Listopad - Parafia pw. św. Łukasza Ewangelisty i św. Rity

Święcąc Panteon 13 maja 609 r., zarządził, aby ten dzień obchodzono ku czci NMP i świętych męczenników. Papież Grzegorz IV w 835 r. postanowił, że będzie to

 

św. Austremoniusza bpa Clermont (+ 300),

św. Benigna kpł. m. (+ poł. II w.),

śwśw. Curenii i Juliany, mm. (+ pocz. II w.),

śwśw. Jana bpa, Jakuba kpł., mm. (+ 344),

św. Licyniusza bpa (+ ok. 606),

św. Marcelego bpa (+ IV w.),

św. Marii m. (+ pocz. II w.),

bł. Rajnera z Arezzo zk. (+ 1304),

bł. Rupera Mayera (+ 1937),

św. Seweryna mn. (+ VI w.),

św. Wigora bpa (+ VI w.).

 

 

. Urodził się w Armagh (Irlandia). Ojciec był lektorem w szkole klasztornej. Malachiasz otrzymał święcenia kapłańskie w 1119 r. W cztery lata później został biskupem w Connor, a następnie w Down. Prowadził życie ascety Kiedy Malachiasz był w Rzymie, Innocenty II mianował go swoim legatem na Irlandię. Podczas podróży zatrzymał się w Clairvaux, gdzie zaprzyjaźnił się ze św. Bernardem. W Irlandii, ewangelizując swą ojczyznę, założył liczne klasztory W czasie następnej wyprawy na kontynent zmarł w Clairvaux. Św. Bernard nazywał Malachiasza “biskupem-prorokiem”. Być może powaga Świętego zaważyła na tym, że Malachiaszowi zaczęto przypisywać przepowiednię o papieżach i ich pontyfikatach, którą odnaleziono dopiero w 1595 r. Kanonizował go Klemens III (1190).

 

 

śwśw. Acyndyna, Pegazjusza, Aftoniusza, Elpidifora, Anempodista, mm. (+ ok. 350),

św. Ambrożego op. (+ 521),

św. Eustochii m. (+ poł. IV w.),

św. Jerzego bpa w Vienne (+ ok. 670),

śwśw. Karteriusza, Styriaka, Tobiasza, Eudoksjusza, Agapiusa, mm. (+ IV w.),

bł. Małgorzaty księżnej d'Alencon zk. (+ 1521),

św. Marcjana bpa Kyros (+ ok. 381),

św. Teodota bpa Laodycei (+ IV w.),

św. Wiktoryna bpa m. (+ III w.).

 

 

(zob. 13 kwietnia)

Urodził się 9 grudnia 1569 r. w Limie. Był nieślubnym dzieckiem Mulatki Anny Valasquez i hiszpańskiego szlachcica Juana de Porres - późniejszego gubernatora Panamy Marcin przerwał studia medyczne i pracował jako felczer-balwierz. Mimo sprzeciwu ojca wstąpił do dominikanów, gdzie do końca życia jako brat zakonny prowadził infirmerię (szpitalik zakonny). Opiekował się tam nie tylko chorymi zakonnikami, ale wszystkimi, którzy przychodzili, niezależnie od ich pozycji społecznej i koloru skóry. Dobroć okazywana chorym, opuszczonym, nieszczęśliwym uczyniła z niego żywą legendę. Spędzał wiele czasu, zwłaszcza w nocy, na modlitwie i surowej pokucie. Miał szczególne nabożeństwo do Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Otrzymał od Boga wiele łask, między innymi dar czytania w ludzkich sercach i sumieniach. Mistyk. Zmarł 3 listopada 1639 r. Beatyfikował go Grzegorz XVI (1837), kanonizował Jan XXIII (1962). Patron fryzjerów, pielęgniarek, robotników, szkól i telewizji w Peru.

W ikonografii św. Marcin przedstawiany jest w habicie dominikańskim. Jego atrybuty to: anioł trzymający bicz i łańcuch, koszyk chleba, a obok mysz, krzyż, różaniec.

 

 

św. Domnusa bpa (+ ok. 538),

śwśw. Germana, Teofila, Cezarego, Witalisa, mm. (+ II/III w.),

św. Hermengaudiusa bpa (+ 1035),

św. Huberta bpa (+ 727),

św. Kwartusa (+ I w.),

św. Piotra Franciszka Néron kpł. m. (+ 1860),

św. Pirmina bpa w Meaux (+ ok. 755),

św. Sylwii (+ ok. 594) - matki św. Grzegorza Wielkiego,

bł. Szymona zk. (+ ok. 1329),

św. Wenefrydy dz. m. (+ VII w.).

 

 

(zob. 2 marca)

Urodził się na zamku Arona w 1538 r. jako syn arystokratycznego rodu. Studia ukończył na uniwersytecie w Pawii, uzyskując doktorat obojga praw (1559). Znawca sztuki. Grał pięknie na wiolonczeli. W 23 roku życia mianowany kardynałem i arcybiskupem Mediolanu. Święcenia kapłańskie i biskupie przyjął dopiero dwa lata później. Po niespodziewanej śmierci brata, która była dla niego duchowym wstrząsem, podjął życie pełne pobożności i ascezy Współpracując ze swoim wujem, papieżem Piusem IV, doprowadził do końca Sobór Trydencki. Uchwały tego soboru wprowadził w swej diecezji. Założył pierwsze seminarium duchowne. Hojny dla ubogich, żył ubogo. Podczas zarazy w Mediolanie (1576) niósł pomoc chorym, oddał wszystko, nawet własne łóżko. Zmarł 3 listopada 1584 r. Pozostawił po sobie dorobek pisarski. Beatyfikowany w 1602 r., kanonizowany w 1610. Patron boromeuszek, diecezji w Lugano i Bazylei, uniwersytetu w Salzburgu; bibliotekarzy, instytutów wiedzy katechetycznej, proboszczów, profesorów seminarium.

W ikonografii św. Karol Boromeusz przedstawiany jest w stroju kardynalskim. Jego atrybutami są: bicz, czaszka, gołąb, kapelusz kardynalski, krucyfiks; postronek na szyi, który nosił podczas procesji pokutnych.

 

 

śwśw. Agrykoli i Witalisa, mm. (+ 304),

św. Amancjusza bpa (+ V w.),

św. Emeryka królewicza (+ 1031),

bł. Franciszki Amboise księżnej i zk. (+ 1485),

bł. Heleny Enselmini zk. (+ 1230),

św. Joannicjusza op. (+ 846),

św. Modesty dz. (+ ok. 659),

św. Pieriusa kpł. (+ IV w.).

 

 

(zob. 22 marca)

Ojciec Jana Chrzciciela (Łk 1,5-25,59-79). Sprawiedliwy mąż żyjący ze swoją żoną Elżbietą w bezdzietnym małżeństwie. Kiedy, wyznaczony przez losowanie, składał w świątyni ofiarę kadzenia, ukazał mu się anioł i przepowiedział, że jego żona urodzi syna, któremu ma nadać imię Jan. Z powodu niedowierzania został porażony niemową. Odzyskał mowę dopiero przy obrzezaniu syna, kiedy napisał na tabliczce jego imię Jan. Ewangelia św. Łukasza wkłada w jego usta hymn “Benedictus”, który wskazuje na posłannictwo Jana Chrzciciela. Po narodzeniu Jana Chrzciciela ani Pismo Święte, ani tradycja nie podają o jego rodzicach żadnych informacji.

 

(zob. 18 czerwca)

(Łk 1,5-80). Według Ewangelii św. Łukasza pochodziła z rodu Arona. Uchodząca za bezpłodną, mimo podeszłego wieku urodziła syna. Jej brzemienność - przedstawiona w kontekście zwiastowania NMP - miała być dowodem, “że dla Boga nie ma nic niemożliwego”. Maryja odwiedziła spokrewnioną z nią Elżbietę, która za natchnieniem Ducha Świętego poznała w niej Matkę Boga i powitała ją słowami: “Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony owoc żywota Twojego.” Maryja pozostała przy Elżbiecie aż do jej rozwiązania. Św. Elżbieta jest patronką matek, żon, położnych.

W ikonografii św. Zachariasz, podobnie jak św. Elżbieta, występują w cyklach poświęconych Janowi Chrzcicielowi. Atrybutami św. Zachariasza są: gałązka oliwna w ręce, imię Jan; czasami bywa przedstawiany na ośle jako zapowiedź Chrystusa triumfującego w Niedzielę Palmową. Św. Elżbieta ukazywana jest często w scenie nawiedzenia NMP lub tuż po urodzeniu św. Jana. Rzadko występuje osobno.

 

 

św. Dominika Mau m. (+ 1862),

śwśw. Domnina, Teotyma, Filoteusza, Sylwiana, mm. (+ 307),

św. Fibicjusa op. bpa (+ VI w.),

św. Geralda bpa (+ 1122),

bł. Gomidiasa Keumurdżiana m. (+ 1707),

św. Letusa kpł. (+ ok. 875),

św. Magnusa bpa (+ ok. 550).

 

 

Według “Martyrologium rzymskiego” po bitwie pod Yarmouk panowanie bizantyjskie w Syrii i Palestynie zostało złamane. Saraceni w lecie 637 r. opanowali Gazę. Dowódca arabski Amr kazał przyprowadzić broniących ją żołnierzy. Od Kalinika i jego 10 towarzyszy zażądał, aby wyrzekli się wiary. Gdy odmówili, zostali uwięzieni. Wycierpieli wiele. Potem przywieziono ich do Jerozolimy i stracono u bram miasta.

 

 

św. Feliksa m. (+ III/IV w.),

św. Feliksa mn. (+ VI w.),

błbł. Hieronima Hermosilla, Walentego Berrio-Ochoa, bpów, mm. (+ 1861),

bł. Krystyny (+ 1312),

św. Leonarda z Limoges eremity (+ pocz. XI w.),

św. Melaniusza bpa (+ 540),

bł. Nuna zk. (+ 1431),

św. Winoka op.(+ ok. 715).

 

 

Urodził się w Northumbrii. Jego ojciec Wilgilis po śmierci małżonki udał się na pustelnię i tam zamieszkał z kilku towarzyszami. Willibrord został mnichem, wstąpił do opactwa w Ripon. Stamtąd udał się do Irlandii, a potem już jako kapłan popłynął do Fryzji (Holandia), gdzie podjął pracę misyjną. Król Franków, Pepin II, wydelegował go do Rzymu w celu uzyskania kościelnych uprawnień na ten teren misyjny Podczas drugiej podróży do Rzymu Willibrord otrzymał sakrę biskupią i paliusz arcybiskupa misyjnego (695). Po powrocie zamieszkał w Utrechcie, gdzie wybudował katedrę oraz założył szkołę katedralną. Był fundatorem klasztorów w Esternacht i Limburgu. Jest patronem diecezji w Utrechcie, Haarlem, Niderlandów, Luksemburga.

W ikonografii św. Willibrord przedstawiany jest w stroju biskupim. Jego atrybuty: beczka, mitra, pastorał, dziecko na księdze, model kościoła.

 

 

bł. Achillesa bpa (+ 312),

bł. Antoniego Baldinucci kpł. (+ 1717),

św. Engelberta bpa m. (+ 1225),

św. Florencjusza bpa (+ ok. 600),

św. Herkulana bpa m. (+ ok. 549),

śwśw. Hierona, Nikandra, Hezychiusza, mm. (+ III w.),

śwśw. Melazypa, Antoniego, Karyny, mm. (+ IV w.),

bł. Piotra z Ruffii m. (+ 1365),

św. Prosdocyma bpa Padwy (+ III w.),

św. Rufusa bpa (+ IV w.),

bł. Wincentego Grossi kpł. (+ 1917).

 

 

Mając 25 lat otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce potem został opatem w Nogent-sous-Coucy, gdzie odnowił życie zakonne. W 1104 r. mianowano go biskupem w Amiens. Ponieważ popierał stanowisko mieszczan, pragnących uzyskać większą wolność, był zmuszony do opuszczenia swojej stolicy. Schronił się w Chartreuse - Wielkiej Kartuzji, podejmując życie mnicha. Synod w Beauvais nakazał mu powrót do diecezji. Niedługo po ponownym objęciu diecezji zmarł w Soissons, gdzie go pochowano.

 

 

św. Adeodata pp. (+ 618),

Świętych Czterech Koronowanych, mm. (+ 306),

bł. Jana Dunsa Szkota (+1308),

śwśw. Józefa Nghi, Pawła Ngan, Marcina Thinh, Marcina Tho, Jana Cou, mm. (+ 1840),

św. Klarusa kpł. (+ ok. 369),

śwśw. Klaudiusza, Nikostrata, Symforiana, Kastoriusza, Symplicjusza, mm. (+ 306),

św. Maura bpa (+ IV/V w.),

śwśw. Sewera, Seweriana, Korpofora, Wiktoryna, mm. (+ IV w.),

św. Willehada bpa (+ 789).

 

 

(zob. 18 czerwca)

. Elżbieta Catez urodziła się 18 lipca 1880 r. w Avor niedaleko Bourges, gdzie stacjonował oddział, w którym jej ojciec był kapitanem. Kiedy miała 7 lat, zmarł jej ojciec. Matka wychowywała ją dość surowo. O jej życiu zadecydowały fakty związane z przygotowaniem się do pierwszej Komunii św. Elżbieta potwierdzała wielokrotnie, że dzień ten był dla niej decydujący. Jako kilkunastoletnia dziewczyna doświadczała pierwszych łask mistycznych. Była piękna, radosna i naturalna w sposobie bycia, budziła ogólną sympatię. Jej pragnienia wstąpienia do klasztoru spotykały się ze zdecydowanym i stałym sprzeciwem matki. Dopiero kiedy Elżbieta skończyła 21 lat, wyraziła powściągliwą zgodę. W ciągu pięciu lat pracy, modlitwy, głębokiego cierpienia wspięła się na szczyty duchowe. Jej zakonne imię “Od Trójcy Przenajświętszej” stało się programem jej życia, a także drogą, na której odkryła Boga Trójjedynego. Ostatnie miesiące przyniosły jej ciężką chorobę, którą przeżyła jako wstępowanie przez krzyż ku Bogu. Zmarła w marcu 1906 r. Pozostawiła po sobie pisma mistyczne. Beatyfikował ją Jan Paweł II w 1984 r.

 

 

św. Agrypina bpa (+ III w.),

św. Benigny bpa (+ 467),

bł. Joanny zk. (+ 1307),

bł. Ludwika Morbioli (+ 1485),

św. Orestesa m. (+ III/IV w.),

śwśw. Sopatry cesarzówny i Eustolii (+ VI/VII w.),

św. Teodora żołnierza m. (+ IV w.).

 

 

(zob. 19 kwietnia)

Urodził się około 400 r. w Tuscji. Papież Celestyn I mianował go archidiakonem. Kiedy przebywał jako legat w Galii, został obrany papieżem (440). Jego pontyfikat przypadł na czasy licznych sporów teologicznych i zamieszania pośród hierarchii kościelnej. Musiał zwalczać liczne herezje oraz tendencje odśrodkowe, podejmowane przez episkopaty Afryki Północnej, Galii. Poprzez swoich legatów brał udział na soborze w Chelcedonie (451). Przeprowadził uznanie prymatu stolicy Piotrowej zarówno przez cesarza zachodniego Walentyniana III, jak i przez Konstantynopol. Bronił Italię i Rzym przed najazdami barbarzyńców. Wyjechał naprzeciw Attyli, króla Hurtów, i jego wojskom, wstrzymał ich marsz i skłonił do odwrotu (452). W trzy lata później podjął pertraktacje ze stojącym u bram Rzymu Genzerykiem, królem Wandalów. Niestety, król nie dotrzymawszy umowy złupił Wieczne Miasto. Papież był obrońcą kultury zachodniej. Zmarł 10 listopada 461 r. Zachowało się po nim 200 listów i 100 mów wygłoszonych do Rzymian podczas różnych świąt. Pozwalają one poznać wiedzę teologiczną papieża oraz ówczesne życie liturgiczne. Pochowany w bazylice św. Piotra na Watykanie. W roku 1754 Benedykt XIV ogłosił go doktorem Kościoła. Patron muzyków i śpiewaków.

W ikonografii św. Leon Wielki przedstawiany jest w szatach papieskich i w tiarze, czasami w szatach liturgicznych rytu wschodniego lub jako papież piszący Jego atrybutami są: księga, kielich oraz orszak z półksiężycem, któremu zastępuje drogę.

 

 

św. Aida bpa (+ 589),

św. Andrzeja Avellino kpł. (+ 1608),

śwśw. Demetriusza bpa, Aniana dk., Eustozjusza, mm. (+ ok. 260),

św. Justa bpa (+ ok. 627),

św. Monitora bpa (+ V w.),

św. Probusa bpa (+ IV/V w.),

śwśw. Tryfenny i Tryfozy (+ I w.).

 

 

(zob. 13 kwietnia)

Urodził się w 316/317? r. w Sabarii (Szombathely?) - na terenie dzisiejszych Węgier. Jego ojciec był trybunem wojskowym. Uczył się w Ticinium (Pawia). Mając 15 lat wstąpił do armii Konstancjusza II. Żebrakowi proszącemu o jałmużnę u bram miasta Amiens oddał połowę swej opończy Następnej nocy ukazał mu się Chrystus odziany w ten płaszcz. Pod wpływem tego wydarzenia przyjął chrzest i opuścił wojsko (356). Miał wtedy 18 lat. Odwiedził swoich rodziców, których doprowadził do chrześcijaństwa. Następnie udał się do św. Hilarego, biskupa Poitiers, stając się jego uczniem. Po pewnym czasie osiadł jako pustelnik na wysepce Gallinaria w pobliżu Genui. W 361 r. założył pierwszy klasztor w Galii - w Ligugé. Dziesięć lat później, mimo jego sprzeciwu, lud wybrał go biskupem Tours. Św. Marcin jako pasterz diecezji prowadził nadal surowe życie mnisze, budząc sprzeciw okolicznych biskupów. Klasztory, które zakładał, łączyły koncepcję życia mniszego z pracą misyjną. Sam odbył wiele wypraw misyjnych. Zmarł 8 listopada 397 r. w Candes podczas podróży duszpasterskiej. Jego ciało sprowadzono Loarą do Tours i pochowano 11 listopada. Jako pierwszy wyznawca - nie męczennik - zaczął odbierać cześć świętego w Kościele Zachodnim. Relikwie spoczywają w bazylice wzniesionej ku czci Świętego. Jest patronem Francji, królewskiego rodu Merowingów, diecezji w Eisenstadt, Mainz, Rotterburga, Amiens; dzieci, hotelarzy, jeźdźców, kawalerii, kapeluszników, kowali, krawców, młynarzy, tkaczy, podróżników, więźniów, właścicieli winnic, żebraków, żołnierzy.

W ikonografii przedstawiany jest św. Marcin w stroju biskupa lub jako żołnierz oddający płaszcz żebrakowi. Jego atrybutami są: dzban, gęś na księdze, gęś u jego stóp, koń, księga, model kościoła, dwa psy lub żebrak u jego stóp.

 

 

św. Bartłomieja op. (+ 1055),

św. Jana Jałmużnika bpa (+ 619),

św. Mennasa ps. (+ ok. 580),

św. Mennasa żotnierza m. (+ III/IV w.),

św. Teodora Studyty op. (+ 826),

św. Werana bpa (+ V w.).

 

 

Jan urodził się w 1580 r. we Włodzimierzu Wołyńskim. Pochodził z rodziny mieszczańskiej. Wysłany do Wilna, aby przysposobił się do zawodu kupieckiego, zetknął się tam ze sprawą unii. W 1604 r. przyjął habit bazyliański oraz imię Jozafat. W pięć lat później po studiach teologicznych został kapłanem. W wieku 38 lat został arcybiskupem unickim w Połocku, gdzie podjął pracę bardziej misjonarza niż pasterza. Będąc biskupem nadal prowadził życie skromne i surowe. Swoje jednoizbowe mieszkanie dzielił z bezdomnym. Jego działalność budziła niezadowolenie przeciwników unii z Kościołem Rzymskim. Po powrocie z sejmu w Warszawie (1621) doszło nawet do zamieszek i tumultów prawosławnej ludności. Kiedy wyszedł do tłumu demonstrującego przed jego mieszkaniem w Witebsku 12 listopada 1623 r., został napadnięty i zabity Sponiewierane ciało Świętego utopiono w Dźwinie. Arcybiskup Jozafat został beatyfikowany w 1643 r. Kanonizowany w 1867 r. Jest patronem diecezji siedleckiej, drohiczyńskiej, zakonu bazylianów, Rusi, Litwy, Wilna. Jego relikwie odbyły tułaczą i długą drogę. W związku z rozszerzającym się wpływem prawosławia na terenach wschodnich Królestwa Polskiego były one składane w miastach Białorusi, na Litwie, w Polsce. W 1667 r. powróciły do Połocka. W 1706 r. z obawy przed profanacją umieszczono je w kaplicy zamku Radziwiłłów w Białej Podlaskiej. Po kanonizacji Świętego carat zażądał, aby je ukryto w podziemiu kościoła bazylianów. W 1916 r. przewieziono je do kościoła bazylianów św. Barbary w Wiedniu. Od 1949 r. spoczywają w bazylice św. Piotra na Watykanie.

W ikonografii św. Jozafat Kuncewicz przedstawiany jest w stroju biskupim rytu wschodniego. Jego atrybutem jest topór.

 

 

śwśw. Aureliusza bpa, Publiusza bpa, mm. (+ II/III w.),

św. Diego (+ 1463),

św. Emiliana de la Cogolla mn. (+ 574),

bł. Gabriela Ferretti kpł. (+ 1456),

bł. Jana “Della Pace” zk. (+ 1332),

św. Kuniberta bpa Kolonii (+ 660),

św. Lebuina kpł. (+ 785),

św. Nila op. (+ V w.).

 

 

(zob. 12 lutego)

(zob. 31 stycznia)

(zob. 21 września)

(zob. 13 marca)

Benedykt (ur. 970) pochodził z Benewentu. Był benedyktynem, następnie pustelnikiem. Po pewnym czasie przyłączył się do św. Romualda. Jan (ur. 940) pochodził z rodziny patrycjuszów weneckich. Z dożą Piotrem I Orseolo potajemnie opuścił Wenecję, udając się do opactwa benedyktyńskiego w Cusan koło Perpignan. Była to jedna z sensacji średniowiecza. Tam pędzili życie pustelnicze. Po pewnym czasie opuścili opactwo. Jan udał się do św. Romualda, tam zaprzyjaźnił się z Benedyktem. Obaj przez pewien czas byli eremitami. Zapewne na prośbę Brunona z Kwerfurtu zdecydowali się na wyjazd do Polski. Po przybyciu na dwór Bolesława Chrobrego i założeniu pustelni na terenie, który im podarował (osiedlili się na terenie dzisiejszego Wojciechowa pod Międzyrzeczem), dołączyli do nich Polacy możnego rodu: rodzeni bracia Mateusz i Izaak - nowicjusze, oraz Krystyn - klasztorny sługa. W nocy z 10 na 11 listopada 1003 r. zostali napadnięci przez zbójców i wymordowani. “Żywot pięciu braci męczenników” napisał wkrótce potem Bruno z Kwerfurtu (1006). Są to pierwsi męczennicy polscy wyniesieni na ołtarze. W poczet świętych wpisał ich Jan XVIII. Patronują diecezji gorzowskiej. W archidiecezji poznańskiej i włocławskiej ich pamiątkę obchodzi się jako święto.

W ikonografii Pięciu Braci Męczenników przedstawianych jest w białych habitach kamedulskich. Atrybutem jest koło tortury.

 

 

bł. Alojzego Versigilia bpa (+ 1930),

śwśw. Antonina, Zebinasa, Germana, Ennaty, mm. (+ 308),

śwśw. Arkadiusza, Paschazego, Probusa, Eutychiana, mm. (+ 437),

bł. Augustyny Pietreniani (+ 1894),

św. Brycjusza bpa (+ 444),

św. Dydaka zk. (+ 1463),

św. Eugeniusza bpa w Toledo (+ 657),

św. Homobona (+ 1197),

bł. Kaliksta Caravario kpł. m. (+ 1930),

św. Mikołaja I pp. (+ 867),

św. Mitriusa m. (+ ok. 300),

śwśw. Walentego, Solutora, Wiktora, mm. (+ III/IV w.).

 

 

(zob. 21 marca)

Według “Martyrologium rzymskiego” pochodził z dalmatyńskiego Šibenika. Był franciszkaninem. Pracował jako duszpasterz w Bośni. Wysłany do Ziemi Świętej działał tam przez dłuższy czas. Zginął wraz z trzema towarzyszami ścięty mieczem w 1391 r. Męczenników kanonizował Paweł VI (1970).

 

 

św. Hipacego bpa (+ IV w.),

bł. Jana Licci zk. (+ 1511),

św. Jukunda bpa (+ VI w.),

śwśw. Klementyna, Teodota, Filomena, mm. (+ ok. II w.),

św. Serapiona bpa Aleksandrii (+ 251),

bł. Serapiona zk. m. (+ 1240),

bł. Stefana Teodora Cuénot bpa m. (+ 1861),

św. Wawrzyńca bpa Dublina (+ 1180).

 

 

(zob. 17 czerwca)

Urodził się około 1200 r. w rodzie rycerskim w Szwabii. Podczas studiów w Padwie wstąpił do dominikanów. Po przyjęciu święceń kapłańskich (1223) nauczał w Kolonii, Hildesheimie, Fryburgu, Ratyzbonie, Strasburgu. Wykładał na uniwersytecie w Paryżu. Mistrz św. Tomasza z Akwinu. W 1254 r. został prowincjałem na terenie Niemiec. W roku 1260 mianowany biskupem Ratyzbony. Przyczynił się do odnowy tej zaniedbanej diecezji. W dwa lata później zrezygnował z funkcji rządcy diecezji. W latach następnych spełniał niektóre poruczenia papieskie - zwłaszcza mediacyjne. Brał także udział w głoszeniu krucjaty na terenie Niemiec i Czech. Uczestniczył w soborze powszechnym w Lyonie (1274). Św. Albert był jednym z największych umysłów chrześcijańskiego średniowiecza. Przedmiotem jego naukowych zainteresowań były niemal wszystkie dziedziny ówczesnej wiedzy. Jednocześnie posiadał umiejętność łączenia wiedzy z dobrocią, dlatego był nazywany “doktorem powszechnym” i “sumą dobroci”. Zmarł 15 listopada 1280 r. w Kolonii, gdzie go pochowano. Beatyfikowany przez Grzegorza XV w 1438 r. Kanonizował go i ogłosił doktorem Kościoła Pius XI (1931). Patron górników, studiujących nauki przyrodnicze, uczonych.

W ikonografii św. Albert przedstawiany jest w habicie dominikańskim, czasami w mitrze lub jako profesor. Jego atrybutami są: księga, krzyż, lilia jako symbol wiernej duszy, mitra, ptasie pióro.

 

 

św. Abiba dk. m (+ 322),

śwśw. Guriasa i Samonasa, mm. (+ 306),

św. Józefa Pignatelli kpł. zk. (+ 1811),

św. Leopolda margrabiego (+ 1136),

św. Mahuta bpa w Aleth (+ ok. 640).

 

 

(zob. 17 marca)

Urodziła się w 1256 r. w Turyngii. Gdy miała 5 lat, powierzono ją ówczesnym zwyczajem na wychowanie benedyktynkom w Helfta. Spędziła tam całe życie. Najpierw jako uczennica, zdobywając solidne wykształcenie humanistyczne i teologiczne, później jako mniszka. Jest jedną z największych mistyczek chrześcijaństwa. Jej zjednoczenie z Bogiem skupiło się na tajemnicy miłości Serca Jezusowego. Swoje modlitwy i objawienia zapisała w pismach, które po niej pozostały. Umarła 13/17? listopada 1302 r. Jest patronką Ameryki Południowej. Kult Świętej na prośbę króla polskiego Augusta II Sasa, rozciągnął na cały Kościół Klemens XII w 1732 r.

W ikonografii św. Gertruda przedstawiana jest w stroju opatki, z krzyżem w ręku.

 

 

św. Agnieszki z Asyżu dz. zk. (+ 1253),

św. Edmunda bpa (+ 1240),

św. Eucheriusza bpa (+ 449),

bł. Łucji z Narni dz. (+ 1544),

św. Małgorzaty Szkockiej, królowej (+ 1093),

św. Otmara op. (+ 759).

 

 

(zob. 18 czerwca)

Córka Andrzeja II króla Węgier. Mając 14 lat poślubiła landgrafa Turyngii, Ludwika IV. Z małżeństwa urodziło się troje dzieci. Mąż zmarł podczas wyprawy krzyżowej. Elżbieta, zgodnie z frankońskim prawem spadkowym opuściwszy Wartburg, zamieszkała w Marburgu, gdzie ufundowała szpital. W 1228 r. złożyła ślub wyrzeczenia się świata i przyjęta habit tercjarki św. Franciszka. Ostatnie lata spędziła w skrajnym ubóstwie, oddając się bez reszty chorym i biednym. W 4 lata po śmierci kanonizował ją Grzegorz IX. Jest patronką elżbietanek, III zakonu św. Franciszka, Niemiec, Węgier. Jej imię przyjęło jako swoją nazwę kilka zgromadzeń zakonnych i dzieł katolickich.

W ikonografii św. Elżbieta przedstawiana jest w stroju królewskim. Jej atrybutami są: chleb, kilka monet; róże, w które według legendy zamieniły się w chleb w chwili, gdy ukradkiem wynosząc je dla biednych natknęła się na męża, który z tego powodu robił jej często wyrzuty; różaniec.

 

 

śwśw. Acisklusa i Wiktorii, mm, (+ 400),

śwśw. Alfeusza i Zacheusza, mm. (+ 303),

św. Grzegorza Cudotwórcy bpa (+ ok. 270),

św. Grzegorza bpa Tours (+ 594),

św. Hugona bpa (+ 1200),

błbł. Rocha Gonzalesa de Sancta Cruz, Alfonsa Rodrigueza, Jana del Castillo, mm. (+ 1628).

 

 

1

(zob. 2 marca)

Urodziła się w podtarnowskiej wsi Wał-Ruda. Rodzice jej posiadali niewielkie gospodarstwo. Pracowała z nimi na roli. Była prostą, religijną dziewczyną. Zginęła na początku I wojny światowej. Carski żołnierz uprowadził ją przemocą i bestialsko zamordował gdy broniła się pragnąc zachować dziewictwo. Po kilku dniach znaleziono jej zmasakrowane zwłoki. Pochowano ją w parafialnym kościele we wsi Zabawa. W 1987 r. Jan Paweł II beatyfikował Karolinę w Tarnowie.

W ikonografii Błogosławiona przedstawiana jest z palmą w ręce.

 

 

Urodził się w Akwitanii. Pochodził z rycerskiego rodu. Wychowywał się na książęcym dworze Wilhelma Akwitańskiego. W wieku 30 lat wstąpił do benedyktynów. W 924 r. został opatem sprawującym zwierzchność nad klasztorami w Baume i Chluny. Za jego czasów Chluny, po przeprowadzonych reformach życia zakonnego, otrzymało niezależność oraz zyskało znaczenie w Europie.

 

 

św. Filipiny Duchesne (+ 1852),

św. Hezychiusza żołnierza m. (+ IV w.),

św. Leonarda Kimury m. (+ 1619),

św. Orikulusa m. (+ V w.),

św. Romana m. (+ 303),

św. Tomasza mn. (+ 551).

 

 

Była córką Leszka Białego i Grzymisławy, księżniczki ruskiej. Poślubiła księcia węgierskiego Kolomana. Żyła z nim w dziewiczym małżeństwie. W roku 1219 zasiadła z mężem na tronie halickim. Wkrótce potem, po klęsce z wojskami księcia nowogrodzkiego Mścisława, zostali zmuszeni do rezygnacji z Halicza i udali się na Węgry. W 20 lat później Koloman zmarł na skutek ran odniesionych w bitwie z Tatarami. Po jego śmierci Salomea wróciła do Polski i w 1245 r. wstąpiła do klasztoru klarysek w Zawichoście koło Sandomierza. Ze względu na niebezpieczeństwo najazdu Tatarów jej brat, książę sandomierski i krakowski, Bolesław Wstydliwy, ufundował i przeniósł klasztor do Skały pod Krakowem. Księżna Salomea założyła przy nim miasto na prawie niemieckim. Kult Świętej aprobował Klemens X (1673). Jej relikwie spoczywają w klasztorze franciszkanów w Krakowie.

W ikonografii atrybutem bł. Salomei jest gwiazda uchodząca z jej ust w chwili śmierci.

 

 

św. Azasa żołnierza m. (+ IV w.),

św. Barlaama m. (+ 303),

bł. Jakuba Benfatti bpa (1332),

śwśw. Fausta z Aleksandrii dk., Dionizego, mm. (+ III/IV w.),

św. Kryspina bpa m. (+ III w.),

św. Matyldy (Mechtyldy) dz.(+ 1298).

 

 

(zob. 29 września)

Józef Kalinowski urodził się w 1835 r. w Wilnie. Ojciec był profesorem matematyki na Uniwersytecie Wileńskim. Po ukończeniu Instytutu Szlacheckiego (1843 - 1850) podjął studia w Instytucie Agronomicznym w Hory-Horkach koło Orszy. Zrezygnował z nich po dwu latach. Przeniósł się do Mikołajewskiej Szkoły Inżynierii Wojskowej w Petersburgu. Po jej ukończeniu (1855) został adiunktem matematyki oraz awansował do stopnia porucznika. Następnie pracował przy budowie kolei żelaznej Odessa - Kijów - Kursk. Z powodów zdrowotnych otrzymał zwolnienie z wojska w 1863 r. Gdy wybuchło powstanie styczniowe, objął obowiązki naczelnika litewskiego Wydziału Wojny. Po upadku powstania został aresztowany i osadzony w więzieniu. W wyniku procesu skazano go na karę śmierci. W więzieniu otaczała go atmosfera świętości. Wskutek interwencji krewnych i przyjaciół, a także z obawy, że po śmierci Polacy mogą uważać Józefa Kalinowskiego za męczennika i świętego, władze carskie zamieniły mu wyrok na dziesięcioletnią katorgę na Syberii. Po ciężkich robotach, zmianach kolejnych miejsc zsyłki oraz wielu przeżyciach Kalinowski powrócił do kraju w 1874 r. Tutaj zaproponowano mu stanowisko wychowawcy Augusta (kandydata na ołtarze) - syna księcia Władysława Czartoryskiego. Opiekował się nim przez trzy lata. W 1877 r. Józef Kalinowski wstąpił do nowicjatu karmelitów w Grazu, przybierając imię Rafał. Po studiach filozoficznych i teologicznych otrzymał święcenia kapłańskie (1882). W kilka miesięcy później został przeorem klasztoru w Czernej, następnie w Wadowicach. Był spowiednikiem o wyjątkowych darach, nazwano go “ofiarą konfesjonału”. Zmarł 15 listopada 1907 r. Jego relikwie spoczywają w kościele karmelitów w Czernej. Beatyfikował go Jan Paweł II w 1983 r., kanonizował w 1991. Patron oficerów i żołnierzy. Orędownik w sprawach trudnych i beznadziejnych.

W ikonografii Święty przedstawiany jest podczas modlitwy, w habicie karmelity.

 

 

św. Agapiusa m. (+ 306),

św. Bernwarda bpa (+ 1022),

św. Edmunda króla m. (+ 870),

śwśw. Eustachego, Tespezjusza, Anatola, mm. (+ IV w.),

św. Feliksa de Valois kpł. (+ 1212),

św. Grzegorza z Dekapolu (+ 842),

bł. Marii Kortuny Viti zk. (+ 1922),

św. Nersasa bpa (+ IV w.),

św. Sylwestra bpa (+ ok.525),

św. Symplicjusza bpa (+ III w.).

 

 

(zob. 1 stycznia)

Protoewangelia Jakuba z III w. mówi, iż Maryję ofiarowano na służbę w świątyni, kiedy miała trzy lata. Od VI w. święto to obchodzono w Jerozolimie. Na Zachodzie od czasów wypraw krzyżowych. Potwierdzone przez Sykstusa V (1585 - 1590) i Klemensa VIII (1592 - 1605).

 

 

św. Alberta bpa Liége m. (+ 1192),

św. Gelazego I pp. (+ 496),

św. Heliodora m. (+ poł. II w.),

św. Kolumbana op. (+ 615),

św. Rufusa (+ I w.).

 

 

Jedna z najsłynniejszych męczennic Kościoła Rzymskiego. Trudno jednak odróżnić w opisie jej męczeństwa fakty historyczne od legendy. Według starej tradycji złożyła ślub czystości, jednak zmuszono ją do małżeństwa z poganinem Walerianem. Święta pozyskała dla Chrystusa męża i jego brata Tyburcjusza. Razem z nimi poniosła męczeńską śmierć przez ścięcie mieczem. Ciało św. Cecyli odkryto w 822 r. w katakumbach, a następnie złożono w bazylice jej poświęconej na Zatybrzu. Imię św. Cecylii wymieniane jest w Kanonie rzymskim. Jest patronką chórzystów, lutników, muzyków, organistów, zespołów wokalno-muzycznych.

W ikonografii św. Cecylia przedstawiana jest jako orantka. Późniejsze prezentacje ukazują ją w tunice z palmą męczeńską w dłoni. Czasami gra na organach. Jej atrybutami są: anioł, instrumenty muzyczne - cytra, harfa, lutnia, organy, płonąca lampka, miecz, wieniec z białych i czerwonych róż - oznaczających jej niewinność i męczeństwo.

 

 

śwśw. Filomena i Apfiasza, mm. (+ I w.),

śwśw. Marka i Stefana, mm, (+ III/IV w.),

św. Pragmacjusza bpa (+ 533),

św. Salwatora Lilli zk. m. w Ziemi Świętej (+ 1894).

 

 

(zob. 15 marca)

Trzeci następca św. Piotra, rządził Kościołem w latach 88 - 97. Według Tertuliana miał otrzymać święcenia kapłańskie z rąk Piotra Apostoła. Papież Klemens napisał list do chrześcijan w Koryncie. Dokument ten jest świadectwem znaczenia biskupa rzymskiego w I wieku. Tradycja podaje, że poniósł męczeńską śmierć. Imię św. Klemensa wymieniane jest w Kanonie rzymskim. Patron narodów słowiańskich; dzieci, górników, kamieniarzy, kapeluszników, marynarzy.

W ikonografii św. Klemens przedstawiany jest w papieskim stroju pontyfikalnym. Jego atrybutami są: Baranek Apokalipsy, kotwica, którą uwiązano mu u szyi, księga, maty krzyż, paliusz.

 

 

św. Amfilocha bpa (+ ok. 403),

św. Felicyty m. (+ III w.), św.

św. Grzegorza bpa (+ ok. 603),

św. Lukrecji m. (+ IV/V w.),

bł. Michała Augustyna Pro zk. m. w Meksyku (+ 1927),

św. Syzyniusza m. (+ III/IV w.),

św. Trudona kpł. (+ 690).

 

 

Pochodziła z Kordoby. Jako chrześcijanka, ze swoją towarzyszką św. Marią, została ścięta przez Maurów.

 

 

św. Aleksandra m. (+ IV w.),

św. Balsamona op. (+ 1232),

św. Chryzogona m. (+ III/IV w.),

św. Kolmana bpa (+ VI w.),

bł. Piotra Dumoulin Borie bpa m .(+ 1838),

św. Porcjana op. (+ ok. 532),

św. Protazego bpa (+ ok. 356),

św. Romana kpł. (+ 380).

 

 

(zob. 2 lutego)

Poniosła męczeńską śmierć ok. 307/312? r. Relikwie znajdują się w klasztorze jej imienia, u podnóża Góry Synaj. Jest patronką zakonu katarzynek; Nowego Targu; uniwersytetów; adwokatów, bibliotekarzy, drukarzy, filozofów chrześcijańskich, grzeszników, kolejarzy, kołodziejów, literatów, mężatek, młodych dziewcząt, młynarzy, modystek, mówców, notariuszy, piekarzy, powroźników, prządek, studentów, szwaczek, uczonych, woźniców, zecerów. Należy do Czternastu Świętych Wspomożycieli. Według legendy Katarzyna urodziła się w Aleksandrii. Była córką króla Kustosa. Otrzymała gruntowne wykształcenie. Słynęła z urody. Podczas prześladowania chrześcijan przez cesarza Maksencjusza została przymuszona do złożenia ofiary bogom. Odmówiła głosząc prawdę o Bogu Jedynym. Wówczas cesarz zarządził dysputę między Katarzyną a pięćdziesięciu tamtejszymi filozofami i retorami. Katarzyna pokonała swoich adwersarzy, udowadniając prawdziwość chrześcijaństwa, i doprowadziła wielu z nich do wiary w Chrystusa. Miała wtedy 18 lat. Cesarz rozgniewany obrotem sprawy skazał ją na głód, tortury, łamanie kołem. Modlitwa jej sprawiła, że podczas miażdżenia kołem zstąpił anioł i spowodował, że rozpadło się ono w rękach kata. Ostatecznie wykonano wyrok śmierci przez ścięcie.

W ikonografii św. Katarzyna przedstawiana jest w koronie królewskiej, z palmą męczeńską w dłoni. Jej atrybutami są: anioł, Dziecię Jezus, nakładające na jej palec pierścień jako oblubienicy, filozofowie, z którymi prowadziła dysputę, gałązka palmowa, koło, korona w ręku, krzyż, księga, miecz, piorun.

 

(zob. 1 stycznia)

Franciszka Siedliska urodziła się 12 grudnia 1842 r. w ziemiańskiej rodzinie, w Roszkowskiej Woli koło Rawy Mazowieckiej. Ciężka choroba wypełniła jej lata dzieciństwa. Otrzymała staranne i solidne wychowanie w domu. Nieśmiała, łagodna, ciągle cierpiąca, pragnęła wstąpić do klasztoru, jednak sprzeciw ojca opóźnił tę decyzję. Zakonnicą została dopiero w 1870 r. Najpierw jako tercjarka franciszkańska, potem jako twórczyni i organizatorka nowego zgromadzenia zakonnego Najświętszej Rodziny z Nazaretu - nazaretanek (1873). Przyjęła imię: Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza. Zgromadzenie podjęło pracę w szkołach, sierocińcach, ochronkach, internatach - w Rzymie, Stanach Zjednoczonych, Paryżu, Londynie, Krakowie, Częstochowie, Lwowie. Zmarła 21 listopada 1902 r. w Rzymie. Beatyfikował ją Jan Paweł II w 1989 r.

 

 

bł. Beatryczy z Ornacieu zk. (+ 1303),

bł. Elżbiety “Dobrej” tercjarki (+ 1420),

bł. Humilisa zk. (+ 1637),

św. Merkuriusza żołnierza m. (+ poł. III w.),

św. Mojżesza kpł. m. (+ 251).

 

 

(zob. 19 kwietnia)

Piotr Hieronim Casanuova urodził się w małym porcie nad morzem Liguryjskim. Ojciec był właścicielem statku. Matka osierociła go, kiedy miał 2 lata. Podczas studiów w Rzymie wstąpił do reformatów, przyjmując imię zakonne Leonard. W 1703 r. został kapłanem. Wkrótce potem zapadł na ciężką chorobę. Swoje uzdrowienie przypisywał wstawiennictwu NMP. Leonard przez 43 lata głosił misje ludowe na terenie Italii, zyskując tytuł “apostoła Włoch”. Rozpowszechnił nabożeństwo Drogi Krzyżowej. Stacje Męki Pańskiej erygował w prawie sześciuset kościołach, między innymi w Koloseum rzymskim. Sterany wyczerpującą pracą misjonarską, zmarł w Rzymie 26 listopada 1751 r. Beatyfikowany w 1795 r., kanonizowany w 1867. Pius XI ogłosił go patronem misji ludowych.

W ikonografii atrybutem św. Leonarda jest chorągiew i księga.

 

 

św. Alpiusza bpa (+ 430),

św. Basola (+ VII w.),

św. Bellina bpa Padwy m. (+ 1147),

bł. Delfiny dz. (+ 1358),

śwśw. Fileasza, Hezychiusza, Pachomiusza i Teodora, bpów, Fausta kpł., Didiusa i Ammoniusa, mm. (+ IV w.),

św. Konrada bpa (+ 975),

św. Marcelego kpł. m. (+ 347),

św. Nikona mn. (+ 998),

św. Piotra bpa Aleksandrii m. (+ 311),

św. Styliana ps. (+ ok. 610),

św. Sylwestra op. (+ 1267),

św. Syrycjusza pp. (+ 399).

 

 

Urodził się w Irlandii. Ok. 743 r. przybył do Salzburga. W dwa lata później został opatem klasztoru św. Piotra, a tym samym zarządcą diecezji. Sakrę biskupią przyjął w roku 755. W Salzburgu wybudował nową katedrę. Wysłał misjonarzy do Karyntii (płd. Austria), stając się apostołem tego kraju. Kanonizował go Grzegorz IX (1233).

 

 

śwśw. Akacjusza kpł., Hirenarcha, mm. (+ ok. 500),

bł. Bernardyna z Fossa zk. i kpł. (+ 1503),

św. Jakuba m. w Persji (+ ok. 420),

św. Maksyma bpa w Riez (+ 460),

św. Waleriana bpa (+ 388).

 

 

(zob. 29 marca)

Pochodził z Konstantynopola. W młodym wieku podjął życie mnicha. Był igumenem mnichów na górze św. Auksencjusza. Zrzekł się jednak tej godności i podjął życie pustelnika. Podczas sporów o cześć świętych obrazów opowiedział się po stronie obrońców dotychczasowego kultu. Tym samym naraził się na prześladowanie cesarza Konstantyna V. W czerwcu 762 r. zażądano od niego podpisania dokumentów nielegalnego synodu konstantynopolskiego, potępiającego oddawanie czci obrazom. Gdy odmówił, zamknięto go w klasztorze, następnie zesłano na jedną z wysepek na morzu Marmara. Po pewnym czasie wtrącono go do więzienia w Konstantynopolu, gdzie z tych samych powodów przebywało już 300 mnichów. Dotkliwie pobity, wkrótce zmarł.

 

 

śwśw. Bazylego mn., Piotra mn., Andrzeja mn., mm. (+ 764),

św. Jakuba z Marchii kpł. zk. (+ 1476),

św. Jakuba Thompsona m. w Anglii (+ 1582),

śwśw. Papiniana, Mansweta, Waleriana, Urbana, Krescensa, Eustachego, Kreskoniusa, Krescencjana, Feliksa, Hortulana, Florencjana, bpów, mm. (+ V w.),

św. Rufusa m. (+ III/IV w.),

św. Sostenesa (+ I w.).

 

 

(zob. 1 stycznia)

Młoda, czarna zakonnica ze zgromadzenia Najświętszej Rodziny. Zginęła broniąc swej czystości, gdy przybyła odwiedzić siostry, które były wtedy deportowane w Zairze. Jan Paweł II beatyfikował ją w Kinszasie w 1985 r.

 

 

błbł. Dionizego zk., Redempta zk., mm. na Sumatrze (+ 1638),

św. Filemona m. (+ ok. 275),

bł. Franciszka Antoniego Fasani kpł. zk. (+ 1742),

św. Paramona m. (+ 250),

św. Radboda bpa (+ 917),

św. Saturnina bpa Tuluzy i m. (+ 250),

śwśw. Syzyniusza dk. i Saturnina, mm. (+ pocz. IV w.).

 

 

(zob. 4 lutego)

. pochodził z Betsaidy. Brat św. Piotra. Rybak. Początkowo był uczniem Jana Chrzciciela. Pod jego wpływem poszedł za Chrystusem, gdy Ten przyjmował chrzest w Jordanie. Pierwszy powołany przez Jezusa na apostoła. Przez cały okres publicznej działalności Pana Jezusa należał do Jego najbliższego otoczenia. W ich domu w Kafamaum Chrystus niejednokrotnie się zatrzymywał. Był świadkiem cudu w Kanie (J 1,40-2,12), cudownego rozmnożenia chleba (J 6,8 nn). Pośredniczył między Mistrzem a poganami (J 12,21 nn). Po Zesłaniu Ducha Świętego według apokryfów Andrzej Apostoł miał pracować w Foncie i Bitynii (dzisiaj zachodnia Turcja) oraz w Tracji (Bułgaria), Scytii (dolny bieg Dunaju) i Grecji. Tam też 30 listopada 70 r. w Patras, przeżegnawszy zebranych wyznawców, został ukrzyżowany głową w dół na krzyżu w kształcie litery X. Jest patronem prawosławia, Słowian (szczególnie obrządków wschodnich); archidiecezji warmińskiej, Austrii, Bułgarii, Burgundii, Grecji, Hiszpanii, Holandii, Niemiec, Rosji, Sycylii, Szkocji; szeregu miast, m. in. Bordeaux, Brescii, Brugii, Hanoweru, Neapolu, Rawenny, oraz małżeństw, podróżujących, rybaków, rycerzy, woziwodów, rzeźników. Orędownik zakochanych, wspomaga w sprawach matrymonialnych i wypraszaniu potomstwa.

W ikonografii św. Andrzej Apostoł przedstawiany jest jako starszy mężczyzna o gęstych, siwych włosach i krzaczastej, krótkiej brodzie. Jako apostoł nosi długi płaszcz. Czasami ukazywany jako rybak w krótkiej tunice. Powracającą sceną w sztuce religijnej jest chwila jego ukrzyżowania. Atrybutami Świętego są: “krzyż św. Andrzeja” w kształcie X, księga, ryba, sieć.

 

 

bł. Fryderyka brata zk. (+ 1329),

św. Konstancjusza (+ ok. 418),

św. Kutberta Mayne m. w Anglii (+ 1577),

św. Trojana bpa (+ 550),

św. Zozyma (+ ok. 550).