nieśmiertelność (grecka przeróbka imienia egipskiego?).
Św. Atanazy Wielki, biskup, doktor Kościoła.
Urodził się w 295 r. w Aleksandrii. W młodym wieku żył w odosobnieniu
na pustyni egipskiej, gdzie spotkał św. Antoniego Pustelnika, swego
mistrza. W 319 r. przyjął diakonat. Jako sekretarz biskupa Aleksandra
brał udział w synodzie w Nicei (325) i przyczynił się do potępienia
arian. Później został metropolitą Aleksandrii. Walka arian z Kościołem, w
którą włączali się kolejni cesarze, rzuciła głęboki cień na życie i
pasterzowanie Atanazego. Pięciokrotnie był zmuszany przez kolejnych
władców do opuszczenia Aleksandrii i przebywania na wygnaniu. Trewir,
Rzym, pustynia były miejscami jego 17-letniej banicji. Atanazy głosił
chrześcijaństwo w Etiopii i Arabii. Był znakomitym kaznodzieją oraz
wybitnym teologiem. Zmarł 2 maja 373 r. Pozostawił traktaty. W “Żywocie
św. Antoniego” dał podwaliny pod koncepcje życia zakonnego.
W
ikonografii św. Atanazy przedstawiany jest w stroju biskupa rytu
łacińskiego lub ortodoksyjnego. Czasami jako kardynał albo mnich. Jego
atrybutami są: łódka, rylec, zwój.
ZYGMUNT
germ. sigi- - zwycięstwo i –mund - opieka, pomoc, obrona.
Św. Zygmunt, król, męczennik (+ 524). Arianin.
Pod wpływem nauk św. Awita, biskupa Vienne, przeszedł na katolicyzm. W
swoim życiu dopuścił się zbrodni, wydając wyrok śmierci na własnego
syna, oskarżonego o rzekomą zdradę stanu. Za zbrodnię pokutował w
opactwie Saint-Maurice (Valais). Kiedy Frantowie napadli na Burgundię,
opuścił klasztor i podjął z nimi walkę. Pokonany, dostał się z rodziną
do niewoli. We wsi Clumiers koło Orleanu utopiono ich w studni. Tradycja
zachowała Zygmunta jako króla pobożnego. Chętnie porównywano go z
królem Dawidem, który dopuścił się zbrodni, ale odpokutował swój grzech.
Św. Zygmunt jest patronem Kremony, Płocka. Orędownik podczas malarii.
W ikonografii atrybutem Świętego jest studnia, w której został utopiony.
św. Eksuperiusza, jego żony Zoe, ich synów Cyriaka i Teodula, mm. (+ ok. 127),
św. Windemialisa bpa m. (+ V w.).
3 maja
MARYJA
(zob. 1 stycznia)
Najświętsza Maryja Panna Królowa Polski.
Kult Maryi jako szczególnej Opiekunki Królestwa i Korony Polskiej
datuje się co najmniej od Ślubów Jana Kazimierza (l kwietnia 1656). Od
1923 r. święto obchodzone oficjalnie w całym kraju. Jan XXIII ogłosił
Maryję Królowę Polski główną patronką kraju i niebieską opiekunką
naszego narodu (1962).
śwśw. Aleksandra, Ewencjusza, Teodula, mm. (+ ok. 119),
śwśw. Aleksandra żołnierza, Antoniny dz. mm. (+ pocz. IV w.),
śwśw. Diodora i Rodopiana, mm. (+ 305),
św. Juwenalisa bpa Narni (+ 376),
św. Piotra Cudotwórcy bpa (+ 922),
śwśw. małżonków Tymoteusza i Maury, mm. (+ 286).
4 maja
FLORIAN
łac. florus - kwitnący, lśniący, wspaniały.
Św. Florian, żołnierz, męczennik.
Dowódca wojsk rzymskich (?). Podczas prześladowania chrześcijan przez
Dioklecjana został aresztowany wraz z 40 żołnierzami i przymuszony do
złożenia ofiary bogom. Wobec odmowy wychłostano go i poddano torturom. 4
maja 304 r. uwiązano mu kamień młyński do szyi i zrzucono do rzeki
Enns. W XV wieku na prośbę księcia Kazimierza Sprawiedliwego sprowadzono
część relikwii Świętego do Krakowa. Ku jego czci wybudowano na Kleparzu
kościół. Kiedy w 1528 r. pożar strawił tę część Krakowa, ocalała
jedynie ta świątynia. Odtąd zaczęto św. Floriana czcić w całej Polsce
jako patrona podczas klęsk pożaru, powodzi i sztormów. Patron Austrii,
Bolonii, Krakowa; hutników, strażaków, kominiarzy
W
ikonografii św. Florian przedstawiany jest jako oficer rzymski z
naczyniem gaszący pożar. Czasami jako książę. Bywa, że w ręku trzyma
chorągiew. Jego atrybutami są: kamień młyński u szyi, kolczuga, krzyż,
czerwony i biały krzyż, miecz, palma męczeńska, płonący dom, orzeł,
tarcza, zbroja.
św. Antoniny m. (+ III/IV w.),
św. Gotarda bpa w Hildesheim (+ 1038),
bł. Jana Marcina Moyë kpł. misjonarza (+ 1793),
św. Kurkodoma dk. (+ III w.),
św. Pelagii dz. m. (+ III/IV w.),
św. Sacerdota bpa z Limoges (+ 720),
św. Sylwana bpa Gazy m. (+ pocz. IV w.),
św. Weneriusza bpa (+ 409).
5 maja
JUTA (JUTTA)
skrócona forma imienia Judyta - hebr. Jehudit - Żydówka chwaląca.
Bł. Juta z Chełmży, wdowa, pustelnica (1220?- 1260).
Urodziła się w Turyngii. Kiedy miała 20 lat, umarł jej mąż w drodze do
Ziemi Świętej. Juta rozdała majątek ubogim, a sama o żebraczym chlebie
odwiedzała sanktuaria. Posługiwała chorym. Około 1256 r. krewny jej męża
został wielkim mistrzem krzyżackim. Zaprosił Jutę do ziemi
chełmińskiej, aby modlitwą i pokutą wspierała dzieło nawracania Prus,
Litwy i Jaćwierzy. Święta zamieszkała w pustelni, niedaleko Chełmży.
Codziennie przybywała do miasta na Mszę św. oraz pielęgnowała chorych w
szpitalu położonym poza murami miasta. Zmarła w opinii świętości.
Pochowano ją w południowej nawie katedry w Chełmży. Pisał o niej w
swoich mistycznych tekstach Mech-tylda z Magdeburga. Jest patronką Prus.
W ikonografii bł. Juta przedstawiana jest w prostej sukni, przypominającej zakonny habit, we wdowim welonie na głowie.
STANISŁAW
pol. stani- - od czasownika stać, stanąć i -staw – sława.
Bł. Stanisław Kazmierczyk, kapłan.
Urodził się w 1433 r. w Kazimierzu, wówczas osobnym mieście pod
Krakowem. Ojciec był tkaczem, a zarazem rajcą miejskim. Stanisław
ukończył Akademię Krakowską w 1461 r. Następnie wstąpił do zakonu
kanoników regularnych przy kościele Bożego Ciała. Otrzymawszy święcenia
kapłańskie (1462/1463?), pełnił obowiązki magistra nowicjuszów oraz
kaznodziei. “Dla wielu był przewodnikiem na drogach życia duchowego” -
powiedział o nim Jan Paweł II. Stanisław prowadził życie pełne modlitwy,
wyrzeczeń i umartwień. Przeżył 33 lata w klasztorze. Zmarł 3 maja 1489
r. w opinii świętości. Pochowano go pod posadzką kościoła Bożego Ciała,
zgodnie z jego pokorną prośbą, aby wszyscy go deptali. Elewacja relikwii
odbyła się w 1632 r. Beatyfikowany przez Jana Pawła II w 1993 roku.
św. Anioła kpł. m. (+ 1225),
bł. Benwenuta z Recanati mn. (+ 1289),
św. Eulogiusza bpa Edessy (+ 383),
św. Eutymiusza m. (+305),
św. Geruncjusza bpa (+V w.),
św. Hilarego bpa Aries (+ 449),
śwśw. Ireneusza, Peregryna, Ireny, mm. (+ ok. 300),
św. Jowiniana (+ ok. 260),
św. Maksyma bpa Jerozolimy (+ ok. 350),
bł. Nuncjusza Suiprizio robotnika (+ 1836),
św. Sacerdota bpa Saguntu (+ VI w.),
św. Teodora bpa Bolonii (+ VI w.).
6 maja
FILIP
gr. philos - przyjemny, mity, drogi, miłośnik i hippos - koń; “znający się na koniach, lubiący konie”.
Św. Filip, Apostoł, męczennik (+ I w.).
Pochodził z Betsaidy nad jeziorem Galilejskim. Uczeń Jana Chrzciciela.
Powołany przez Jezusa został jednym z dwunastu Jego uczniów (J 1,43-46).
Wspominają go Ewangelie: kiedy do Mistrza przyprowadził Natanaela (J
1,43-48), podczas rozmnożenia chleba i ryb (J 6,1-7), gdy Grecy pragnęli
spotkać Jezusa (J 12,21-22) oraz na Ostatniej Wieczerzy (J 14,7-10).
Jego dalsze dzieje nie są zapisane. Tradycja podaje, że Filip głosił
Ewangelię w krainie Partów, Grecji, Scytii, Lidii, Frygii, Azocie. Tam
został ukrzyżowany (ukamienowany?). Jest patronem Antwerpii oraz
pilśniarzy i czapników.
W
ikonografii św. Filip przedstawiany jest z krzyżem, z pastorałem, ze
zwojem. Czasami trzyma w ręku kamienie - znak męczeństwa. Towarzyszy mu
anioł.
JAKUB
hebr. Jaaqob - “niech Bóg wspomoże”, “niech Bóg strzeże”.
Św. Jakub, Apostoł zwany Mniejszym lub Młodszym (+ 62).
Był (Mk 15,40) synem Kleofasa i Marii, rodzonym bratem św. Judy
Tadeusza, krewnym Jezusa. Pochodził z Nazaretu. Po opuszczeniu przez św.
Piotra Jerozolimy pierwszy biskup w tym mieście. Odgrywał poważną rolę
jako gospodarz tzw. Soboru Apostolskiego. Poniósł śmierć męczeńską -
strącony ze szczytu świątyni, a następnie ukamienowany. Pisze o tym w
“Dawnych dziejach Izraela” Józef Flawiusz (XX, XI, 1). Św. Jakub jest
patronem dekarzy.
W
ikonografii św. Jakub przedstawiany jest w tunice i płaszczu, z mieczem
oraz z księgą. Czasami jako biskup rytu wschodniego. Jego atrybutami są
także: halabarda, kamienie, korona w rękach, torba podróżna, zwój.
bł. Bartłomieja Pucci mn. (+ 1330),
św. Benedykty dz. (+ V w.),
św. Eadberta bpa z Lindisfarne w Brytanii (+ 698),
św. Ewodiusza bpa Antiochii m. (+ 67),
św. Franciszka de Montmorency-Laval bpa Quebecu (+ 1708),
św. Protogenesa bpa Karrha w Mezopotamii (+ IV w.),
św. Teodota bpa z Cyrinii (+ ok. 325).
7 maja
GIZELA
germ. gisil – strzała.
Bł. Gizela, królowa, ksieni (985 - 1060).
Ojcem jej był Henryk II, książę Bawarii, matką Gizela Burgundzka.
Wyszła za mąż za Stefana I, króla Węgier. Miała jedynego syna - Emeryka,
który zginął w wieku 24 lat. Obaj z ojcem byli kanonizowani. Bł. Gizela
przeszła do historii jako królowa zaangażowana w dzieło chrystianizacji
Węgier. Była fundatorką wielu klasztorów i kościołów. Po śmierci męża w
1038 r. doznała udręk i prześladowań ze strony pretendentów do tronu
oraz odradzającego się pogaństwa. Przy pomocy swego brata - Henryka II,
cesarza, powróciła do Niemiec. Wstąpiła do benedyktynek w Niedernburg.
Zmarła jako ksieni tegoż opactwa.
W ikonografii bł. Gizelę przedstawia się jako królową w koronie. Jej atrybutem jest model kościoła i różaniec.
św. Jana bpa w Beverley (+ 721),
św. Kwadratusa m. (+ ok. 257),
św. Piotra bpa Pawii (+ 743),
bł. Róży Venerini dz. zk. (+ 1728).
8 maja
STANISŁAW
(zob. 5 maja)
Św. Stanisław Szczepanowski, biskup, męczennik.
Urodził się w Szczepanowie około 1030 r. Uczył się w szkole
katedralnej. Możliwe, że również za granicą (Paryż?). Święcenia
kapłańskie przyjął w 1060 r. W dwanaście lat później został biskupem
Krakowa. Dał się poznać jako pasterz gorliwy, ale i bezkompromisowy.
Konflikt, który wybuchł pomiędzy królem Bolesławem, a biskupem
Stanisławem - jego powód do dzisiaj nie jest w pełni jasny, być może
chodziło o niemoralne życie monarchy lub obronę poddanych przed jego
surowością - miał tragiczny finał. Biskup Szczepanowski został zabity
przez drużynę królewską (lub samego króla?) podczas Mszy św., którą
celebrował 11 kwietnia (lub 8 maja) 1079 r. w kościele św. Michała na
Skałce. Ciało Świętego poćwiartowano. W kilka lat później przeniesiono
je do katedry na Wawelu, gdzie spoczywa do dzisiaj. Po dokonaniu zbrodni
król musiał uciekać z kraju - według tradycji został
mnichem-pokutnikiem w klasztorze benedyktyńskim w Osjaku. Biskupa
Stanisława, jako pierwszego Polaka, ogłoszono świętym w Asyżu. Św.
Stanisław jest patronem Polski; archidiecezji gdańskiej, gnieźnieńskiej,
krakowskiej, poznańskiej, warszawskiej, diecezji: chełmińskiej,
lubelskiej, płockiej, sandomierskiej, tarnowskiej. Jan Paweł II nazwał
go “patronem chrześcijańskiego ładu moralnego”. W ciągu wieków
przywoływano legendę o zrośnięciu się rozsieczonego ciała św.
Stanisława. Kult Świętego odegrał w XIII i XIV wieku ważną rolę
historyczną jako czynnik kształtowania się myśli o zjednoczeniu Polski.
Wierzono, że w ten sam sposób - jak ciało św. Stanisława - połączy się i
zjednoczy podzielone wówczas na księstwa dzielnicowe Królestwo Polskie.
W
ikonografii św. Stanisław przedstawiany jest w stroju pontyfikalnym z
pastorałem. Jego atrybutami są: miecz, palma męczeńska, u stóp
wskrzeszony Piotrowina. Bywa ukazywany z orłem - godłem Polski.
Pragnę opisać mój Kościół w człowieku, któremu dano imię Stanisław.
I imię to Król Bolesław mieczem wpisał w najstarsze kroniki.
Imię to mieczem wypisał na posadzce katedry, gdy spłynęły po niej strugi krwi...
Karol kardynał Wojtyła.
św. Agacjusza setnika m. (+ 303),
bł. Amata Ronconi (+ 1266),
św. Arseniusza dk. ps. (+ III/V),
św. Benedykta II pp. (+ 685),
św. Bonifacego IV pp. (+ 615),
św. Dionizego bpa (+ IV w.),
św. Helladiusza bpa (+ IV w.),
św. Piotra mn. bpa (+ 1174),
bł. Piotra Rogue kpł. zk. m. (+ 1796),
bł. Ulryki Nisch zk. (+1913),
św. Wiktora m. (+ ok. 303),
św. Wirona bpa (+ ok. 700).
9 maja
PACHOMIUSZ
gr. Pachúm, Pachúmios - człowiek boży.
Św. Pachomiusz Starszy, pustelnik.
Urodził się około 287 r. w Sne (Górny Egipt). Po okresie służby
wojskowej przyjął chrzest. Wkrótce potem udał się na pustynię, gdzie
podjął życie w surowej ascezie. Wobec licznie gromadzących się wokół
niego mnichów wybudował duży klasztor w Tabennesi, następnie kolejne.
Ułożył “Regułę”, kładąc podwaliny pod zorganizowane życie pustelnicze.
Jest ojcem cenobizmu - ewangelicznego życia we wspólnotach. Zmarł 9 maja
347 r.
św. Geroncjusza bpa z Cervii m. (+ 501),
św. Hermasa (+ I/II w.),
bł. Marii Teresy od Jezusa Gerhardinger zk. (+ 1879),
bł. Mikołaja Albergata mn. (+ 1443).
10 maja
BEATRICZE
rzym. Beatrix od czasownika beare - uszczęśliwiać, lub od beatus – szczęśliwy.
Bł. Beatricze d'Este, księżniczka, mniszka.
Urodziła się około 1200 r. w starym książęcym rodzie. Na wieść o
planowanym małżeństwie uciekła z domu i schroniła się w klasztorze
benedyktynek w Salarola. Nieco później sama założyła klasztor na górze
Gemmola, gdzie przebywała jako skromna mniszka. Zmarła w 1226 r. Jej
kult zatwierdził Klemens XIII (1763).
śwśw. Alfiusza, Filadelfa, Cyryna, mm. (+ ok. 251),
św. Antonina zk. bpa Florencji (+ 1459),
śwśw. Gordiana, Epimacha, mm. (+ ok. 362),
śwśw. Kalepodiusza kpł., Palmacjusza konsula, Symplicjusza senatora, Feliksa, jego żony Blandy, mm. (+ ok. 222),
św. Kana Avila (+ 1569),
św. Katalda bpa (+ 685),
św. Komgalla op. (+ 601),
śwśw. Nazariusza, Celsa, mm. (+ ok. 68).
11 maja
MAMERT
łac. imię teoforyczne od imienia boga Marsa.
Św. Mamert, biskup (+ 477).
Zasłynął jako mąż modlitwy za swych wiernych w Vienne, dotkniętych
takimi nieszczęściami, jak trzęsienie ziemi, pożar, nieurodzaje. Z myślą
o uproszenie urodzajów zainicjował tzw. dni krzyżowe. Podczas nich
przez trzy dni (przed uroczystością Wniebowstąpienia Pańskiego)
zanoszono błagalne modły połączone z procesjami. Zwyczaj ten przetrwał
do naszych czasów - procesje wyruszają na pola, a nabożeństwa odbywają
się przy krzyżach przydrożnych. Jest patronem mamek i orędownikiem w
chorobach piersi.
bł. Alberta z Villa d'Ogna mn. (+ 1279),
bł. Alojzego Rabata mn. (+ 1490),
św. Antyma kpł. m. (+ ok. 305),
św. Franciszka de Hieronimo kpł. zk. (+ 1716),
św. Ignacego z Laconi zk. (+ 1781),
św. Majola op. (+ 994),
śwśw, Maksyma, Bassusa, Fabiusza, mm. (+ ok. 305),
śwśw. Syzyniusza dk., Diokleta, Florencjusza, mm. (+ 305).
12 maja
PANKRACY
gr. pancrates - wszechmogący, zwycięski.
Św. Pankracy, męczennik (+ 354).
Zachowało się niewiele wiadomości o tym Świętym, ale dobrze
udokumentowany jest jego wczesny kult. Jako sierota miał przybyć z
Frygii do Rzymu, gdzie przyjął chrzest. Podczas prześladowań poniósł
śmierć na arenie - liczył wtedy 14 lat (?). Nad jego grobem papież
Symmach (+ 514) wybudował bazylikę. Św. Pankracy uważany jest za stróża
przysiąg i mściciela krzywoprzysięstwa. Patron dzieci, opiekun
rycerstwa. Przyzywany podczas wiosennych przymrozków.
W
ikonografii św. Pankracy przedstawiany jest jako młodzieniec w bogatej
tunice z płaszczem. Czasami jako żołnierz Chrystusa. Jego atrybutami są:
miecz, palma męczeńska, serce, włócznia.
św. Dominika z Calzada (+ 1109),
św. Epifaniusza bpa w Salaminie (+ 403),
śwśw. Flawii Domitylli, jej córki Plautylli, Eufrozji, Teodory, mm. (+ ok. 100),
św. Germana, bpa patr. Konstantynopola (+ 733),
bł. Imeldy Lambertini dz. zk. (+ 1333),
bł. Joanny infantki portugalskiej (+ 1490),
św. Modoalda bpa Trewiru (+ 640),
śwśw. Nereusza i Achillesa żołnierzy, mm. (+ ok. 304).
13 maja
SERWACY
łac. servatus - uratowany, ocalony, zachowany.
Św. Serwacy, biskup (+ 384).
Po 345 r. biskup w Tongres (dzisiejsza Belgia). Identyfikowany z
Sarbatiosem, jednym z biskupów pozostających w ostrej opozycji wobec
arian na synodzie w Rimini. Gorliwy czciciel Matki Bożej. Zmarł w
Maastricht. Orędownik podczas przymrozków. Patron diecezji w Worms,
miasta Maastricht; hutników, stolarzy; osób mających reumatyzm i febrę.
W
ikonografii św. Serwacy przedstawiany jest w biskupich szatach
pontyfikalnych. Czasami razem ze św. Piotrem, który według legendy
podaje mu srebrny klucz do bram nieba. Święty może tam wprowadzić
każdego, kogo chce. Atrybutami są: chodaki, smok.
św. Andrzeja Huberta Fournet kpł. zk. (+ 1834),
bł. Gerarda z Villamagna giermka (+ 1245),
św. Glicerii m. (+ 177),
św. Jana Milczącego bpa mn. (+ 558),
bł. Magdaleny Albrici ksieni (+ 1465),
św. Mucjusza kpł. m. (+ ok. 305)
14 maja
MACIEJ
hebr. imię teoforyczne Mattatyah - “dar Jahwe”.
Św. Maciej, Apostoł (+ ok. 50).
Był jednym z 72 uczniów Jezusa. Wybrany przez Apostołów do ich grona na
miejsce Judasza, po jego zdradzie i samobójstwie (Dz 1,15-26). Poza
opisem powołania nie ma o nim pewnych informacji. Według tradycji Maciej
Apostoł głosił Ewangelię w Judei, Etiopii, Kolchidzie. Euzebiusz z
Cezarei Palestyńskiej podaje, że w Jerozolimie poniósł męczeńską śmierć
przez ukamienowanie, natomiast Klemens Aleksandryjski odnotowuje, że
zmarł śmiercią naturalną. Św. Maciej jest patronem Hanoweru oraz m. in.
budowniczych, kowali, cukierników i rzeźników. Wzywają go niepłodne
małżeństwa oraz chłopcy rozpoczynający szkołę.
W
ikonografii przedstawiany jest św. Maciej w długiej, przepasanej tunice
i w płaszczu. Jego atrybuty: halabarda, księga, krzyż; kamienie, miecz,
topór, włócznia - którymi miał być dobity.
BONIFACY
łac. bonum - dobro i fatum - los; “człowiek dobrego losu”.
Św. Bonifacy, męczennik (+ 305).
Pochodził z Tarsu. Podczas prześladowań chrześcijan za czasów
Dioklecjana aresztowany, torturowany, a następnie ścięty mieczem. W XVII
w. Stanisław Herakliusz Lubomirski, marszałek wielki koronny,
sprowadził z Rzymu do Warszawy relikwie św. Bonifacego. Spoczywają one
na Czerniakowie w kościele pod wezwaniem Świętego.
bł. Idziego z Vouzella mn. (+ 1265),
św. Marii Dominiki Mazzarello dz. zk. (+ 1881),
św. Michała Gericoits zk.(+ 1863).
15 maja
ZOFIA
gr. sophia – mądrość.
Św. Zofia, wdowa, męczennica (+ II w).
Według tekstów z VII wieku zginęła w Rzymie podczas prześladowań
chrześcijan za czasów Hadriana I. Kult Świętej rozwinął się w połowie
VII w. z chwilą sprowadzenia jej relikwii do alzackiego klasztoru w
Eschau oraz za pontyfikatu papieża Sylwestra II.
W
ikonografii św. Zofia przedstawiana jest w otoczeniu trzech córek:
Wiary, Nadziei i Miłości, które według opowieści poniosły męczeńską
śmierć ze swoją matką. Według innej wersji św. Zofia zmarła w kilka dni
później na ich grobie.
IZYDOR
(zob. 4 kwietnia)
Św. Izydor Oracz (1080-ok. 1130).
Urodził się w Madrycie. Gdy miasto zdobyli Arabowie, wraz ze swoją żoną
- bł. Marią Toribia i synkiem schronił się na wsi. Pracował jako
parobek. Słynął z wiernego wypełniania obowiązków, pobożności,
miłosierdzia i pokuty Jest patronem diecezji kieleckiej, Madrytu,
Saragossy; rolników.
W
ikonografii Święty przedstawiany jest z atrybutami nawiązującymi do
wydarzeń w jego życiu. Są nimi: Anioł, który orze podczas modlitwy
Świętego, pług zaprzężony w dwa woły, kłosy, laska, spod której wypływa
źródło, różaniec.
św. Dympny królewny Irlandii dz. m. (+ VI w.),
śwśw. Kasjusza, Wiktoryna, Maksyma, mm. (+ III w.),
śwśw. Piotra, Andrzeja, Pawła, Dionizji, mm. (+ 251),
św. Retyka bpa (+ 334),
św. Symplicjusza bpa m. (+ 304).
16 maja
ANDRZEJ
Św. Andrzej Bobola, zakonnik, męczennik.
Urodził się 30 listopada 1591 r. w Strachocinie koło Sanoka. Pochodził
ze szlacheckiej rodziny. Mając 20 lat wstąpił do jezuitów w Wilnie,
gdzie odbył studia. W 1622 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował
jako kaznodzieja, spowiednik, wychowawca młodzieży w Wilnie, Połocku,
Warszawie, Łomży, Pińsku. Podejmował szczególne wysiłki na rzecz
pojednania prawosławnych z katolikami. Jego gorliwość, którą określa
nadane mu określenie “łowca dusz – duszochwat”, była powodem wrogości
ortodoksów. W czasie wojen kozackich przerodziła się w nienawiść i miała
tragiczny finał. W maju 1657 r. Kozacy napadli na Janów Poleski i
dokonali rzezi wśród katolików i żydów. Andrzeja Bobolę pochwycili w
pobliskiej wiosce. Przywleczony do Janowa, został skatowany, straszliwie
okaleczony, a następnie na rynku miejskim powieszony do góry za nogi i
dobity szablą. Relikwie Świętego odbyły szczególną wędrówkę w wyniku
wydarzeń historycznych. Z Pińska, przez Połock, Moskwę (1917), Rzym,
przybyły w 1938 r. do Warszawy. Tutaj dzieliły losy wojenne Starówki. Od
1945 spoczywają w kościele pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli przy ul.
Rakowieckiej. Święty jest patronem archidiecezji białostockiej,
warmińskiej, diecezji: drohiczyńskiej, łomżyńskiej, pińskiej, płockiej,
oraz kolejarzy
W
ikonografii św. Andrzej Bobola przedstawiany jest w stroju jezuity z
szablami wbitymi w jego kark i prawą rękę lub jako wędrowiec.
SZYMON
(zob. 5 stycznia)
Św. Szymon Stock, zakonnik.
Urodził się w 1175 r. w hrabstwie Kent, w Anglii. Wcześnie podjął
pustelnicze życie. Celę urządził sobie w pniu starego drzewa. Stąd jego
drugie imię: Szymon Pień (ang. stock - pień). Kiedy Turcy zmusili
karmelitów do opuszczenia Ziemi Świętej, ci przybyli do Anglii (1237).
Szymon wkrótce wstąpił do tego kontemplacyjnego zakonu, a w roku 1245
wybrano go generałem. Podczas jego kadencji karmelici stali się
popularnym zakonem w całej Europie. Mieszkając dotychczas zazwyczaj na
pustkowiu w eremach, swoje obowiązki duszpasterskie podjęli teraz także w
miastach. Św. Szymon jest jednak znany przede wszystkim w związku z
nabożeństwem szkaplerza. W roku 1251 miał wizję, podczas której NMP
miała mu wręczyć szkaplerz i zapewnić, że wszyscy, którzy go będą nosić,
cieszyć się będą szczególnym błogosławieństwem, a po śmierci unikną
wiecznej kary. Szkaplerz - to długi, rozcięty po bokach płaszcz bez
rękawów. Noszą go zakonnicy Jest różnego koloru, w zależności od zakonu:
biały, czarny, brązowy. Szkaplerz karmelitański przybrał okrojoną formę
dwóch płócienek zawieszonych na szyi lub medalika, na którym jest
przedstawiony. Szymon Stock zmarł 16 maja 1265 r. w Bordeaux podczas
wizytacji.
W
ikonografii św. Szymon przedstawiany jest jako mnich w habicie
karmelitów. Czasami w scenach z Matką Bożą, która wręcza mu szkaplerz
lub wraz ze Świętym wyprowadza z czyśćca cierpiących. Jego atrybutem
jest pies przynoszący chleb.
św. Brendana op. (+ ok. 580),
św. Domnola bpa w Le Mans (+ 581),
św. Fidola (+ VI w.),
św. Honorata bpa w Amiens (+ 600),
św. Peregryna bpa Auxerre (+ 304),
św. Posydiusza bpa Kalamy w Numidii (+ 437),
św. Ubalda bpa Gubbio (+ 1160).
17 maja
PASCHALIS
hebr. Pesach - Pascha - przejście; łac. Pascha - Wielkanoc; paschalis – wielkanocny.
Św. Paschalis Baylon, brat zakonny (1540-1592).
Urodził się w Torre Hermoza w Aragonii. Był pasterzem owiec. Z powodu
zaniedbanego wyglądu nie chciano go przyjąć do klasztoru. Kiedy miał 24
lata, jego pobożność, dar kontemplacji były już szeroko znane w okolicy.
Franciszkanie otworzyli przed nim bramy nowicjatu w Montfort koło
Walencji. Zaproponowano mu studia i przyjęcie święceń kapłańskich. Nie
przyjął tej oferty. Pozostał skromnym bratem zakonnym. Był mistykiem.
Miał szczególną cześć dla Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Posiadał
dar czytania w ludzkich sercach oraz w przyszłości. Jest patronem
stowarzyszeń i kongresów eucharystycznych.
W
ikonografii św. Paschalis przedstawiany jest w habicie lub jako
pasterz, czasami z kijem pasterskim. Bywa ukazywany jako adorujący
Chrystusa w monstrancji. Jego atrybutem jest także krzyż.
bł. Andrzeja Abellon zk. (+ 1450),
bł. Antonii Messina m. (+ 1935),
bł. Wilhelma zk. (+ 1368).
18 maja
JAN
(zob. 31 stycznia)
Św. Jan I, papież, męczennik (+ 526).
Urodził się w Toskanii. Stolicę Piotrową objął w sierpniu 523 r.
Wprowadził do kalendarza liczenie lat od narodzin Pana Jezusa, według
obliczeń Dionizego Małego, mnicha syryjskiego. W związku z dekretem
cesarza Justyniana, nakazującym arianom zwrot wszystkich kościołów
katolikom, król Ostrogotów, Teodoryk, przymusił papieża, aby udał się do
Konstantynopola w celu złagodzenia zarządzenia. Jan I został przyjęty
na dworze cesarskim z honorami. Dokonał koronacji cesarza. Po powrocie
do stolicy Ostrogotów Rawenny Jan I przedłożył utrzymanie edyktu
cesarskiego. Nieoczekiwanie został przez króla zatrzymany siłą. W kilka
dni później zmarł. Jego ciało przeniesiono do Rzymu w 530 r.
W ikonografii św. Jan I przedstawiany jest w stroju papieża. Jego atrybutem jest więzienie.
ERYK
półn.-germ. rea- (Ehre) - zaszczyt;-rihhi - panowanie; “król, który zaszczytnie panuje”.
Św. Eryk IX Jedvardsson, król.
Urodził się około 1120 r. w okolicy jeziora Melar. Od 1158 r. rządził
Szwecją (Vestergoland). Z biskupem Henrykiem (zob. 19 stycznia)
uczestniczył w misyjnej wyprawie do Finlandii, gdzie założył wiele
kościołów. Zginął 18 maja 1160 r. w Starej Uppsali, która była ośrodkiem
pogaństwa. Duński książę Magnus Henriksson napadł go i zabił, gdy
uczestniczył w Mszy św. Od 1273 r. jego szczątki spoczywają w katedrze w
Uppsali. Św. Eryk jest patronem Szwecji.
W
ikonografii Święty przedstawiany jest w stroju królewskim z koroną na
głowie - w jednej ręce trzyma miecz, w drugiej sztandar. Jego atrybuty:
model kościoła w Uppsali; ołtarz, przy którym został zamordowany; palma
męczeńska.
św. Feliksa z Cantalice zk. (+ 1587),
św. Iwona kpł. (+ 1303),
św. Potamona bpa Heraklei m. (+ ok. 341),
śwśw. Teodora, Tekuzy, Aleksandry, Klaudii, Fainy, Eufrazji, Matrony, Julitty, mm. (+ ok. 303).
19 maja
URBAN
łac. urbanus - miejski, mieszkaniec miasta, a także kulturalny, wykształcony, obyty, grzeczny.
Św. Urban I, papież.
Lata 222 - 230 wyznaczają jego pontyfikat. W średniowieczu był jednym z
najbardziej popularnych świętych. W jego dzień błogosławiono pola.
Patron właścicieli winnic, winnej latorośli, ogrodników, rolników,
dobrych urodzajów. Według podania św. Urban wydał instrukcję, aby kler
do Mszy św. używał kielicha i pateny ze złota lub srebra.
W
ikonografii ukazuje się Świętego w pontyfikalnych szatach i w tiarze.
Jego atrybutami są: kielich, krucyfiks, księga, miecz, winne grono,
winne grono na księdze.
IWO(N)
staroniem. iwa - cis, drzewo cisowe, łuk z drzewa cisowego; lub celt. forma imienia Jan.
Św. Iwo Helory, prawnik, kapłan.
Urodził się 17 października 1253 r. w Bretanii. Studiował w Paryżu
teologię, w Orleanie prawo. Znany był jako “adwokat biedaków”. Często
opłacał za nich koszty sądowe i odwiedzał ich w więzieniu. Mając 31 lat
przyjął święcenia kapłańskie. Wkrótce został proboszczem. W 1297
powrócił do rodzinnego Kermartin. Zmarł 19 maja 1303 r. Jest patronem
Bretanii; prawników, adwokatów, sędziów, notariuszy, proboszczów,
ubogich, sierot.
W
ikonografii Święty ukazywany jest jako sędzia w todze i birecie,
czasami jako diakon w dalmatyce. Jego atrybutami są m. in.: księga, zwój
pergaminu, pióro.
św. Celestyna V pp. (+ 1296),
św. Dunstana bpa Canterbury (+ 988),
bł. Humiliany Cerchii wdowy (+ 1246),
św. Kryspina z Viterbo zk. (+ 1750),
błbł. Jana de Cetina. Piotra de Duenas, mm. (+ 1397),
św. Teofila z Corte kpł. zk. (+ 1740).
20 maja
BERNARDYN
(zob. 16 kwietnia)
Św. Bernardyn ze Sieny, zakonnik, doktor Kościoła (1380 - 1444).
Wcześnie osierocony, wychowywał się u krewnych. Miał 19 lat, kiedy
skończył prawo w Sienie. W 1402 r. wstąpił do franciszkanów. W dwa lata
później przyjął święcenia kapłańskie. Dał początek nowej gałęzi zakonu -
zwanego obserwantami (u nas bernardynami) - wprowadzając surową regułę.
Bernardyn jako wybitny mówca przemierzył ówczesną Italię. Jego kazania
oddziaływały na wielu słuchaczy. Twórca cennych dziel teologicznych.
Człowiek pokorny - trzykrotnie odmówił proponowanego mu biskupstwa w
Sienie, Ferrarze i Urbino. Znany z gorliwej modlitwy i szczególnej czci
Imienia Jezus. Nabożeństwo do Imienia Zbawiciela zawdzięcza mu
decydujący rozwój. Bernardyn w latach 1438 - 1442 pełnił urząd
wikariusza generalnego zakonu. Brał udział w Soborze Florenckim (1439),
gdzie działał na rzecz zjednoczenia Greckiego Kościoła Ortodoksyjnego z
Katolickim. Zmarł w Aquili i tam go pochowano. Jest patronem
bernardynów, Sieny, rodzinnej miejscowości Massa Martitima oraz tkaczy.
Orędownikiem chorych na gardło i krwawiących. Wśród bernardynów są
polscy błogosławieni i święci: Szymon z Lipnicy, Jan z Dukli, Władysław z
Gielniowa. Wywarli oni poważny wpływ na życie religijne w Polsce.
W
ikonografii Święty przedstawiany jest w habicie bernardyńskim; czasem
jako kaznodzieja. Jego atrybutami są: u nóg trzy infuły, których
odmówił; otwarta księga; krzyż z monogramem IHS; w ręku monogram IHS w
promieniach.
św. Austregisyla bpa w Bourges (+ 624),
św. Anastazego bpa (+ 608),
bł. Karola de Mazenod kpł. zk. (+ 1861),
bł. Kolumby z Rieti zk. (+ 1501),
śwśw. Taleleja, Asteriusza, Aleksandra, mm. (+ ok. 272),
św. Teodora bpa (+ 778).
21 maja
RYCHEZA
Bł. Rycheza (Ryksa), królowa.
Była córką Erenfryda, palatyna Nadrenii; siostrzenicą cesarza Ottona
III. Żona Mieszka II, króla Polski. Po jego śmierci usunęła się do
Saalfeld w Turyngii. Dzięki zabiegom Rychezy u papieża Benedykta IX jej
syn, jedyny dziedzic tronu znajdujący się w klasztorze, objął panowanie
jako Kazimierz I Odnowiciel. Bł. Rycheza zmarła w 1063 r. Pochowano ją w
Kolonii.
JAN
(zob. 31 stycznia)
Św. Jan Nepomucen, kapłan, męczennik (1348 - 1393).
Był notariuszem biskupim i proboszczem w Pradze. Wysłany do Padwy na
studia, ukończył je jako doktor prawa. Po powrocie został mianowany
kolejno: proboszczem, kanonikiem, archidiakonem, wikariuszem generalnym.
Podczas trwającego sporu między Wacławem IV Luksemburczykiem a
arcybiskupem Pragi św. Jan, będąc mediatorem, został uwięziony przez
porywczego króla i poddany torturom. Następnie zrzucono go do Wełtawy.
Według “Kroniki” Tomasza Ebendorfera z Haselbach z 1450 r. św. Jan
zginął, ponieważ odmówił ujawnienia tajemnicy spowiedzi małżonki
królewskiej - królowej Zofii. Święty jest patronem zakonu jezuitów,
Pragi; spowiedników, szczerej spowiedzi, dobrej sławy, tonących.
Orędownikiem podczas powodzi. Beatyfikowany w 1721 r., kanonizowany w
1729.
W
ikonografii Święty przedstawiany jest w stroju kapłańskim, w sutannie,
rokiecie, birecie. W ręku palma męczeńska. Niekiedy trzyma palec na
ustach (symbol zachowanej tajemnicy). Jego atrybutami są: klucz,
książka, kłódka, krzyż w ręce, zapieczętowany list, most, z którego
został zrzucony, pieczęć, wieniec z pięciu gwiazd, wieniec z gwiazd - w
środku napis TACUI - “milczałem”; woda, zamek.
św. Hospicjusza (+ VI w.),
śwśw. Nikostrata, Antiocha, trybunów, mm. (+ IV w.),
śwśw. Polieukta, Wiktoriusza, Donata, mm. (+ III w.),
św. Sekunda kpł. m. (+ IV w.),
św. Sekundyna m. (+ ok. 260),
św. Serapiona Syndonity ps. w Egipcie,
śwśw. Synezjusza, Teopompa, mm. (+ III w.).
22 maja
RYTA
wł. zdrobnienie od Margerita – Małgorzata.
Św. Ryta, wdowa, zakonnica.
Jedna z najbardziej popularnych świętych na świecie. Urodziła się około
1380 r. w rodzinie ubogich górali w Rocca Porena, niedaleko Cascii
(Umbria) jako jedyne dziecko. Na życzenie rodziców wyszła za mąż.
Związek był nieudany. Porywczy, brutalny mąż był powodem jej dramatów.
Zginął zabity w porachunkach wendety. Ryta była matką dwóch synów, z
którymi miała kłopoty wychowawcze. Bojąc się, by nie kontynuowali
wendety, prosiła Boga, aby raczej zabrał ich ze świata, niż mieliby stać
się zabójcami. Zmarli podczas epidemii. Ryta jako
trzydziestokilkuletnia wdowa wstąpiła do zakonu augustianek. Odznaczała
się posłuszeństwem, duchem modlitwy i cierpliwości. Będąc prostą i
niewykształconą osobą, osiągnęła szczyty kontemplacji. Pewnego dnia
podczas modlitwy przed Ukrzyżowanym, którego postać była na fresku,
cierń oderwał się z korony Jezusa i wbił się w jej czoło. Ta bolesna
rana - szczególny stygmat - była powodem jej niesłychanych cierpień
przez 15 lat. Zmarła na gruźlicę 22 maja 1457 r. w Cascii. Tam spoczywa
jej ciało nienaruszone do dziś. Sanktuarium Świętej, obejmujące jej
rodzinny dom w Rocca Porena oraz klasztor i kościół w Cascii, w którym
została pochowana, jest miejscem tłumnych pielgrzymek. Beatyfikowana w
1627 r., kanonizowana w 1900. Św. Ryta jest patronką w sprawach trudnych
i beznadziejnych. Jest opiekunką wielu dziel charytatywnych i bractw.
W
ikonografii Święta przedstawiana jest w stroju zakonnym - w czarnym
habicie i w białym welonie, z cierniem na czole. Jej atrybutami są:
dwoje dzieci, krucyfiks, cierń, figa, pszczoły, róża.
św. Attona bpa w Pistoli (+ 1143),
św. Bazyliszka m. (+ IV w.),
św. Fulka (+ XII w.),
św. Heleny dz. (+ V w.),
śwśw. Kasta i Emila, mm. (+ III w.),
św. Marcjana bpa (+ 127),
śwśw. Piotra od Wniebowzięcia, Jana Machado, mm. w Japonii (+1617),
św. Romana op. (+ VI w.).
23 maja
LEONCJUSZ
gr. Leóntios od miejscowości Leontis.
Św. Leoncjusz z Rostowa, biskup, męczennik.
Był Grekiem. Jako mnich w Ławrze Pieczerskiej powołany został na
biskupa do Rostowa nad Donem. Jego gorliwość spotykała się z dużym
sprzeciwem ze strony mieszkających tam pogan. Zginął w 1071 r. podczas
zamieszek na tle religijnym.
św. Dezyderego bpa z Vienne m. (+ ok. 407),
śwśw. Eutychiusza, Florencjusza, mn. (+ VI w.),
bł. Jana z Prado kpł. m. (+ 1631),
św. Jana de Rossi kpł. zk. (+ 1764),
śwśw. Kwinkcjana, Lucjusza, Juliana, mm. (+ 259),
św. Michała bpa w Synnadzie (+ 826),
św. Wilberta rycerza mn. (+ 962)
24 maja
MARYJA
Maryja Wspomożycielka Wiernych.
Tytuł “Wspomożycielka Wiernych” wprowadził do Litanii Loretańskiej Pius
V na wieść o zwycięstwie pod Lepanto floty chrześcijańskiej nad turecką
(7 października 1571). Święto ustanowił Pius VII po swoim powrocie do
Rzymu z więzienia, do którego wtrącił go Napoleon (1814). W Polsce
święto, zatwierdzone przez Stolicę Apostolską (1959), obchodzone jest na
prośbę polskich biskupów z ks. kard. Stefanem Wyszyńskim na czele, w
celu uproszenia szczególnych łask od Maryi w czasach trudnych dla
narodu.
DONACJAN
łac. Donatianus - syn Donata; Donat od dono - dawać; “dany przez Boga”, “dar Boga”
i
ROGACJAN
łac. rogatus - uproszony, wymodlony.
Św. Donacjan i św. Rogacjan, męczennicy (+ III w).
Byli braćmi. Donacjan był chrześcijaninem, Rogacjan katechumenem. Od
starożytności zwani “dziećmi nantejskimi”, ponieważ ponieśli śmierć w
młodym wieku.
bł. Franciszka Clet kpł. m. w Chinach (+ 1820),
bł. Joanny żony Chuzy (+ I w.),
św. Ludwika Zefiryna Moreau bpa w Kanadzie (+ 1901),
św. Manachena (+ I w.),
św. Wincentego z Lérins mn. (+ 450).
25 maja
BEDA
ang. beado - walka, wojna.
Św. Beda Czcigodny, zakonnik, kapłan, doktor Kościoła (673 - 735).
Kiedy miał 7 lat, powierzono jego wychowanie i wykształcenie opactwu
Wearmouth (Brytania). Następnie przeniósł się do opactwa
benedyktyńskiego w Jarrow, gdzie jako mnich spędził ponad 50 lat. W
wieku 30 lat przyjął święcenia kapłańskie. Był wielkim uczonym, o
niezwykle szerokich zainteresowaniach. Pozostawił po sobie olbrzymią
spuściznę naukową i literacką, był także poetą. Zajmował się homiletyką
oraz studium biblijnym. Nazwano go “największym egzegetą średniowiecza”.
Dał się poznać jako znakomity historyk. “Zachód mądrością swoją
oświecił” - powiedział o nim św. Robert Bellarmin. Synod w Akwizgranie
(836) nadał mu przydomek “Venerabilis" - “Czcigodny". Leon XIII ogłosił
go w 1899 roku doktorem Kościoła.
W
ikonografii św. Beda występuje rzadko. Jest przedstawiany w
benedyktyńskim habicie. Atrybutami Świętego są: księga, pióro, zwój
pergaminu.
GRZEGORZ
(zob. 2 stycznia)
Św. Grzegorz VII, papież.
Urodził się w 1028 r. w Toskanii. Miał na imię Hildebrand. Przybył
wcześnie na Lateran. Być może przedtem był mnichem u benedyktynów w
Chiny. Był wysyłany przez papieży (Grzegorza VI, Leona IX, Mikołaja II) z
misjami do różnych krajów. W 1054 - 1056 legat papieski we Francji, w
1057 w Niemczech. Później zarządzał bazyliką św. Pawła za Murami. Był
skarbnikiem Stolicy Apostolskiej. Miał poważny wpływ na politykę papieży
XI wieku. Aleksander II mianował go kardynatem-archidiakonem. Po
śmierci tego papieża Hildebrand został wybrany na stolicę Piętrową 22
kwietnia 1073 r. Przyjął wtedy święcenia kapłańskie i biskupie. Podjął
głęboką reformę Kościoła, pragnąc uniezależnić go od władzy świeckiej.
Wypowiedział walkę: symonii (kupowaniu urzędów kościelnych),
inwestyturze (wybieraniu przez panujących na stanowiska kościelne m.in.
biskupów i opatów) oraz niezachowywaniu celibatu przez duchownych. Na
synodzie rzymskim w lutym 1076 r. ekskomunikowat króla niemieckiego
Henryka IV który wystąpił przeciw jego dekretom. W rok później w
Canossie król jako pokutnik stał przez trzy dni u bram zamku, prosząc
papieża o przebaczenie. Grzegorz zdjął z niego klątwę, ale konflikt nie
ustał. W 1084 r. Henryk IV zdobył Rzym i osadził w nim antypapieża
Klemensa III. Grzegorz VII podczas najazdu schronił się w Zamku Anioła. W
kilka tygodni później z odsieczą przyszły wojska normańskie i
przymusiły do odwrotu króla niemieckiego oraz antypapieża. Grzegorza
uwolniono. Wezwani przez niego sprzymierzeńcy zachowali się jednak jak
wrogowie - rabując, niszcząc i paląc. Grzegorz VII został zmuszony do
opuszczenia Rzymu. Udał się do Salerno. Tam 25 maja 1085 r. zmarł. Na
łożu śmierci wypowiedział słowa, które umieszczono w katedrze przy
ołtarzu, gdzie spoczywa: “Umiłowałem sprawiedliwość, a znienawidziłem
nieprawość, dlatego umieram na wygnaniu.” Kanonizowany w 1606 r.
W
ikonografii Grzegorz VII przedstawiany jest w papieskim stroju, często w
tiarze. Jego atrybutami są: gołąb, księga, łzy (z powodu doświadczanych
prześladowań), obraz Matki Bożej, do której miał szczególne
nabożeństwo.
MARIA
(zob. 1 stycznia)
Św. Maria Magdalena de Pazzi, dziewica, zakonnica.
Urodziła się 2 kwietnia 1566 r. w możnej rodzinie Pazzi we Florencji.
Nadano jej imię Katarzyna. Mając 18 lat wstąpiła do klasztoru
karmelitańskiego Matki Bożej Anielskiej i przyjęła imię zakonne Maria
Magdalena. W rok później podczas choroby złożyła śluby. Kolejno pełniła
obowiązki: zakrystianki, furtianki, mistrzyni nowicjatu, przełożonej
domu. Wiodła życie umartwione i przeniknięte modlitwą. Maria Magdalena
doświadczała wielu cierpień. Miała dar stygmatów i prorokowania. Była
mistyczką. Doznała duchowych zaślubin. W wizjach otrzymała m.in.
zrozumienie tajemnicy Trójcy Przenajświętszej i Wcielenia Jezusa. Święta
pozostawiła pisma ukazujące głębokie doświadczenia duchowości
chrześcijańskiej. Zmarła 25 maja 1607 r. Jest patronką Florencji i
Neapolu. Beatyfikowana w 1626 r., kanonizowana w 1669.
W
ikonografii św. Maria Magdalena ukazywana jest w habicie karmelitanki.
Jej atrybutami są: Dziecię Jezus, dyscyplina, gołębica, korona
cierniowa, krzyż, lilia, serce trzymane w prawej dłoni, stygmaty.
św. Aldhelma bpa w Sherborne (+ 709),
św. Dionizego bpa (+ ok. 360),
św. Leona (+ 550),
św. Magdaleny Zofii Barat dz. zk. (+ 1865),
św. Zenobiusza bpa (+ V w.).
26 maja
FILIP
(zob. 6 maja)
Św. Filip Neri, kapłan (1515 - 1595).
Urodził się we Florencji. Studiował filozofię i teologię na
uniwersytecie w Rzymie. Prowadził życie modlitwy, umartwienia,
miłosierdzia. W trosce o pielgrzymów i chorych założył religijne
bractwo, zyskując miano “Apostoła Rzymu”. Mając 36 lat przyjął święcenia
kapłańskie. Wkrótce potem zorganizował stowarzyszenie księży, z którego
wyłonił się nowy zakon - oratorianów (tzw. filipini). Do duszpasterstwa
obok nauczania katechizmu, ćwiczeń duchowych, pielgrzymek włączył naukę
i kulturę. Doradca papieży, kierownik duchowy wielu dostojników. Był
jednym z najbardziej wesołych świętych.
W
ikonografii św. Filip przedstawiany jest jako mężczyzna w średnim
wieku, z krótką brodą, w sutannie i birecie. Jego atrybutem jest lilia,
serce i lilia.
św. Eleutera pp. m. (+ 189),
św. Kwadratusa m. (+ ok. 129),
św. Lamberta bpa (+ 1154),
św. Marii Anny od Jezusa de Paredes tercjarki (+ 1645),
św. Symitriusza kpł. m. (+ II w.),
św. Zachariasza bpa (+ III/IV w.).
27 maja
AUGUSTYN
łac. Augustus -szczęśliwy, pomyślny; syn Augusta; urodzony w miesiącu Augusta (sierpniu).
Św. Augustyn z Canterbury, biskup (+ 604/605).
Apostoł Anglii. Będąc opatem benedyktyńskiego klasztoru św. Andrzeja w
Rzymie, został wysłany przez Grzegorza Wielkiego do Brytanii (596).
Przybył tam z czterdziestu misjonarzami. Król Kentu św. Etelbert wraz z
małżonką Bertą przyjął ich życzliwie. Augustyna osadził w stolicy
Canterbury. Tam podjął on misję ewangelizacyjną, a następnie erygował
biskupstwo i katedrę. W 601 r. Grzegorz Wielki mianował Augustyna
arcybiskupem i pierwszym prymasem Anglii. Zalecił mu także tworzenie
biskupstw w Yorku i Londynie. Święty zmarł 26 maja 604/605? r.
W ikonografii przedstawiany w stroju biskupim lub jako benedyktyn.
św. Eutropiusza bpa Orange (+ V w.),
św. Fryderyka bpa (+ 1121),
św. Juliana m. (+ 297),
bł. Małgorzaty Pole w Londynie (+ 1541).
28 maja
GERMAN
Św. German z Paryża, biskup (496 - 576).
Po studiach w Avallon podjął życie pustelnika. Około 540 r. przyjął
święcenia kapłańskie. Na życzenie biskupa Autun przeprowadził reformę
tamtejszego klasztoru św. Symforiana. W 556 r. został mianowany biskupem
Paryża. Na terenie diecezji podjął działalność charytatywną i
reformatorską. Założył opactwo św. Krzyża i św. Wincentego z Saragossy
(od VIII w. Saint-Germain-des-Prés). Zmarł 28 maja 576 r. w Paryżu.
św. Helikonidy m. (+ III w.),
bł. Herkulana z Piegaro kpł. zk. (+ 1451),
św. Justa bpa w Urgel (+ ok. 550),
bł. Marii Bagnesi (+ 1578),
św. Podiusa bpa Florencji (+ X w.),
św. Senatora bpa (+ ok. 480),
św. Wilhelma mn. (+ 812).
29 maja
URSZULA
łac. ursus - niedźwiedź; “niedźwiadek”.
Bł. Urszula Ledóchowska, zakonnica.
Urodziła się w 1865 r. w Loosdorf koło Wiednia. Miała na imię Julia
Maria. W 1883 r. wraz z bliskimi przeniosła się do nabytego przez ojca
majątku w Lipnicy Murowanej koło Bochni. Jako 21-letnia dziewczyna
wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie i przyjęła zakonne imię
Urszula. Zajmowała się młodzieżą, pełniąc funkcje wychowawczyni
internatu oraz nauczycielki. W 1904 r. została przełożoną. W 1907 r.
wyjechała do pracy dydaktycznej w Petersburgu. Następnie przeniosła się
do Finlandii, gdzie otworzyła gimnazjum dla dziewcząt. Podczas I wojny
światowej apostołowała w krajach skandynawskich, wygłaszając odczyty o
Polsce, organizowała pomoc dla osieroconych polskich dzieci. W roku 1920
wróciła do Polski. Osiedliła się w Pniewach koło Poznania, gdzie -z
myślą o pracy apostolskiej w nowych warunkach - założyła zgromadzenie
Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, zw. urszulanki szare. Całe
jej życie było ofiarną służbą Bogu, ludziom. Kościołowi i ojczyźnie.
Umarła 29 maja 1939 r. w Rzymie. Beatyfikowana przez Jana Pawła II 20
czerwca 1983 roku w Poznaniu.
W ikonografii przedstawiana jest bł. Urszula w szarym zakonnym habicie.
św. Andrzeja z Chio m. (+ 1465),
św. Maksymina bpa w Trewirze (+ 346),
błbł. Stefana kpł. zk., Rajmunda kpł. zk., mm. (+ 1242),
śwśw. Syzyniusza, Martyriusza, Aleksandra, mm, (+ 397),
bł. Wilhelma Arnaud m. (+ 1242).
30 maja
JOANNA
(zob. 4 lutego)
Św. Joanna d'Arc, dziewica.
Urodziła się 6 stycznia 1412 r. w Domremy (Lotaryngia), w rodzinie
ubogich wieśniaków. Od 13 roku życia towarzyszyły jej “głosy” i wizje.
Pod wpływem duchowych doświadczeń w 1428 r. ta wiejska, prosta
dziewczyna, analfabetka, podejmuje dzieło wyzwolenia Francji zajętej
przez wojska angielskie. Po spotkaniu z Karolem VII oraz poddaniu Joanny
i jej widzeń badaniom duchownych z Poitiers, dziewczynie podarowano
zbroję, sztandar i pozwolono jej wyruszyć z oddziałem naprzeciw
nieprzyjaciela. W maju 1429 r. w trakcie bitwy o Orlean Joanna (odtąd
nazywana także Dziewicą Orleańską) zagrzewa swoich rodaków do walki i
przełamuje losy prowadzonej wojny. Po niej w ciągu tygodnia Anglicy
opuścili całą dolinę Loary. Joanna nalega na niezdecydowanego Karola
VII, aby wyruszył do Reims oraz dopełnił obowiązku koronacji, co
nastąpiło 17 lipca 1429 r. Wiosną 1430 r. Joanna wzięła udział w
potyczce pod Compiegne. Tam dostaje się do niewoli Burgundów. Ci
odsprzedali ją Anglikom, którzy powołali trybunał kościelny i wytoczyli
jej proces w Rouen. Oskarżono ją o używanie stroju męskiego, o herezję i
czarnoksięstwo. Jej glosy i objawienia uznano za fałszywe. Święta
odwołała się od wyroku inkwizycji do papieża. Bezskutecznie. Oddana w
ręce władzy świeckiej została skazana i spalona na stosie 30 maja 1431
r. Wyrok zakwestionowano. Pod naciskiem opinii publicznej Karol VII
ustanowił komisję, która przeprowadziła proces rehabilitacyjny. Także
papież Kalikst III wydał polecenie zbadania przeprowadzonego procesu. 7
lipca 1456 r. Rzym wydal wyrok uniewinniający Joannę oraz określił
przeprowadzony proces w Rouen jako sprzeczny z prawem. Joannę
kanonizował papież Benedykt XV. Św. Joanna jest patronką Francji,
Orleanu, a także telegrafu i transmisji radiowych.
W
ikonografii św. Joanna przedstawiana jest jako dziewczyna w złotej
zbroi na koniu. Jej atrybutami są: miecz, sztandar i miecz, lanca.
JAN
(zob. 31 stycznia)
Św. Jan Sarkander, kapłan, męczennik.
Urodził się 20 grudnia 1576 r. w Skoczowie. Po śmierci ojca jego
rodzina przeniosła się do Przybora na Morawach. Kształcił się u jezuitów
w Ołomuńcu. Doktorat z filozofii uzyskał na uniwersytecie w Pradze, a z
teologii w Grazu. W 1609 r. przyjął święcenia kapłańskie oraz podął
pracę jako wikariusz. W kilka lat później został proboszczem w
Holeszowie. Jego gorliwość i bezkompromisowość wzbudziła poważny
sprzeciw tamtejszych husytów i protestantów. Kiedy wybuchła wojna
trzydziestoletnia, przynaglony przez swoich parafian, opuścił Holeszów.
Pielgrzymował do Częstochowy, jakiś czas przebywał w Rybniku i Krakowie.
Ponieważ nie przyjęto jego rezygnacji z urzędu proboszcza, wrócił na
swoją placówkę. W 1620 r. uchronił miasto przed grabieżą i spaleniem,
wychodząc procesjonalnie naprzeciw nadciągającym wojskom lisowczyków.
Posądzony przez protestantów o ich sprowadzenie, został aresztowany,
uwięziony i okrutnie torturowany. Parę tygodni później 17 marca 1620 r.,
zmarł w więzieniu wskutek odniesionych ran. Kanonizował go papież Jan
Paweł II w 1995 r.
św. Anastazego bpa (+ ok. 680),
bł. Andrzeja Franchi zk. bpa (+ 1401),
śwśw. Bazylego, jego żony Emmelii (+ ok. 355),
św. Eksuperancjusza bpa Rawenny (+ 418),
św. Feliksa I pp. (+ 274),
św. Ferdynanda III króla Kastylii i Leonu (+ 1252),
śwśw. Gabina i Kryspula, mm. (+ ok. 130).
31 maja
MARYJA
(zob. 1 stycznia)
Nawiedzenie NMP.
Święto poświęcone wydarzeniu ewangelicznemu, jakim byty odwiedziny
Maryi w domu św. Elżbiety Wypowiedziała Ona wtedy pełen pokory miłości i
uwielbienia hymn dziękczynny: “Magnificat”. Święto obchodzono najpierw w
Kościele Wschodnim. Od XII w. również na Zachodzie. Ustanowił je
Bonifacy IX (1398). Przyjęte powszechnie w Kościele po soborze w Bazylei
(1441). Do 1969 r. obchodzono je 2 lipca.
KAMILA
od łac. imienia męskiego Camillus - szlachetnie urodzony chłopiec, pomocnik kapłana.
Bł. Kamila Baptysta Verano, dziewica, zakonnica (1458 - 1524)
.
Pochodziła z rodziny książęcej. Mając 23 lata wbrew woli rodziców
wstąpiła do klarysek w Urbino. Tam przyjęła imię zakonne Baptysta. W
trzy lata później przeniosła się do nowego klasztoru w Camerino, który
ufundował jej ojciec. Następnie założyła klasztor w Fermo. Prowadziła
życie surowe i pełne wyrzeczeń. Doznała wielu cierpień. Miała dar
mistycznego zjednoczenia z Jezusem, proroctwa oraz czytania w ludzkich
sercach. Zmarła podczas epidemii 31 maja 1524 r.
bł. Feliksa z Sycylii zk. (+ 1787),
śwśw. Kancjusza, Kancjana, Kancjanilli, rodzeństwa, mm. (+ ok. 290),
św. Paschazego dk. m. (+ V w.),
św. Petroneli m. (+ I/II).1 maja
JÓZEF
Św. Józef z Nazaretu, Oblubieniec NMP
(zob. 19 marca)
AUGUST
łac. augustus - szczęśliwy, pomyślny.
Św. August Schoeffler, męczennik (+ 1851).
Pochodził z Alzacji. Był członkiem towarzystwa misji zagranicznych. W 1847 r. wyjechał do Tonkinu w Indiach Wschodnich i tam w cztery lata później został ścięty. Beatyfikował go Leon XIII, kanonizował Jan Paweł II (1988).
św. Amatora bpa w Auxerre (+ 418),
św. Andeola m. (+ ok. 208),
św. Azafa bpa w Elwy (+ ok. 600),
św. Jeremiasza proroka (+ IV w. przed Chr.),
bł. Juliana z Valle kpł. zk. (+ XIV w.),
św. Oriencjusza bpa w Auch (+ V w.),
św. Peregryna zk. (+ 1345),
bł. Petroneli ksieni (+ 1355)
bł. Wiwalda ps. (+ 1320).
2 maja
ATANAZY
gr. athanasia - nieśmiertelność (grecka przeróbka imienia egipskiego?).
Św. Atanazy Wielki, biskup, doktor Kościoła.
Urodził się w 295 r. w Aleksandrii. W młodym wieku żył w odosobnieniu na pustyni egipskiej, gdzie spotkał św. Antoniego Pustelnika, swego mistrza. W 319 r. przyjął diakonat. Jako sekretarz biskupa Aleksandra brał udział w synodzie w Nicei (325) i przyczynił się do potępienia arian. Później został metropolitą Aleksandrii. Walka arian z Kościołem, w którą włączali się kolejni cesarze, rzuciła głęboki cień na życie i pasterzowanie Atanazego. Pięciokrotnie był zmuszany przez kolejnych władców do opuszczenia Aleksandrii i przebywania na wygnaniu. Trewir, Rzym, pustynia były miejscami jego 17-letniej banicji. Atanazy głosił chrześcijaństwo w Etiopii i Arabii. Był znakomitym kaznodzieją oraz wybitnym teologiem. Zmarł 2 maja 373 r. Pozostawił traktaty. W “Żywocie św. Antoniego” dał podwaliny pod koncepcje życia zakonnego.
W ikonografii św. Atanazy przedstawiany jest w stroju biskupa rytu łacińskiego lub ortodoksyjnego. Czasami jako kardynał albo mnich. Jego atrybutami są: łódka, rylec, zwój.
ZYGMUNT
germ. sigi- - zwycięstwo i –mund - opieka, pomoc, obrona.
Św. Zygmunt, król, męczennik (+ 524). Arianin.
Pod wpływem nauk św. Awita, biskupa Vienne, przeszedł na katolicyzm. W swoim życiu dopuścił się zbrodni, wydając wyrok śmierci na własnego syna, oskarżonego o rzekomą zdradę stanu. Za zbrodnię pokutował w opactwie Saint-Maurice (Valais). Kiedy Frantowie napadli na Burgundię, opuścił klasztor i podjął z nimi walkę. Pokonany, dostał się z rodziną do niewoli. We wsi Clumiers koło Orleanu utopiono ich w studni. Tradycja zachowała Zygmunta jako króla pobożnego. Chętnie porównywano go z królem Dawidem, który dopuścił się zbrodni, ale odpokutował swój grzech. Św. Zygmunt jest patronem Kremony, Płocka. Orędownik podczas malarii.
W ikonografii atrybutem Świętego jest studnia, w której został utopiony.
św. Eksuperiusza, jego żony Zoe, ich synów Cyriaka i Teodula, mm. (+ ok. 127),
św. Windemialisa bpa m. (+ V w.).
3 maja
MARYJA
(zob. 1 stycznia)
Najświętsza Maryja Panna Królowa Polski.
Kult Maryi jako szczególnej Opiekunki Królestwa i Korony Polskiej datuje się co najmniej od Ślubów Jana Kazimierza (l kwietnia 1656). Od 1923 r. święto obchodzone oficjalnie w całym kraju. Jan XXIII ogłosił Maryję Królowę Polski główną patronką kraju i niebieską opiekunką naszego narodu (1962).
śwśw. Aleksandra, Ewencjusza, Teodula, mm. (+ ok. 119),
śwśw. Aleksandra żołnierza, Antoniny dz. mm. (+ pocz. IV w.),
śwśw. Diodora i Rodopiana, mm. (+ 305),
św. Juwenalisa bpa Narni (+ 376),
św. Piotra Cudotwórcy bpa (+ 922),
śwśw. małżonków Tymoteusza i Maury, mm. (+ 286).
4 maja
FLORIAN
łac. florus - kwitnący, lśniący, wspaniały.
Św. Florian, żołnierz, męczennik.
Dowódca wojsk rzymskich (?). Podczas prześladowania chrześcijan przez Dioklecjana został aresztowany wraz z 40 żołnierzami i przymuszony do złożenia ofiary bogom. Wobec odmowy wychłostano go i poddano torturom. 4 maja 304 r. uwiązano mu kamień młyński do szyi i zrzucono do rzeki Enns. W XV wieku na prośbę księcia Kazimierza Sprawiedliwego sprowadzono część relikwii Świętego do Krakowa. Ku jego czci wybudowano na Kleparzu kościół. Kiedy w 1528 r. pożar strawił tę część Krakowa, ocalała jedynie ta świątynia. Odtąd zaczęto św. Floriana czcić w całej Polsce jako patrona podczas klęsk pożaru, powodzi i sztormów. Patron Austrii, Bolonii, Krakowa; hutników, strażaków, kominiarzy
W ikonografii św. Florian przedstawiany jest jako oficer rzymski z naczyniem gaszący pożar. Czasami jako książę. Bywa, że w ręku trzyma chorągiew. Jego atrybutami są: kamień młyński u szyi, kolczuga, krzyż, czerwony i biały krzyż, miecz, palma męczeńska, płonący dom, orzeł, tarcza, zbroja.
św. Antoniny m. (+ III/IV w.),
św. Gotarda bpa w Hildesheim (+ 1038),
bł. Jana Marcina Moyë kpł. misjonarza (+ 1793),
św. Kurkodoma dk. (+ III w.),
św. Pelagii dz. m. (+ III/IV w.),
św. Sacerdota bpa z Limoges (+ 720),
św. Sylwana bpa Gazy m. (+ pocz. IV w.),
św. Weneriusza bpa (+ 409).
5 maja
JUTA (JUTTA)
skrócona forma imienia Judyta - hebr. Jehudit - Żydówka chwaląca.
Bł. Juta z Chełmży, wdowa, pustelnica (1220?- 1260).
Urodziła się w Turyngii. Kiedy miała 20 lat, umarł jej mąż w drodze do Ziemi Świętej. Juta rozdała majątek ubogim, a sama o żebraczym chlebie odwiedzała sanktuaria. Posługiwała chorym. Około 1256 r. krewny jej męża został wielkim mistrzem krzyżackim. Zaprosił Jutę do ziemi chełmińskiej, aby modlitwą i pokutą wspierała dzieło nawracania Prus, Litwy i Jaćwierzy. Święta zamieszkała w pustelni, niedaleko Chełmży. Codziennie przybywała do miasta na Mszę św. oraz pielęgnowała chorych w szpitalu położonym poza murami miasta. Zmarła w opinii świętości. Pochowano ją w południowej nawie katedry w Chełmży. Pisał o niej w swoich mistycznych tekstach Mech-tylda z Magdeburga. Jest patronką Prus.
W ikonografii bł. Juta przedstawiana jest w prostej sukni, przypominającej zakonny habit, we wdowim welonie na głowie.
STANISŁAW
pol. stani- - od czasownika stać, stanąć i -staw – sława.
Bł. Stanisław Kazmierczyk, kapłan.
Urodził się w 1433 r. w Kazimierzu, wówczas osobnym mieście pod Krakowem. Ojciec był tkaczem, a zarazem rajcą miejskim. Stanisław ukończył Akademię Krakowską w 1461 r. Następnie wstąpił do zakonu kanoników regularnych przy kościele Bożego Ciała. Otrzymawszy święcenia kapłańskie (1462/1463?), pełnił obowiązki magistra nowicjuszów oraz kaznodziei. “Dla wielu był przewodnikiem na drogach życia duchowego” - powiedział o nim Jan Paweł II. Stanisław prowadził życie pełne modlitwy, wyrzeczeń i umartwień. Przeżył 33 lata w klasztorze. Zmarł 3 maja 1489 r. w opinii świętości. Pochowano go pod posadzką kościoła Bożego Ciała, zgodnie z jego pokorną prośbą, aby wszyscy go deptali. Elewacja relikwii odbyła się w 1632 r. Beatyfikowany przez Jana Pawła II w 1993 roku.
św. Anioła kpł. m. (+ 1225),
bł. Benwenuta z Recanati mn. (+ 1289),
św. Eulogiusza bpa Edessy (+ 383),
św. Eutymiusza m. (+305),
św. Geruncjusza bpa (+V w.),
św. Hilarego bpa Aries (+ 449),
śwśw. Ireneusza, Peregryna, Ireny, mm. (+ ok. 300),
św. Jowiniana (+ ok. 260),
św. Maksyma bpa Jerozolimy (+ ok. 350),
bł. Nuncjusza Suiprizio robotnika (+ 1836),
św. Sacerdota bpa Saguntu (+ VI w.),
św. Teodora bpa Bolonii (+ VI w.).
6 maja
FILIP
gr. philos - przyjemny, mity, drogi, miłośnik i hippos - koń; “znający się na koniach, lubiący konie”.
Św. Filip, Apostoł, męczennik (+ I w.).
Pochodził z Betsaidy nad jeziorem Galilejskim. Uczeń Jana Chrzciciela. Powołany przez Jezusa został jednym z dwunastu Jego uczniów (J 1,43-46). Wspominają go Ewangelie: kiedy do Mistrza przyprowadził Natanaela (J 1,43-48), podczas rozmnożenia chleba i ryb (J 6,1-7), gdy Grecy pragnęli spotkać Jezusa (J 12,21-22) oraz na Ostatniej Wieczerzy (J 14,7-10). Jego dalsze dzieje nie są zapisane. Tradycja podaje, że Filip głosił Ewangelię w krainie Partów, Grecji, Scytii, Lidii, Frygii, Azocie. Tam został ukrzyżowany (ukamienowany?). Jest patronem Antwerpii oraz pilśniarzy i czapników.
W ikonografii św. Filip przedstawiany jest z krzyżem, z pastorałem, ze zwojem. Czasami trzyma w ręku kamienie - znak męczeństwa. Towarzyszy mu anioł.
JAKUB
hebr. Jaaqob - “niech Bóg wspomoże”, “niech Bóg strzeże”.
Św. Jakub, Apostoł zwany Mniejszym lub Młodszym (+ 62).
Był (Mk 15,40) synem Kleofasa i Marii, rodzonym bratem św. Judy Tadeusza, krewnym Jezusa. Pochodził z Nazaretu. Po opuszczeniu przez św. Piotra Jerozolimy pierwszy biskup w tym mieście. Odgrywał poważną rolę jako gospodarz tzw. Soboru Apostolskiego. Poniósł śmierć męczeńską - strącony ze szczytu świątyni, a następnie ukamienowany. Pisze o tym w “Dawnych dziejach Izraela” Józef Flawiusz (XX, XI, 1). Św. Jakub jest patronem dekarzy.
W ikonografii św. Jakub przedstawiany jest w tunice i płaszczu, z mieczem oraz z księgą. Czasami jako biskup rytu wschodniego. Jego atrybutami są także: halabarda, kamienie, korona w rękach, torba podróżna, zwój.
bł. Bartłomieja Pucci mn. (+ 1330),
św. Benedykty dz. (+ V w.),
św. Eadberta bpa z Lindisfarne w Brytanii (+ 698),
św. Ewodiusza bpa Antiochii m. (+ 67),
św. Franciszka de Montmorency-Laval bpa Quebecu (+ 1708),
św. Protogenesa bpa Karrha w Mezopotamii (+ IV w.),
św. Teodota bpa z Cyrinii (+ ok. 325).
7 maja
GIZELA
germ. gisil – strzała.
Bł. Gizela, królowa, ksieni (985 - 1060).
Ojcem jej był Henryk II, książę Bawarii, matką Gizela Burgundzka. Wyszła za mąż za Stefana I, króla Węgier. Miała jedynego syna - Emeryka, który zginął w wieku 24 lat. Obaj z ojcem byli kanonizowani. Bł. Gizela przeszła do historii jako królowa zaangażowana w dzieło chrystianizacji Węgier. Była fundatorką wielu klasztorów i kościołów. Po śmierci męża w 1038 r. doznała udręk i prześladowań ze strony pretendentów do tronu oraz odradzającego się pogaństwa. Przy pomocy swego brata - Henryka II, cesarza, powróciła do Niemiec. Wstąpiła do benedyktynek w Niedernburg. Zmarła jako ksieni tegoż opactwa.
W ikonografii bł. Gizelę przedstawia się jako królową w koronie. Jej atrybutem jest model kościoła i różaniec.
św. Jana bpa w Beverley (+ 721),
św. Kwadratusa m. (+ ok. 257),
św. Piotra bpa Pawii (+ 743),
bł. Róży Venerini dz. zk. (+ 1728).
8 maja
STANISŁAW
(zob. 5 maja)
Św. Stanisław Szczepanowski, biskup, męczennik.
Urodził się w Szczepanowie około 1030 r. Uczył się w szkole katedralnej. Możliwe, że również za granicą (Paryż?). Święcenia kapłańskie przyjął w 1060 r. W dwanaście lat później został biskupem Krakowa. Dał się poznać jako pasterz gorliwy, ale i bezkompromisowy. Konflikt, który wybuchł pomiędzy królem Bolesławem, a biskupem Stanisławem - jego powód do dzisiaj nie jest w pełni jasny, być może chodziło o niemoralne życie monarchy lub obronę poddanych przed jego surowością - miał tragiczny finał. Biskup Szczepanowski został zabity przez drużynę królewską (lub samego króla?) podczas Mszy św., którą celebrował 11 kwietnia (lub 8 maja) 1079 r. w kościele św. Michała na Skałce. Ciało Świętego poćwiartowano. W kilka lat później przeniesiono je do katedry na Wawelu, gdzie spoczywa do dzisiaj. Po dokonaniu zbrodni król musiał uciekać z kraju - według tradycji został mnichem-pokutnikiem w klasztorze benedyktyńskim w Osjaku. Biskupa Stanisława, jako pierwszego Polaka, ogłoszono świętym w Asyżu. Św. Stanisław jest patronem Polski; archidiecezji gdańskiej, gnieźnieńskiej, krakowskiej, poznańskiej, warszawskiej, diecezji: chełmińskiej, lubelskiej, płockiej, sandomierskiej, tarnowskiej. Jan Paweł II nazwał go “patronem chrześcijańskiego ładu moralnego”. W ciągu wieków przywoływano legendę o zrośnięciu się rozsieczonego ciała św. Stanisława. Kult Świętego odegrał w XIII i XIV wieku ważną rolę historyczną jako czynnik kształtowania się myśli o zjednoczeniu Polski. Wierzono, że w ten sam sposób - jak ciało św. Stanisława - połączy się i zjednoczy podzielone wówczas na księstwa dzielnicowe Królestwo Polskie.
W ikonografii św. Stanisław przedstawiany jest w stroju pontyfikalnym z pastorałem. Jego atrybutami są: miecz, palma męczeńska, u stóp wskrzeszony Piotrowina. Bywa ukazywany z orłem - godłem Polski.
Pragnę opisać mój Kościół w człowieku, któremu dano imię Stanisław.
I imię to Król Bolesław mieczem wpisał w najstarsze kroniki.
Imię to mieczem wypisał na posadzce katedry, gdy spłynęły po niej strugi krwi...
Karol kardynał Wojtyła.
św. Agacjusza setnika m. (+ 303),
bł. Amata Ronconi (+ 1266),
św. Arseniusza dk. ps. (+ III/V),
św. Benedykta II pp. (+ 685),
św. Bonifacego IV pp. (+ 615),
św. Dionizego bpa (+ IV w.),
św. Helladiusza bpa (+ IV w.),
św. Piotra mn. bpa (+ 1174),
bł. Piotra Rogue kpł. zk. m. (+ 1796),
bł. Ulryki Nisch zk. (+1913),
św. Wiktora m. (+ ok. 303),
św. Wirona bpa (+ ok. 700).
9 maja
PACHOMIUSZ
gr. Pachúm, Pachúmios - człowiek boży.
Św. Pachomiusz Starszy, pustelnik.
Urodził się około 287 r. w Sne (Górny Egipt). Po okresie służby wojskowej przyjął chrzest. Wkrótce potem udał się na pustynię, gdzie podjął życie w surowej ascezie. Wobec licznie gromadzących się wokół niego mnichów wybudował duży klasztor w Tabennesi, następnie kolejne. Ułożył “Regułę”, kładąc podwaliny pod zorganizowane życie pustelnicze. Jest ojcem cenobizmu - ewangelicznego życia we wspólnotach. Zmarł 9 maja 347 r.
św. Geroncjusza bpa z Cervii m. (+ 501),
św. Hermasa (+ I/II w.),
bł. Marii Teresy od Jezusa Gerhardinger zk. (+ 1879),
bł. Mikołaja Albergata mn. (+ 1443).
10 maja
BEATRICZE
rzym. Beatrix od czasownika beare - uszczęśliwiać, lub od beatus – szczęśliwy.
Bł. Beatricze d'Este, księżniczka, mniszka.
Urodziła się około 1200 r. w starym książęcym rodzie. Na wieść o planowanym małżeństwie uciekła z domu i schroniła się w klasztorze benedyktynek w Salarola. Nieco później sama założyła klasztor na górze Gemmola, gdzie przebywała jako skromna mniszka. Zmarła w 1226 r. Jej kult zatwierdził Klemens XIII (1763).
śwśw. Alfiusza, Filadelfa, Cyryna, mm. (+ ok. 251),
św. Antonina zk. bpa Florencji (+ 1459),
śwśw. Gordiana, Epimacha, mm. (+ ok. 362),
śwśw. Kalepodiusza kpł., Palmacjusza konsula, Symplicjusza senatora, Feliksa, jego żony Blandy, mm. (+ ok. 222),
św. Kana Avila (+ 1569),
św. Katalda bpa (+ 685),
św. Komgalla op. (+ 601),
śwśw. Nazariusza, Celsa, mm. (+ ok. 68).
11 maja
MAMERT
łac. imię teoforyczne od imienia boga Marsa.
Św. Mamert, biskup (+ 477).
Zasłynął jako mąż modlitwy za swych wiernych w Vienne, dotkniętych takimi nieszczęściami, jak trzęsienie ziemi, pożar, nieurodzaje. Z myślą o uproszenie urodzajów zainicjował tzw. dni krzyżowe. Podczas nich przez trzy dni (przed uroczystością Wniebowstąpienia Pańskiego) zanoszono błagalne modły połączone z procesjami. Zwyczaj ten przetrwał do naszych czasów - procesje wyruszają na pola, a nabożeństwa odbywają się przy krzyżach przydrożnych. Jest patronem mamek i orędownikiem w chorobach piersi.
bł. Alberta z Villa d'Ogna mn. (+ 1279),
bł. Alojzego Rabata mn. (+ 1490),
św. Antyma kpł. m. (+ ok. 305),
św. Franciszka de Hieronimo kpł. zk. (+ 1716),
św. Ignacego z Laconi zk. (+ 1781),
św. Majola op. (+ 994),
śwśw, Maksyma, Bassusa, Fabiusza, mm. (+ ok. 305),
śwśw. Syzyniusza dk., Diokleta, Florencjusza, mm. (+ 305).
12 maja
PANKRACY
gr. pancrates - wszechmogący, zwycięski.
Św. Pankracy, męczennik (+ 354).
Zachowało się niewiele wiadomości o tym Świętym, ale dobrze udokumentowany jest jego wczesny kult. Jako sierota miał przybyć z Frygii do Rzymu, gdzie przyjął chrzest. Podczas prześladowań poniósł śmierć na arenie - liczył wtedy 14 lat (?). Nad jego grobem papież Symmach (+ 514) wybudował bazylikę. Św. Pankracy uważany jest za stróża przysiąg i mściciela krzywoprzysięstwa. Patron dzieci, opiekun rycerstwa. Przyzywany podczas wiosennych przymrozków.
W ikonografii św. Pankracy przedstawiany jest jako młodzieniec w bogatej tunice z płaszczem. Czasami jako żołnierz Chrystusa. Jego atrybutami są: miecz, palma męczeńska, serce, włócznia.
św. Dominika z Calzada (+ 1109),
św. Epifaniusza bpa w Salaminie (+ 403),
śwśw. Flawii Domitylli, jej córki Plautylli, Eufrozji, Teodory, mm. (+ ok. 100),
św. Germana, bpa patr. Konstantynopola (+ 733),
bł. Imeldy Lambertini dz. zk. (+ 1333),
bł. Joanny infantki portugalskiej (+ 1490),
św. Modoalda bpa Trewiru (+ 640),
śwśw. Nereusza i Achillesa żołnierzy, mm. (+ ok. 304).
13 maja
SERWACY
łac. servatus - uratowany, ocalony, zachowany.
Św. Serwacy, biskup (+ 384).
Po 345 r. biskup w Tongres (dzisiejsza Belgia). Identyfikowany z Sarbatiosem, jednym z biskupów pozostających w ostrej opozycji wobec arian na synodzie w Rimini. Gorliwy czciciel Matki Bożej. Zmarł w Maastricht. Orędownik podczas przymrozków. Patron diecezji w Worms, miasta Maastricht; hutników, stolarzy; osób mających reumatyzm i febrę.
W ikonografii św. Serwacy przedstawiany jest w biskupich szatach pontyfikalnych. Czasami razem ze św. Piotrem, który według legendy podaje mu srebrny klucz do bram nieba. Święty może tam wprowadzić każdego, kogo chce. Atrybutami są: chodaki, smok.
św. Andrzeja Huberta Fournet kpł. zk. (+ 1834),
bł. Gerarda z Villamagna giermka (+ 1245),
św. Glicerii m. (+ 177),
św. Jana Milczącego bpa mn. (+ 558),
bł. Magdaleny Albrici ksieni (+ 1465),
św. Mucjusza kpł. m. (+ ok. 305)
14 maja
MACIEJ
hebr. imię teoforyczne Mattatyah - “dar Jahwe”.
Św. Maciej, Apostoł (+ ok. 50).
Był jednym z 72 uczniów Jezusa. Wybrany przez Apostołów do ich grona na miejsce Judasza, po jego zdradzie i samobójstwie (Dz 1,15-26). Poza opisem powołania nie ma o nim pewnych informacji. Według tradycji Maciej Apostoł głosił Ewangelię w Judei, Etiopii, Kolchidzie. Euzebiusz z Cezarei Palestyńskiej podaje, że w Jerozolimie poniósł męczeńską śmierć przez ukamienowanie, natomiast Klemens Aleksandryjski odnotowuje, że zmarł śmiercią naturalną. Św. Maciej jest patronem Hanoweru oraz m. in. budowniczych, kowali, cukierników i rzeźników. Wzywają go niepłodne małżeństwa oraz chłopcy rozpoczynający szkołę.
W ikonografii przedstawiany jest św. Maciej w długiej, przepasanej tunice i w płaszczu. Jego atrybuty: halabarda, księga, krzyż; kamienie, miecz, topór, włócznia - którymi miał być dobity.
BONIFACY
łac. bonum - dobro i fatum - los; “człowiek dobrego losu”.
Św. Bonifacy, męczennik (+ 305).
Pochodził z Tarsu. Podczas prześladowań chrześcijan za czasów Dioklecjana aresztowany, torturowany, a następnie ścięty mieczem. W XVII w. Stanisław Herakliusz Lubomirski, marszałek wielki koronny, sprowadził z Rzymu do Warszawy relikwie św. Bonifacego. Spoczywają one na Czerniakowie w kościele pod wezwaniem Świętego.
bł. Idziego z Vouzella mn. (+ 1265),
św. Marii Dominiki Mazzarello dz. zk. (+ 1881),
św. Michała Gericoits zk.(+ 1863).
15 maja
ZOFIA
gr. sophia – mądrość.
Św. Zofia, wdowa, męczennica (+ II w).
Według tekstów z VII wieku zginęła w Rzymie podczas prześladowań chrześcijan za czasów Hadriana I. Kult Świętej rozwinął się w połowie VII w. z chwilą sprowadzenia jej relikwii do alzackiego klasztoru w Eschau oraz za pontyfikatu papieża Sylwestra II.
W ikonografii św. Zofia przedstawiana jest w otoczeniu trzech córek: Wiary, Nadziei i Miłości, które według opowieści poniosły męczeńską śmierć ze swoją matką. Według innej wersji św. Zofia zmarła w kilka dni później na ich grobie.
IZYDOR
(zob. 4 kwietnia)
Św. Izydor Oracz (1080-ok. 1130).
Urodził się w Madrycie. Gdy miasto zdobyli Arabowie, wraz ze swoją żoną - bł. Marią Toribia i synkiem schronił się na wsi. Pracował jako parobek. Słynął z wiernego wypełniania obowiązków, pobożności, miłosierdzia i pokuty Jest patronem diecezji kieleckiej, Madrytu, Saragossy; rolników.
W ikonografii Święty przedstawiany jest z atrybutami nawiązującymi do wydarzeń w jego życiu. Są nimi: Anioł, który orze podczas modlitwy Świętego, pług zaprzężony w dwa woły, kłosy, laska, spod której wypływa źródło, różaniec.
św. Dympny królewny Irlandii dz. m. (+ VI w.),
śwśw. Kasjusza, Wiktoryna, Maksyma, mm. (+ III w.),
śwśw. Piotra, Andrzeja, Pawła, Dionizji, mm. (+ 251),
św. Retyka bpa (+ 334),
św. Symplicjusza bpa m. (+ 304).
16 maja
ANDRZEJ
Św. Andrzej Bobola, zakonnik, męczennik.
Urodził się 30 listopada 1591 r. w Strachocinie koło Sanoka. Pochodził ze szlacheckiej rodziny. Mając 20 lat wstąpił do jezuitów w Wilnie, gdzie odbył studia. W 1622 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako kaznodzieja, spowiednik, wychowawca młodzieży w Wilnie, Połocku, Warszawie, Łomży, Pińsku. Podejmował szczególne wysiłki na rzecz pojednania prawosławnych z katolikami. Jego gorliwość, którą określa nadane mu określenie “łowca dusz – duszochwat”, była powodem wrogości ortodoksów. W czasie wojen kozackich przerodziła się w nienawiść i miała tragiczny finał. W maju 1657 r. Kozacy napadli na Janów Poleski i dokonali rzezi wśród katolików i żydów. Andrzeja Bobolę pochwycili w pobliskiej wiosce. Przywleczony do Janowa, został skatowany, straszliwie okaleczony, a następnie na rynku miejskim powieszony do góry za nogi i dobity szablą. Relikwie Świętego odbyły szczególną wędrówkę w wyniku wydarzeń historycznych. Z Pińska, przez Połock, Moskwę (1917), Rzym, przybyły w 1938 r. do Warszawy. Tutaj dzieliły losy wojenne Starówki. Od 1945 spoczywają w kościele pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej. Święty jest patronem archidiecezji białostockiej, warmińskiej, diecezji: drohiczyńskiej, łomżyńskiej, pińskiej, płockiej, oraz kolejarzy
W ikonografii św. Andrzej Bobola przedstawiany jest w stroju jezuity z szablami wbitymi w jego kark i prawą rękę lub jako wędrowiec.
SZYMON
(zob. 5 stycznia)
Św. Szymon Stock, zakonnik.
Urodził się w 1175 r. w hrabstwie Kent, w Anglii. Wcześnie podjął pustelnicze życie. Celę urządził sobie w pniu starego drzewa. Stąd jego drugie imię: Szymon Pień (ang. stock - pień). Kiedy Turcy zmusili karmelitów do opuszczenia Ziemi Świętej, ci przybyli do Anglii (1237). Szymon wkrótce wstąpił do tego kontemplacyjnego zakonu, a w roku 1245 wybrano go generałem. Podczas jego kadencji karmelici stali się popularnym zakonem w całej Europie. Mieszkając dotychczas zazwyczaj na pustkowiu w eremach, swoje obowiązki duszpasterskie podjęli teraz także w miastach. Św. Szymon jest jednak znany przede wszystkim w związku z nabożeństwem szkaplerza. W roku 1251 miał wizję, podczas której NMP miała mu wręczyć szkaplerz i zapewnić, że wszyscy, którzy go będą nosić, cieszyć się będą szczególnym błogosławieństwem, a po śmierci unikną wiecznej kary. Szkaplerz - to długi, rozcięty po bokach płaszcz bez rękawów. Noszą go zakonnicy Jest różnego koloru, w zależności od zakonu: biały, czarny, brązowy. Szkaplerz karmelitański przybrał okrojoną formę dwóch płócienek zawieszonych na szyi lub medalika, na którym jest przedstawiony. Szymon Stock zmarł 16 maja 1265 r. w Bordeaux podczas wizytacji.
W ikonografii św. Szymon przedstawiany jest jako mnich w habicie karmelitów. Czasami w scenach z Matką Bożą, która wręcza mu szkaplerz lub wraz ze Świętym wyprowadza z czyśćca cierpiących. Jego atrybutem jest pies przynoszący chleb.
św. Brendana op. (+ ok. 580),
św. Domnola bpa w Le Mans (+ 581),
św. Fidola (+ VI w.),
św. Honorata bpa w Amiens (+ 600),
św. Peregryna bpa Auxerre (+ 304),
św. Posydiusza bpa Kalamy w Numidii (+ 437),
św. Ubalda bpa Gubbio (+ 1160).
17 maja
PASCHALIS
hebr. Pesach - Pascha - przejście; łac. Pascha - Wielkanoc; paschalis – wielkanocny.
Św. Paschalis Baylon, brat zakonny (1540-1592).
Urodził się w Torre Hermoza w Aragonii. Był pasterzem owiec. Z powodu zaniedbanego wyglądu nie chciano go przyjąć do klasztoru. Kiedy miał 24 lata, jego pobożność, dar kontemplacji były już szeroko znane w okolicy. Franciszkanie otworzyli przed nim bramy nowicjatu w Montfort koło Walencji. Zaproponowano mu studia i przyjęcie święceń kapłańskich. Nie przyjął tej oferty. Pozostał skromnym bratem zakonnym. Był mistykiem. Miał szczególną cześć dla Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Posiadał dar czytania w ludzkich sercach oraz w przyszłości. Jest patronem stowarzyszeń i kongresów eucharystycznych.
W ikonografii św. Paschalis przedstawiany jest w habicie lub jako pasterz, czasami z kijem pasterskim. Bywa ukazywany jako adorujący Chrystusa w monstrancji. Jego atrybutem jest także krzyż.
bł. Andrzeja Abellon zk. (+ 1450),
bł. Antonii Messina m. (+ 1935),
bł. Wilhelma zk. (+ 1368).
18 maja
JAN
(zob. 31 stycznia)
Św. Jan I, papież, męczennik (+ 526).
Urodził się w Toskanii. Stolicę Piotrową objął w sierpniu 523 r. Wprowadził do kalendarza liczenie lat od narodzin Pana Jezusa, według obliczeń Dionizego Małego, mnicha syryjskiego. W związku z dekretem cesarza Justyniana, nakazującym arianom zwrot wszystkich kościołów katolikom, król Ostrogotów, Teodoryk, przymusił papieża, aby udał się do Konstantynopola w celu złagodzenia zarządzenia. Jan I został przyjęty na dworze cesarskim z honorami. Dokonał koronacji cesarza. Po powrocie do stolicy Ostrogotów Rawenny Jan I przedłożył utrzymanie edyktu cesarskiego. Nieoczekiwanie został przez króla zatrzymany siłą. W kilka dni później zmarł. Jego ciało przeniesiono do Rzymu w 530 r.
W ikonografii św. Jan I przedstawiany jest w stroju papieża. Jego atrybutem jest więzienie.
ERYK
półn.-germ. rea- (Ehre) - zaszczyt;-rihhi - panowanie; “król, który zaszczytnie panuje”.
Św. Eryk IX Jedvardsson, król.
Urodził się około 1120 r. w okolicy jeziora Melar. Od 1158 r. rządził Szwecją (Vestergoland). Z biskupem Henrykiem (zob. 19 stycznia) uczestniczył w misyjnej wyprawie do Finlandii, gdzie założył wiele kościołów. Zginął 18 maja 1160 r. w Starej Uppsali, która była ośrodkiem pogaństwa. Duński książę Magnus Henriksson napadł go i zabił, gdy uczestniczył w Mszy św. Od 1273 r. jego szczątki spoczywają w katedrze w Uppsali. Św. Eryk jest patronem Szwecji.
W ikonografii Święty przedstawiany jest w stroju królewskim z koroną na głowie - w jednej ręce trzyma miecz, w drugiej sztandar. Jego atrybuty: model kościoła w Uppsali; ołtarz, przy którym został zamordowany; palma męczeńska.
św. Feliksa z Cantalice zk. (+ 1587),
św. Iwona kpł. (+ 1303),
św. Potamona bpa Heraklei m. (+ ok. 341),
śwśw. Teodora, Tekuzy, Aleksandry, Klaudii, Fainy, Eufrazji, Matrony, Julitty, mm. (+ ok. 303).
19 maja
URBAN
łac. urbanus - miejski, mieszkaniec miasta, a także kulturalny, wykształcony, obyty, grzeczny.
Św. Urban I, papież.
Lata 222 - 230 wyznaczają jego pontyfikat. W średniowieczu był jednym z najbardziej popularnych świętych. W jego dzień błogosławiono pola. Patron właścicieli winnic, winnej latorośli, ogrodników, rolników, dobrych urodzajów. Według podania św. Urban wydał instrukcję, aby kler do Mszy św. używał kielicha i pateny ze złota lub srebra.
W ikonografii ukazuje się Świętego w pontyfikalnych szatach i w tiarze. Jego atrybutami są: kielich, krucyfiks, księga, miecz, winne grono, winne grono na księdze.
IWO(N)
staroniem. iwa - cis, drzewo cisowe, łuk z drzewa cisowego; lub celt. forma imienia Jan.
Św. Iwo Helory, prawnik, kapłan.
Urodził się 17 października 1253 r. w Bretanii. Studiował w Paryżu teologię, w Orleanie prawo. Znany był jako “adwokat biedaków”. Często opłacał za nich koszty sądowe i odwiedzał ich w więzieniu. Mając 31 lat przyjął święcenia kapłańskie. Wkrótce został proboszczem. W 1297 powrócił do rodzinnego Kermartin. Zmarł 19 maja 1303 r. Jest patronem Bretanii; prawników, adwokatów, sędziów, notariuszy, proboszczów, ubogich, sierot.
W ikonografii Święty ukazywany jest jako sędzia w todze i birecie, czasami jako diakon w dalmatyce. Jego atrybutami są m. in.: księga, zwój pergaminu, pióro.
św. Celestyna V pp. (+ 1296),
św. Dunstana bpa Canterbury (+ 988),
bł. Humiliany Cerchii wdowy (+ 1246),
św. Kryspina z Viterbo zk. (+ 1750),
błbł. Jana de Cetina. Piotra de Duenas, mm. (+ 1397),
św. Teofila z Corte kpł. zk. (+ 1740).
20 maja
BERNARDYN
(zob. 16 kwietnia)
Św. Bernardyn ze Sieny, zakonnik, doktor Kościoła (1380 - 1444).
Wcześnie osierocony, wychowywał się u krewnych. Miał 19 lat, kiedy skończył prawo w Sienie. W 1402 r. wstąpił do franciszkanów. W dwa lata później przyjął święcenia kapłańskie. Dał początek nowej gałęzi zakonu - zwanego obserwantami (u nas bernardynami) - wprowadzając surową regułę. Bernardyn jako wybitny mówca przemierzył ówczesną Italię. Jego kazania oddziaływały na wielu słuchaczy. Twórca cennych dziel teologicznych. Człowiek pokorny - trzykrotnie odmówił proponowanego mu biskupstwa w Sienie, Ferrarze i Urbino. Znany z gorliwej modlitwy i szczególnej czci Imienia Jezus. Nabożeństwo do Imienia Zbawiciela zawdzięcza mu decydujący rozwój. Bernardyn w latach 1438 - 1442 pełnił urząd wikariusza generalnego zakonu. Brał udział w Soborze Florenckim (1439), gdzie działał na rzecz zjednoczenia Greckiego Kościoła Ortodoksyjnego z Katolickim. Zmarł w Aquili i tam go pochowano. Jest patronem bernardynów, Sieny, rodzinnej miejscowości Massa Martitima oraz tkaczy. Orędownikiem chorych na gardło i krwawiących. Wśród bernardynów są polscy błogosławieni i święci: Szymon z Lipnicy, Jan z Dukli, Władysław z Gielniowa. Wywarli oni poważny wpływ na życie religijne w Polsce.
W ikonografii Święty przedstawiany jest w habicie bernardyńskim; czasem jako kaznodzieja. Jego atrybutami są: u nóg trzy infuły, których odmówił; otwarta księga; krzyż z monogramem IHS; w ręku monogram IHS w promieniach.
św. Austregisyla bpa w Bourges (+ 624),
św. Anastazego bpa (+ 608),
bł. Karola de Mazenod kpł. zk. (+ 1861),
bł. Kolumby z Rieti zk. (+ 1501),
śwśw. Taleleja, Asteriusza, Aleksandra, mm. (+ ok. 272),
św. Teodora bpa (+ 778).
21 maja
RYCHEZA
Bł. Rycheza (Ryksa), królowa.
Była córką Erenfryda, palatyna Nadrenii; siostrzenicą cesarza Ottona III. Żona Mieszka II, króla Polski. Po jego śmierci usunęła się do Saalfeld w Turyngii. Dzięki zabiegom Rychezy u papieża Benedykta IX jej syn, jedyny dziedzic tronu znajdujący się w klasztorze, objął panowanie jako Kazimierz I Odnowiciel. Bł. Rycheza zmarła w 1063 r. Pochowano ją w Kolonii.
JAN
(zob. 31 stycznia)
Św. Jan Nepomucen, kapłan, męczennik (1348 - 1393).
Był notariuszem biskupim i proboszczem w Pradze. Wysłany do Padwy na studia, ukończył je jako doktor prawa. Po powrocie został mianowany kolejno: proboszczem, kanonikiem, archidiakonem, wikariuszem generalnym. Podczas trwającego sporu między Wacławem IV Luksemburczykiem a arcybiskupem Pragi św. Jan, będąc mediatorem, został uwięziony przez porywczego króla i poddany torturom. Następnie zrzucono go do Wełtawy. Według “Kroniki” Tomasza Ebendorfera z Haselbach z 1450 r. św. Jan zginął, ponieważ odmówił ujawnienia tajemnicy spowiedzi małżonki królewskiej - królowej Zofii. Święty jest patronem zakonu jezuitów, Pragi; spowiedników, szczerej spowiedzi, dobrej sławy, tonących. Orędownikiem podczas powodzi. Beatyfikowany w 1721 r., kanonizowany w 1729.
W ikonografii Święty przedstawiany jest w stroju kapłańskim, w sutannie, rokiecie, birecie. W ręku palma męczeńska. Niekiedy trzyma palec na ustach (symbol zachowanej tajemnicy). Jego atrybutami są: klucz, książka, kłódka, krzyż w ręce, zapieczętowany list, most, z którego został zrzucony, pieczęć, wieniec z pięciu gwiazd, wieniec z gwiazd - w środku napis TACUI - “milczałem”; woda, zamek.
św. Hospicjusza (+ VI w.),
śwśw. Nikostrata, Antiocha, trybunów, mm. (+ IV w.),
śwśw. Polieukta, Wiktoriusza, Donata, mm. (+ III w.),
św. Sekunda kpł. m. (+ IV w.),
św. Sekundyna m. (+ ok. 260),
św. Serapiona Syndonity ps. w Egipcie,
śwśw. Synezjusza, Teopompa, mm. (+ III w.).
22 maja
RYTA
wł. zdrobnienie od Margerita – Małgorzata.
Św. Ryta, wdowa, zakonnica.
Jedna z najbardziej popularnych świętych na świecie. Urodziła się około 1380 r. w rodzinie ubogich górali w Rocca Porena, niedaleko Cascii (Umbria) jako jedyne dziecko. Na życzenie rodziców wyszła za mąż. Związek był nieudany. Porywczy, brutalny mąż był powodem jej dramatów. Zginął zabity w porachunkach wendety. Ryta była matką dwóch synów, z którymi miała kłopoty wychowawcze. Bojąc się, by nie kontynuowali wendety, prosiła Boga, aby raczej zabrał ich ze świata, niż mieliby stać się zabójcami. Zmarli podczas epidemii. Ryta jako trzydziestokilkuletnia wdowa wstąpiła do zakonu augustianek. Odznaczała się posłuszeństwem, duchem modlitwy i cierpliwości. Będąc prostą i niewykształconą osobą, osiągnęła szczyty kontemplacji. Pewnego dnia podczas modlitwy przed Ukrzyżowanym, którego postać była na fresku, cierń oderwał się z korony Jezusa i wbił się w jej czoło. Ta bolesna rana - szczególny stygmat - była powodem jej niesłychanych cierpień przez 15 lat. Zmarła na gruźlicę 22 maja 1457 r. w Cascii. Tam spoczywa jej ciało nienaruszone do dziś. Sanktuarium Świętej, obejmujące jej rodzinny dom w Rocca Porena oraz klasztor i kościół w Cascii, w którym została pochowana, jest miejscem tłumnych pielgrzymek. Beatyfikowana w 1627 r., kanonizowana w 1900. Św. Ryta jest patronką w sprawach trudnych i beznadziejnych. Jest opiekunką wielu dziel charytatywnych i bractw.
W ikonografii Święta przedstawiana jest w stroju zakonnym - w czarnym habicie i w białym welonie, z cierniem na czole. Jej atrybutami są: dwoje dzieci, krucyfiks, cierń, figa, pszczoły, róża.
św. Attona bpa w Pistoli (+ 1143),
św. Bazyliszka m. (+ IV w.),
św. Fulka (+ XII w.),
św. Heleny dz. (+ V w.),
śwśw. Kasta i Emila, mm. (+ III w.),
św. Marcjana bpa (+ 127),
śwśw. Piotra od Wniebowzięcia, Jana Machado, mm. w Japonii (+1617),
św. Romana op. (+ VI w.).
23 maja
LEONCJUSZ
gr. Leóntios od miejscowości Leontis.
Św. Leoncjusz z Rostowa, biskup, męczennik.
Był Grekiem. Jako mnich w Ławrze Pieczerskiej powołany został na biskupa do Rostowa nad Donem. Jego gorliwość spotykała się z dużym sprzeciwem ze strony mieszkających tam pogan. Zginął w 1071 r. podczas zamieszek na tle religijnym.
św. Dezyderego bpa z Vienne m. (+ ok. 407),
śwśw. Eutychiusza, Florencjusza, mn. (+ VI w.),
bł. Jana z Prado kpł. m. (+ 1631),
św. Jana de Rossi kpł. zk. (+ 1764),
śwśw. Kwinkcjana, Lucjusza, Juliana, mm. (+ 259),
św. Michała bpa w Synnadzie (+ 826),
św. Wilberta rycerza mn. (+ 962)
24 maja
MARYJA
Maryja Wspomożycielka Wiernych.
Tytuł “Wspomożycielka Wiernych” wprowadził do Litanii Loretańskiej Pius V na wieść o zwycięstwie pod Lepanto floty chrześcijańskiej nad turecką (7 października 1571). Święto ustanowił Pius VII po swoim powrocie do Rzymu z więzienia, do którego wtrącił go Napoleon (1814). W Polsce święto, zatwierdzone przez Stolicę Apostolską (1959), obchodzone jest na prośbę polskich biskupów z ks. kard. Stefanem Wyszyńskim na czele, w celu uproszenia szczególnych łask od Maryi w czasach trudnych dla narodu.
DONACJAN
łac. Donatianus - syn Donata; Donat od dono - dawać; “dany przez Boga”, “dar Boga”
i
ROGACJAN
łac. rogatus - uproszony, wymodlony.
Św. Donacjan i św. Rogacjan, męczennicy (+ III w).
Byli braćmi. Donacjan był chrześcijaninem, Rogacjan katechumenem. Od starożytności zwani “dziećmi nantejskimi”, ponieważ ponieśli śmierć w młodym wieku.
bł. Franciszka Clet kpł. m. w Chinach (+ 1820),
bł. Joanny żony Chuzy (+ I w.),
św. Ludwika Zefiryna Moreau bpa w Kanadzie (+ 1901),
św. Manachena (+ I w.),
św. Wincentego z Lérins mn. (+ 450).
25 maja
BEDA
ang. beado - walka, wojna.
Św. Beda Czcigodny, zakonnik, kapłan, doktor Kościoła (673 - 735).
Kiedy miał 7 lat, powierzono jego wychowanie i wykształcenie opactwu Wearmouth (Brytania). Następnie przeniósł się do opactwa benedyktyńskiego w Jarrow, gdzie jako mnich spędził ponad 50 lat. W wieku 30 lat przyjął święcenia kapłańskie. Był wielkim uczonym, o niezwykle szerokich zainteresowaniach. Pozostawił po sobie olbrzymią spuściznę naukową i literacką, był także poetą. Zajmował się homiletyką oraz studium biblijnym. Nazwano go “największym egzegetą średniowiecza”. Dał się poznać jako znakomity historyk. “Zachód mądrością swoją oświecił” - powiedział o nim św. Robert Bellarmin. Synod w Akwizgranie (836) nadał mu przydomek “Venerabilis" - “Czcigodny". Leon XIII ogłosił go w 1899 roku doktorem Kościoła.
W ikonografii św. Beda występuje rzadko. Jest przedstawiany w benedyktyńskim habicie. Atrybutami Świętego są: księga, pióro, zwój pergaminu.
GRZEGORZ
(zob. 2 stycznia)
Św. Grzegorz VII, papież.
Urodził się w 1028 r. w Toskanii. Miał na imię Hildebrand. Przybył wcześnie na Lateran. Być może przedtem był mnichem u benedyktynów w Chiny. Był wysyłany przez papieży (Grzegorza VI, Leona IX, Mikołaja II) z misjami do różnych krajów. W 1054 - 1056 legat papieski we Francji, w 1057 w Niemczech. Później zarządzał bazyliką św. Pawła za Murami. Był skarbnikiem Stolicy Apostolskiej. Miał poważny wpływ na politykę papieży XI wieku. Aleksander II mianował go kardynatem-archidiakonem. Po śmierci tego papieża Hildebrand został wybrany na stolicę Piętrową 22 kwietnia 1073 r. Przyjął wtedy święcenia kapłańskie i biskupie. Podjął głęboką reformę Kościoła, pragnąc uniezależnić go od władzy świeckiej. Wypowiedział walkę: symonii (kupowaniu urzędów kościelnych), inwestyturze (wybieraniu przez panujących na stanowiska kościelne m.in. biskupów i opatów) oraz niezachowywaniu celibatu przez duchownych. Na synodzie rzymskim w lutym 1076 r. ekskomunikowat króla niemieckiego Henryka IV który wystąpił przeciw jego dekretom. W rok później w Canossie król jako pokutnik stał przez trzy dni u bram zamku, prosząc papieża o przebaczenie. Grzegorz zdjął z niego klątwę, ale konflikt nie ustał. W 1084 r. Henryk IV zdobył Rzym i osadził w nim antypapieża Klemensa III. Grzegorz VII podczas najazdu schronił się w Zamku Anioła. W kilka tygodni później z odsieczą przyszły wojska normańskie i przymusiły do odwrotu króla niemieckiego oraz antypapieża. Grzegorza uwolniono. Wezwani przez niego sprzymierzeńcy zachowali się jednak jak wrogowie - rabując, niszcząc i paląc. Grzegorz VII został zmuszony do opuszczenia Rzymu. Udał się do Salerno. Tam 25 maja 1085 r. zmarł. Na łożu śmierci wypowiedział słowa, które umieszczono w katedrze przy ołtarzu, gdzie spoczywa: “Umiłowałem sprawiedliwość, a znienawidziłem nieprawość, dlatego umieram na wygnaniu.” Kanonizowany w 1606 r.
W ikonografii Grzegorz VII przedstawiany jest w papieskim stroju, często w tiarze. Jego atrybutami są: gołąb, księga, łzy (z powodu doświadczanych prześladowań), obraz Matki Bożej, do której miał szczególne nabożeństwo.
MARIA
(zob. 1 stycznia)
Św. Maria Magdalena de Pazzi, dziewica, zakonnica.
Urodziła się 2 kwietnia 1566 r. w możnej rodzinie Pazzi we Florencji. Nadano jej imię Katarzyna. Mając 18 lat wstąpiła do klasztoru karmelitańskiego Matki Bożej Anielskiej i przyjęła imię zakonne Maria Magdalena. W rok później podczas choroby złożyła śluby. Kolejno pełniła obowiązki: zakrystianki, furtianki, mistrzyni nowicjatu, przełożonej domu. Wiodła życie umartwione i przeniknięte modlitwą. Maria Magdalena doświadczała wielu cierpień. Miała dar stygmatów i prorokowania. Była mistyczką. Doznała duchowych zaślubin. W wizjach otrzymała m.in. zrozumienie tajemnicy Trójcy Przenajświętszej i Wcielenia Jezusa. Święta pozostawiła pisma ukazujące głębokie doświadczenia duchowości chrześcijańskiej. Zmarła 25 maja 1607 r. Jest patronką Florencji i Neapolu. Beatyfikowana w 1626 r., kanonizowana w 1669.
W ikonografii św. Maria Magdalena ukazywana jest w habicie karmelitanki. Jej atrybutami są: Dziecię Jezus, dyscyplina, gołębica, korona cierniowa, krzyż, lilia, serce trzymane w prawej dłoni, stygmaty.
św. Aldhelma bpa w Sherborne (+ 709),
św. Dionizego bpa (+ ok. 360),
św. Leona (+ 550),
św. Magdaleny Zofii Barat dz. zk. (+ 1865),
św. Zenobiusza bpa (+ V w.).
26 maja
FILIP
(zob. 6 maja)
Św. Filip Neri, kapłan (1515 - 1595).
Urodził się we Florencji. Studiował filozofię i teologię na uniwersytecie w Rzymie. Prowadził życie modlitwy, umartwienia, miłosierdzia. W trosce o pielgrzymów i chorych założył religijne bractwo, zyskując miano “Apostoła Rzymu”. Mając 36 lat przyjął święcenia kapłańskie. Wkrótce potem zorganizował stowarzyszenie księży, z którego wyłonił się nowy zakon - oratorianów (tzw. filipini). Do duszpasterstwa obok nauczania katechizmu, ćwiczeń duchowych, pielgrzymek włączył naukę i kulturę. Doradca papieży, kierownik duchowy wielu dostojników. Był jednym z najbardziej wesołych świętych.
W ikonografii św. Filip przedstawiany jest jako mężczyzna w średnim wieku, z krótką brodą, w sutannie i birecie. Jego atrybutem jest lilia, serce i lilia.
św. Eleutera pp. m. (+ 189),
św. Kwadratusa m. (+ ok. 129),
św. Lamberta bpa (+ 1154),
św. Marii Anny od Jezusa de Paredes tercjarki (+ 1645),
św. Symitriusza kpł. m. (+ II w.),
św. Zachariasza bpa (+ III/IV w.).
27 maja
AUGUSTYN
łac. Augustus -szczęśliwy, pomyślny; syn Augusta; urodzony w miesiącu Augusta (sierpniu).
Św. Augustyn z Canterbury, biskup (+ 604/605).
Apostoł Anglii. Będąc opatem benedyktyńskiego klasztoru św. Andrzeja w Rzymie, został wysłany przez Grzegorza Wielkiego do Brytanii (596). Przybył tam z czterdziestu misjonarzami. Król Kentu św. Etelbert wraz z małżonką Bertą przyjął ich życzliwie. Augustyna osadził w stolicy Canterbury. Tam podjął on misję ewangelizacyjną, a następnie erygował biskupstwo i katedrę. W 601 r. Grzegorz Wielki mianował Augustyna arcybiskupem i pierwszym prymasem Anglii. Zalecił mu także tworzenie biskupstw w Yorku i Londynie. Święty zmarł 26 maja 604/605? r.
W ikonografii przedstawiany w stroju biskupim lub jako benedyktyn.
św. Eutropiusza bpa Orange (+ V w.),
św. Fryderyka bpa (+ 1121),
św. Juliana m. (+ 297),
bł. Małgorzaty Pole w Londynie (+ 1541).
28 maja
GERMAN
Św. German z Paryża, biskup (496 - 576).
Po studiach w Avallon podjął życie pustelnika. Około 540 r. przyjął święcenia kapłańskie. Na życzenie biskupa Autun przeprowadził reformę tamtejszego klasztoru św. Symforiana. W 556 r. został mianowany biskupem Paryża. Na terenie diecezji podjął działalność charytatywną i reformatorską. Założył opactwo św. Krzyża i św. Wincentego z Saragossy (od VIII w. Saint-Germain-des-Prés). Zmarł 28 maja 576 r. w Paryżu.
św. Helikonidy m. (+ III w.),
bł. Herkulana z Piegaro kpł. zk. (+ 1451),
św. Justa bpa w Urgel (+ ok. 550),
bł. Marii Bagnesi (+ 1578),
św. Podiusa bpa Florencji (+ X w.),
św. Senatora bpa (+ ok. 480),
św. Wilhelma mn. (+ 812).
29 maja
URSZULA
łac. ursus - niedźwiedź; “niedźwiadek”.
Bł. Urszula Ledóchowska, zakonnica.
Urodziła się w 1865 r. w Loosdorf koło Wiednia. Miała na imię Julia Maria. W 1883 r. wraz z bliskimi przeniosła się do nabytego przez ojca majątku w Lipnicy Murowanej koło Bochni. Jako 21-letnia dziewczyna wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie i przyjęła zakonne imię Urszula. Zajmowała się młodzieżą, pełniąc funkcje wychowawczyni internatu oraz nauczycielki. W 1904 r. została przełożoną. W 1907 r. wyjechała do pracy dydaktycznej w Petersburgu. Następnie przeniosła się do Finlandii, gdzie otworzyła gimnazjum dla dziewcząt. Podczas I wojny światowej apostołowała w krajach skandynawskich, wygłaszając odczyty o Polsce, organizowała pomoc dla osieroconych polskich dzieci. W roku 1920 wróciła do Polski. Osiedliła się w Pniewach koło Poznania, gdzie -z myślą o pracy apostolskiej w nowych warunkach - założyła zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, zw. urszulanki szare. Całe jej życie było ofiarną służbą Bogu, ludziom. Kościołowi i ojczyźnie. Umarła 29 maja 1939 r. w Rzymie. Beatyfikowana przez Jana Pawła II 20 czerwca 1983 roku w Poznaniu.
W ikonografii przedstawiana jest bł. Urszula w szarym zakonnym habicie.
św. Andrzeja z Chio m. (+ 1465),
św. Maksymina bpa w Trewirze (+ 346),
błbł. Stefana kpł. zk., Rajmunda kpł. zk., mm. (+ 1242),
śwśw. Syzyniusza, Martyriusza, Aleksandra, mm, (+ 397),
bł. Wilhelma Arnaud m. (+ 1242).
30 maja
JOANNA
(zob. 4 lutego)
Św. Joanna d'Arc, dziewica.
Urodziła się 6 stycznia 1412 r. w Domremy (Lotaryngia), w rodzinie ubogich wieśniaków. Od 13 roku życia towarzyszyły jej “głosy” i wizje. Pod wpływem duchowych doświadczeń w 1428 r. ta wiejska, prosta dziewczyna, analfabetka, podejmuje dzieło wyzwolenia Francji zajętej przez wojska angielskie. Po spotkaniu z Karolem VII oraz poddaniu Joanny i jej widzeń badaniom duchownych z Poitiers, dziewczynie podarowano zbroję, sztandar i pozwolono jej wyruszyć z oddziałem naprzeciw nieprzyjaciela. W maju 1429 r. w trakcie bitwy o Orlean Joanna (odtąd nazywana także Dziewicą Orleańską) zagrzewa swoich rodaków do walki i przełamuje losy prowadzonej wojny. Po niej w ciągu tygodnia Anglicy opuścili całą dolinę Loary. Joanna nalega na niezdecydowanego Karola VII, aby wyruszył do Reims oraz dopełnił obowiązku koronacji, co nastąpiło 17 lipca 1429 r. Wiosną 1430 r. Joanna wzięła udział w potyczce pod Compiegne. Tam dostaje się do niewoli Burgundów. Ci odsprzedali ją Anglikom, którzy powołali trybunał kościelny i wytoczyli jej proces w Rouen. Oskarżono ją o używanie stroju męskiego, o herezję i czarnoksięstwo. Jej glosy i objawienia uznano za fałszywe. Święta odwołała się od wyroku inkwizycji do papieża. Bezskutecznie. Oddana w ręce władzy świeckiej została skazana i spalona na stosie 30 maja 1431 r. Wyrok zakwestionowano. Pod naciskiem opinii publicznej Karol VII ustanowił komisję, która przeprowadziła proces rehabilitacyjny. Także papież Kalikst III wydał polecenie zbadania przeprowadzonego procesu. 7 lipca 1456 r. Rzym wydal wyrok uniewinniający Joannę oraz określił przeprowadzony proces w Rouen jako sprzeczny z prawem. Joannę kanonizował papież Benedykt XV. Św. Joanna jest patronką Francji, Orleanu, a także telegrafu i transmisji radiowych.
W ikonografii św. Joanna przedstawiana jest jako dziewczyna w złotej zbroi na koniu. Jej atrybutami są: miecz, sztandar i miecz, lanca.
JAN
(zob. 31 stycznia)
Św. Jan Sarkander, kapłan, męczennik.
Urodził się 20 grudnia 1576 r. w Skoczowie. Po śmierci ojca jego rodzina przeniosła się do Przybora na Morawach. Kształcił się u jezuitów w Ołomuńcu. Doktorat z filozofii uzyskał na uniwersytecie w Pradze, a z teologii w Grazu. W 1609 r. przyjął święcenia kapłańskie oraz podął pracę jako wikariusz. W kilka lat później został proboszczem w Holeszowie. Jego gorliwość i bezkompromisowość wzbudziła poważny sprzeciw tamtejszych husytów i protestantów. Kiedy wybuchła wojna trzydziestoletnia, przynaglony przez swoich parafian, opuścił Holeszów. Pielgrzymował do Częstochowy, jakiś czas przebywał w Rybniku i Krakowie. Ponieważ nie przyjęto jego rezygnacji z urzędu proboszcza, wrócił na swoją placówkę. W 1620 r. uchronił miasto przed grabieżą i spaleniem, wychodząc procesjonalnie naprzeciw nadciągającym wojskom lisowczyków. Posądzony przez protestantów o ich sprowadzenie, został aresztowany, uwięziony i okrutnie torturowany. Parę tygodni później 17 marca 1620 r., zmarł w więzieniu wskutek odniesionych ran. Kanonizował go papież Jan Paweł II w 1995 r.
św. Anastazego bpa (+ ok. 680),
bł. Andrzeja Franchi zk. bpa (+ 1401),
śwśw. Bazylego, jego żony Emmelii (+ ok. 355),
św. Eksuperancjusza bpa Rawenny (+ 418),
św. Feliksa I pp. (+ 274),
św. Ferdynanda III króla Kastylii i Leonu (+ 1252),
śwśw. Gabina i Kryspula, mm. (+ ok. 130).
31 maja
MARYJA
(zob. 1 stycznia)
Nawiedzenie NMP.
Święto poświęcone wydarzeniu ewangelicznemu, jakim byty odwiedziny Maryi w domu św. Elżbiety Wypowiedziała Ona wtedy pełen pokory miłości i uwielbienia hymn dziękczynny: “Magnificat”. Święto obchodzono najpierw w Kościele Wschodnim. Od XII w. również na Zachodzie. Ustanowił je Bonifacy IX (1398). Przyjęte powszechnie w Kościele po soborze w Bazylei (1441). Do 1969 r. obchodzono je 2 lipca.
KAMILA
od łac. imienia męskiego Camillus - szlachetnie urodzony chłopiec, pomocnik kapłana.
Bł. Kamila Baptysta Verano, dziewica, zakonnica (1458 - 1524)
. Pochodziła z rodziny książęcej. Mając 23 lata wbrew woli rodziców wstąpiła do klarysek w Urbino. Tam przyjęła imię zakonne Baptysta. W trzy lata później przeniosła się do nowego klasztoru w Camerino, który ufundował jej ojciec. Następnie założyła klasztor w Fermo. Prowadziła życie surowe i pełne wyrzeczeń. Doznała wielu cierpień. Miała dar mistycznego zjednoczenia z Jezusem, proroctwa oraz czytania w ludzkich sercach. Zmarła podczas epidemii 31 maja 1524 r.
bł. Feliksa z Sycylii zk. (+ 1787),
śwśw. Kancjusza, Kancjana, Kancjanilli, rodzeństwa, mm. (+ ok. 290),
św. Paschazego dk. m. (+ V w.),
św. Petroneli m. (+ I/II).