Kwiecień - Parafia pw. św. Łukasza Ewangelisty i św. Rity

Parafia św. Łukasza Ewangelisty i św. Rity
w Bydgoszczy-Fordonie
Przejdź do treści

Kwiecień

Różne > Święci na każdy dzień
1 kwietnia
HUGON
germ. hugu (huge) - zmysł, rozum, talent.
Św. Hugon, książę, biskup, mnich (1053 - 1132).
Pochodził z książęcej rodziny. Po ukończeniu szkoły katedralnej i studiów w Walencji został kanonikiem katedry Mając 27 lat otrzymał sakrę biskupią w Rzymie z rąk papieża Grzegorza VII. Objął biskupstwo w Grenoble, okazując się dojrzałym “tak w cnotach, jak i w sztuce rządzenia”. Wprowadził reformy, porządkujące życie w podległej mu diecezji. Za jego czasów rozkwitło biskupie miasto. Po 45 latach posługi pasterskiej zrealizował pragnienie życia klasztornego. Został kartuzem w zakonie Chartreuse, którego założenie wspomagał jako biskup. Umarł l kwietnia.
W ikonografii św. Hugon przedstawiany jest w stroju biskupim lub w zakonnym habicie. Atrybutem Świętego jest Dzieciątko Jezus w kielichu, łabędź - symbol doskonałości, mądrości, umiejętności odróżniania spraw istotnych od nieistotnych, jaka go cechowała.
 
śwśw. sióstr Agape, Chionii, Ireny, mm. (+ 304),
św. Celsa bpa (+ 1129), św Makarego (+ 830),
bł. Tomasza z Tolentino misjonarza m. w Indiach (+ 1322),
św. Waleryka op. (+ 619),
św. Wenancjusza bpa m. (+ poł. III w.).
 
2 kwietnia
FRANCISZEK
(zob. 24 stycznia)
Św. Franciszek z Paoli, pustelnik.
Urodził się w 1416 r. Pochodził z ubogiej rodziny w Kalabrii. Mając kilkanaście lat udał się na pustkowie i podjął życie eremity. Jego asceza, gorliwość sprawiły, że zaczęli przybywać do niego uczniowie. Z myślą o nich założył klasztor i nazwał ich “braćmi najmniejszymi” - minimi. Wezwany do Francji przez umierającego Ludwika XI, wywarł na nim i na otoczeniu niezapomniane wrażenie. Został doradcą Karola VIII. Jako asceta wzorował się na doświadczeniach ojców pustyni. Umarł 2 kwietnia 1507 r. w Tours. Beatyfikowany w 1513 r., kanonizowany w 1519. Św. Franciszek (de Paula) jest głównym patronem Królestwa Neapolu, Sycylii, Kalabrii. Za swego opiekuna uznały go m. in. miasta: Tours, Frejus, Turyn, Genua, Neapol. Podanie głosi, że kiedy statek nie chciał zabrać Świętego na Sycylię, gdzie miał założyć nowy klasztor, przepłynął z Italii na tę wyspę na swoim płaszczu. Patron włoskich marynarzy.
 
św. Abundiusza bpa Como (+ 468),
św. Afiana m. (+ pocz. IV w.),
bł. Franciszka Coli kpł. (+ 1875),
bł. Leopolda z Gaiche kpł. zk. (+ 1815),
św. Marii Egipcjanki pokutnicy (+ V w.),
św. Nicecjusza bpa Lyonu (+ 573),
św. Teodozji z Tyru m. (+ pocz. IV w.),
św. Urbana bpa (+ ok. 450),
św. Wiktora bpa Kapui (+ 554)
 
3 kwietnia
RYSZARD
(zob. 7 lutego)
Św. Ryszard de Wyche, biskup (1197 - 1253).
Po ukończeniu studiów w Oksfordzie swoją wiedzę pogłębiał na uniwersytetach w Paryżu i Bolonii. Miał 38 lat, kiedy wybrano go rektorem uniwersytetu w Oksfordzie. Wkrótce potem został mianowany kanclerzem prymasa Anglii. Po kilku latach przyjął święcenia kapłańskie i został proboszczem. W 1244 r. mianowany biskupem Chichester. Sakrę otrzymał z rąk Innocentego IV. Zajmował jednoznaczne stanowisko w sprawie niezależności Kościoła od władzy świeckiej. Umarł w Dover podczas wizytacji pasterskiej 3 kwietnia.
Ikonografia przedstawia Świętego w stroju biskupim. Trzyma w dłoni kielich - przypominający pewne wydarzenie z jego życia. Według starej opowieści, kiedy św. Ryszard odprawiał Mszę świętą, wypadł mu z ręki kielich, ale konsekrowane wino - Krew Chrystusa - nie wylało się z niego.
 
św. Benedykta zk. (+ 1589),
św. Burgundofary (Fary) dz. ksieni (+ 657),
bł. Gandulfa z Binasco kpł. zk. (+ 1260),
bł. Jana kpł. zk. (+ 1275),
św. Józefa Hymnografa (+ 886),
św. Nicetasa op. (+ 824),
św. Pankracego bpa Toarminy m. (+ I w.),
św. Sykstusa I pp. m. (+ 126),
św. Wulpiana m. (+ III w.).
 
4 kwietnia
IZYDOR
gr. Isidoros; imię bogini egipskiej - Izis-i -doron - dar; “dar Izydy”.
Św. Izydor z Sewilli, biskup, doktor Kościoła.
Urodził się około 560 r. w Kartaginie. Pochodził z rodziny, która dała Kościołowi dzieci wyniesione do chwały ołtarzy - św. Leonarda i św. Fulgencjusza, braci św. Izydora, oraz św. Florentynę - ich siostrę. Wychowywał się i kształcił u boku swego starszego brata Leonarda, biskupa Sewilli. Po jego śmierci objął biskupstwo. Podjął wysiłek odnowy Kościoła. Kierował synodami w Sewilli (619), w Toledo (633), które m. in. ułożyły symbol wiary odmawiany w Hiszpanii oraz ujednolicił liturgię. Fundator kościołów, klasztorów, szkół, bibliotek. Zabiegał o podniesienie poziomu intelektualnego i duchowego kleru. Był znakomitym pisarzem. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką. Jego największym dziełem jest dwudziestotomowy “Codex etimologiarum” - pierwsza próba naukowej encyklopedii, synteza wiedzy, jaką posiadano za jego czasów. Zapamiętano go jako człowieka wyjątkowego miłosierdzia. Zmarł 4 kwietnia 636 r. Kanonizowany w 1598 r. Innocenty XIII ogłosił go doktorem Kościoła (1722). Jest patronem Hiszpanii, Sewilli.
W ikonografii św. Izydor przedstawiany jest w stroju biskupim. Ma paliusz. Czasami ukazywany jako jeździec na koniu. Jego atrybutem jest miecz.
 
śwśw. Agatopoda dk., Teodula mm. (+ pocz. IV w.),
bł. Józefa Benedykta Dusmena bpa kard. (+1894),
św. Platona op. (+ 814?).
 
5 kwietnia
JULIANA
(zob. 16 lutego)
Bł. Julian(n)a z Mont Cornillon, pustelnica.
Urodziła się w 1192 r. w Retinne koło Liege. Po śmierci rodziców została oddana do konwentu sióstr augustianek w Cornillon. Mając 15 lat wstąpiła do tej zakonnej wspólnoty Podczas pobytu w klasztorze doznawała wizji mistycznych. Pod ich wpływem, już jako przełożona, wystąpiła do miejscowego biskupa o wprowadzenie święta Bożego Ciała. Po raz pierwszy obchodzono to święto w 1247 r. w Liege. Miejscowy archidiakon, Jakub Pantaleon, był szczególnym orędownikiem nabożeństwa do Ciała i Krwi Chrystusa. Kiedy został papieżem, przyjmując imię Urbana IV, wprowadził święto Bożego Ciała jako obowiązujące w całym Kościele. Bł. Juliana nie doczekała tego faktu. Usunięta z funkcji przełożonej spędziła resztę życia jako rekluza - pustelnica zamurowana w swej celi. Zmarła w dniu, który przepowiedziała: 5 kwietnia 1258 r.
 
WINCENTY
(zob. 22 stycznia)
Św. Wincenty Ferreriusz, zakonnik, kapłan (1350 - 1419).
Urodził się w Walencji. Mając 17 lat wstąpił do dominikanów. Studiował w Walencji, w Barcelonie i w Leridzie. Otrzymał święcenia kapłańskie w wieku 25 lat. Nauczyciel filozofii. Przeor dominikanów. Był spowiednikiem antypapieża Benedykta XII, ale opuścił go, kiedy nie udało mu się nakłonić go do rezygnacji. Mając 50 lat podjął wielką misję kaznodziejską, przemierzając Europę. Nawoływał do pokuty Przemawiał na placach, bo żadne kościoły nie mogły pomieścić gromadzących się tłumów. Swoją charyzmą budził zachwyt, ale i sprzeciw. Zmarł w Vannes, wracając z misji w Anglii, gdzie przebywał na zaproszenie króla.
W ikonografii św. Wincenty bywa przedstawiany w habicie dominikańskim. Jego atrybutem jest koń.
 
św. Ireny dz. m. (+ 304),
bł. Jeremiasza z Wołoszczyzny zk. (+ 1625),
św. Katarzyny Thomas zk. (+ 1574),
bł. Marii Krescencji Hasszk. (+ 1744).
 
6 kwietnia
PRUDENCJUSZ
łac. prudens - ostrożny, doświadczony.
Św. Prudencjusz, biskup.
Nosił imię Galendo. Pochodził z Hiszpanii. Był kapelanem na dworze Ludwika I Pobożnego. W 843 r. został biskupem w Troyes. Po reorganizacji życia kościelnego przeszedł do obozu przeciwników królewskich. Opowiadał się za skrajnym augustianizmem. Autor “Annales Bartiniani”. Zmarł 6 kwietnia 861 r.
 
św. Galii wdowy (+VI w.), św. Marcelina m. (+ 413),
bł. Michała Rua zk. (+ 1910),
bł. Notkiera Jąkaty zk. (+ 912),
św. Piotra z Werony kpł. zk. (+ 1252),
św. Wilhelma op.(+ 1203).
 
7 kwietnia
JAN
(zob. 31 stycznia)
Św. Jan Chrzciciel de la Salle, książę, zakonnik, kapłan (1651 - 1719).
Urodził się w podupadłej rodzinie książęcej jako najstarszy z jedenaściorga rodzeństwa. Straciwszy rodziców przerwał studia na paryskim uniwersytecie, aby zająć się najbliższą rodziną. Po pewnym czasie kontynuował naukę, kończąc ją doktoratem. W wieku 27 lat przyjął święcenia kapłańskie. Jako proboszcz zajmował się na terenie własnej parafii opuszczonymi dziećmi. Gromadził ich na swej plebanii, której część zamienił na internat. Następnie na użytek biednych dzieci oddał swój rodzinny pałac. Z jego ofiarnych pomocników wyłoniło się zgromadzenie zakonne pod nazwą Braci Szkolnych. Św. Jan stworzył wiele typów szkół - podstawowe, wieczorowe, niedzielne, zawodowe, średnie, seminaria nauczycielskie. Nauka w nich odbywała się w języku ojczystym i była bezpłatna. Podjęte i prowadzone przez św. Jana szkolnictwo objęło dużą część Francji, stając się wzorcowym i konkurencyjnym. Dzisiaj Bracia Szkolni mają swe szkoły w prawie 90 krajach. Zmarł 7 kwietnia 1719 r. Św. Jan Chrzciciel de la Salle pozostawił po sobie pisma, które przez długi okres należały do kanonu dydaktyki. Beatyfikowany w 1888 r., kanonizowany w 1900. Jest patronem nauczycieli i wychowawców.
 
św. Afrahata ps. (+ IV w.),
św. Hegezypa (+ II w.),
bł. Józefa Hermana zk. (+ 1241),
św. Kaliopiusza m. (+304),
bł. Marii Assunty Pallotta misjonarki (+ 1905),
św. Teresy Małgorzaty od Serca Jezusowego zk. (+ 1770).
 
8 kwietnia
DIONIZY
gr. Dionysios - należący do boga Dionizosa.
Św. Dionizy, biskup, męczennik (+ 180).
Dionizy był biskupem w Koryncie. Autor siedmiu listów katolickich, m. in. do Lacedemończyków, Ateńczyków, Nikomedyjczyków, Rzymian, mieszkańców Krety Są one źródłem wiedzy o zasadach wiary i moralności wczesnego chrześcijaństwa. Św. Dionizy odbiera cześć jako męczennik. Informację o nim czerpiemy z pism św. Hieronima i Euzebiusza z Cezarei. Krzyżowcy w połowie XIII wieku przewieźli ciało św. Dionizego do Rzymu i oddali pod opiekę klasztoru pod wezwaniem Świętego.
 
św. Amancjusza bpa (+ 446),
św. Edezjusza m. (+ pocz. IV w.),
śwśw. Herodiana, Asynkryta, Flegona (+ I w.),
bł. Juliana od św. Augustyna zk. (+ 1606),
św. Julii Billiart dz. zk. (+ 1816),
św. Perpetuusa bpa Tours (+ 419),
św. Redemptusa bpa FerentinI (+ 586),
św. Waltera op. (+ 1095).
 
9 kwietnia
MARIA
(zob. 1 stycznia)
Św. Maria Kleofasowa, małżonka (+ I w.).
Należała do rodziny Maryi. Być może była rodzoną siostrą św. Józefa lub żoną Kleofasa albo któregoś z braci św. Józefa (tradycja apostolska nazywa Kleofasa bratem św. Józefa). Synami Mani Kleofasowej byli: św. Jakub Młodszy, Józef i Juda Tadeusz, których Ewangelie nazywają “braćmi”, czyli krewnymi Jezusa. Maria należała do najbliższego grona Pana Jezusa. Wraz z innymi pobożnymi niewiastami towarzyszyła Mu podczas wędrówek apostolskich. Trwała przy Nim aż do śmierci. “Obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra matki Jego - Maria, żona Kleofasa” - potwierdza bezpośredni świadek, św. Jan Apostoł (19,25). Kiedy udała się w poranek wielkanocny do Grobu Pana Jezusa, aby namaścić Jego ciało olejkami, pierwsza ujrzała anioła - świadka zmartwychwstania i rozmawiała z nim.
 
św. Akacjusza bpa (+ V w.),
bł. Antoniego Pavoni zk. (+ 1374),
św. Eupsychiusza m. (+ ok. 362),
św. Heliodora bpa (+355),
św. Hugona bpa Rouen (+ 730),
św. Marcelego bpa Digne (+ 474),
bł. Waldetrudy p. (+688).
 
10 kwietnia
FULBERT
germ. volk- - lud i -berht - sławny; “który ma sławny lud”, “który pochodzi ze sławnego ludu”.
Św. Fulbert, biskup (960 - 1028).
Uczył się w szkole katedralnej w Reims. Jego mistrzem był Gerbert, późniejszy papież Sylwester II. Około 990 r. przybył do Chartres, gdzie tamtejszą szkołę katedralną uczynił ośrodkiem kulturalnym Francji. Tam też został biskupem (1006). Był czynny w wielu dziedzinach życia publicznego, kulturalnego i kościelnego. Wnikliwy teolog. Łączył mądrość ze świętością. Po pożarze katedry podjął jej odbudowę. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką.
 
bł. Antoniego Neyrot zk. (+ 1460),
św. Apoloniusza kpł. m. (+ pocz. IV w.),
św. Magdaleny z Canossy dz. zk. (+ 1835),
św. Makarego bpa Antiochii (+ 1012),
św. Marka Fantuzzi kpł. zk. (+ 1479),
św. Michała de Sanctis zk. (+ 1625),
św. Palladiusza bpa (+ 660),
śwśw. Terencjusza, Afrykanina, Pompejusza, mm. (+ ok. 250).
 
11 kwietnia
GEMMA
łac. gemma - szlachetny kamień, klejnot.
Św. Gemma Galgani, dziewica (1878 - 1903).
Pochodziła z ubogiej, wielodzietnej rodziny. Mając 8 lat straciła matkę. Jako kilkunastoletnia dziewczyna, po śmierci ojca, pozostała bez środków do życia. Ostatnie 4 lata życia spędziła u zaprzyjaźnionej rodziny Gianninich. Doświadczała bólu i cierpienia wynikającego z kolejnych chorób gruźlicy, schorzenia kręgosłupa, głuchoty, paraliżu. W głębokich doświadczeniach wspięła się na szczyty mistyki chrześcijańskiej. Była stygmatyczką. Zmarła 11 kwietnia, mając 25 lat. Beatyfikowana przez Piusa XI w 1933 r., kanonizowana przez Piusa XII w 1940.
 
bł. Anioła z Chivasso kpł. zk. (+ 1495),
św. Antypasa m. (+ I w.),
św. Barsanufiusza ps. (+ poł. VI w.),
św. Domniona bpa m. (+ 304),
św. Filipa bpa Gortyny (+ II w.),
św. Heleny Guerra zk. (+ 1914),
w. Izaaka mn. (+ ok. 550),
św. Sanczii królewny (+ 1229).
 
12 kwietnia
JULIUSZ
(zob. 16 lutego)
Św. Juliusz I, papież.
Na tron Piotrowy wstąpił 6 lutego 337 r. Zwołał synod do Rzymu, następnie w Sardyce, podejmując problemy związane z arianizmem. Zmarł 12 kwietnia 352 r.
W ikonografii św. Juliusz I jest ukazywany z kościołem lub rulonem pergaminu w dłoni.
 
ZENON
gr. imię teofaniczne związane z osoba Zeusa.
Św. Zenon z Werony, biskup (+ 371?).
Urodził się w Cezarei Mauretańskiej (teren dzisiejszego Maroka). Studiował w znanych ówcześnie ośrodkach kultury i nauki Afryki Północnej w Cyrcie i Madaurze. W 350 r. wyświęcono go na kapłana w Weronie. Dwanaście lat później zotał biskupem tego miasta. “Trzodę swoją ochraniał przed niebezpieczeństwami arianizmu i panującego wokół pogaństwa” - stwierdza “Martyrologium rzymskie”. Pozostawił po sobie tzw. traktaty (93), będące cennym świadectwem ówczesnej mentalności, metod duszpasterskich i wskazań liturgicznych. Jest patronem Werony; łaziebnych, żebraków.
W ikonografii Święty jest przedstawiany w stroju biskupim z wędką lub rybą w ręce, z dwiema rybami na książce (symbol gorliwego pasterza) lub w saku - może dla przypomnienia faktu, który opisuje św. Grzegorz, iż w czasie wylewu Adygi - dopływu Padu, na modlitwę św. Zenona rozszalałe wody, które zalały miasto, oszczędziły jego katedrę.
 
św. Damiana bpa Pawii (+ ok. 697),
św. Józefa Moscati lekarza (+ 1927),
św. Konstantyna bpa w Gap (+ VI w.),
św. Saby Gota m. (+ 372),
św. Wiktora m. (+ IV w.),
św. Wisji dz. m. (+250).
 
13 kwietnia
MARCIN
łac. imię teoforyczne; należący do boga wojny Marsa, poświęcony Marsowi.
Św. Marcin I, papież, męczennik.
Pochodził z miasta włoskiego Todi. Będąc diakonem pełnił funkcje apokryzjariusza (jakby nuncjusza) na dworze cesarza w Konstantynopolu. W 649 r. został wybrany papieżem. Nie uzyskał jednak aprobaty Konstantyna II. Po zwołanym do Rzymu synodzie (649), na którym potępiono monoteletyzm, popadł w niełaskę cesarza. Namiestnik Teodor Kalliop aresztował schorowanego papieża i przemocą wywlókł z bazyliki na Lateranie (17 października 653). W bardzo ciężkich i upokarzających warunkach wieziono Marcina I na wschód. Został osadzony w więzieniu w Konstantynopolu. Urządzono parodię procesu o zdradę stanu. Sąd cesarski skazał papieża na “degradację” ze wszystkich święceń duchownych i funkcji. Zdarto z niego pontyfikalne szaty, założono kajdany i skazano na śmierć. Ostatecznie karę zamieniono na dożywotnie zesłanie na Krym. Św. Marcin zmarł tam z biedy i udręczenia w 655 r. Kościół uznał go za męczennika.
W ikonografii św. Marcin ukazywany jest w papieskim stroju pontyfikalnym z księgą w dłoni.
 
św. Hermenegilda królewicza m. (+ 586),
św. Idy z Lowanium zk. (+ 1290),
śwśw. Karpusa bpa. Papylusa dk., jego siostry Agatoniki, Agatodora, mm. (+ II/III w.),
śwśw. Maksyma, Kwintyliana, Dady, mm. (+ 303),
bł. Małgorzaty z Meldola zk. (+ 1320),
św. Ursusa bpa Rawenny (+ 398).
 
14 kwietnia
WALERIAN
łac. imię Valerianus - należący do Valeriana.
Św. Walerian, męczennik.
Według bardzo skąpych danych był bratem św. Tyburcjusza. Obaj zginęli śmiercią męczeńską w II lub na początku III wieku.
 
św. Abundiusza (+ ok. 564),
św. Lamberta bpa (+ 688),
św. Ludwiny dz. (+ 1433),
św. Tomaidy m. (+ 475),
śwśw. Tyburcjusza, Maksyma, mm. (ok. + 230).
 
15 kwietnia
ANASTAZJA
gr. Anástasis - powstanie, zmartwychwstanie; imię chrześcijańskie nawiązujące do Zmartwychwstania Chrystusa.
Św. Anastazja, męczennica (+ 67).
Wspominana jest w “Martyrologium rzymskim” jako matrona i uczennica apostolska. Za czasów Nerona poniosła śmierć przez ścięcie razem ze św. Bazylissą.
W ikonografii atrybutem św. Anastazji są nożyce.
 
św. Bazylissy, m. (+ 67),
bł. Cezara de Bus kpł. (+ 1607),
śwśw. Maksyma, Olimpiadesa, mm. (+ ok. 250),
śwśw. Marona, Eutychesa, Wiktoryna, mm. (+ ok. 110),
św. Piotra Gonzales zk. (+ 1246),
śwśw. Teodora, Pausylipa, mm. (+ II w.).
 
16 kwietnia
BENEDYKT
(zob. 12 lutego)
Św. Benedykt Józef Labre, wyznawca (1748 - 1783).
Urodził się w Amettes we Francji. Jego rodzice byli wieśniakami. Mieli piętnaścioro dzieci. Po latach poszukiwań swego powołania życiowego, w tym, nieudanym pobycie u cystersów, podjął życie Bożego tułacza. Jako pielgrzym, pokutujący za winy swoje i świata, wędrował do sanktuariów we Włoszech, Francji, Hiszpanii, Szwajcarii, Niemczech. Jego klasztorem stały się ulice i drogi. Był znany z dobroci, miłości i daru modlitwy. Umarł w opinii świętości, mając 35 lat. Pochowano go w Rzymie, w kościele Maria del Monti, gdzie znaleziono go konającego na stopniach. Beatyfikowany w 1861 r., kanonizowany w 1881.
 
BERNADETA
fr. imię od germ. imienia m. Bernard - “ten, który ma niedźwiedzią silę”.
Św. Maria Bernadeta Soubirous, dziewica, zakonnica (1844 - 1879).
Była córką ubogiego młynarza. Kiedy miała 11 lat, przyjęła ją do siebie krewna, u której pasała owce. Po trzech latach wróciła do rodzinnego Lourdes, aby przygotować się do I Komunii Świętej. I wtedy - 11 lutego 1858 r. - po raz pierwszy Bernadecie objawiła się Matka Boża w pobliżu groty Massabielle. Wezwała ją do modlitwy różańcowej oraz do czynów pokutnych o nawrócenie grzeszników. W ciągu pół roku Matka Boża objawiła się Świętej 18 razy. Wizje te dały początek słynnemu sanktuarium w Lourdes. Aby uniknąć pielgrzymów i ciekawskich, zamieszkała w zakonnym zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia, do którego później oficjalnie wstąpiła. Zmarła 16 kwietnia, mając 35 lat.
 
św. Drogona (+ 1186),
św. Enkratydy dz. m. (+ 305),
św. Fruktuosa bpa (+ 660/670?),
bł. Joachima zk. (+ 1303),
śwśw. Kajusa i Kremensjusza, mm. (+ 304),
śwśw. Kaliksta i Charyzjusza, mm. (+ III w.),
śwśw. Optata, Luperka, Sukcesa, Marcjalisa, Urbana, Julii, Kwinktiliana, Publiusza, Frontona, Feliksa, Cecyliana, Ewencjusza, Prymitywa, Apodemiusza, mm. w Saragossie (+ 304),
św. Paternusa bpa (+ 565),
św. Turybiusza bpa (+ ok. 460).
 
17 kwietnia
ROBERT
germ. hrot (rod, rot) - sława i -berth (beraht) – znakomity.
Św. Robert, opat.
Urodził się ok. 1024 r. w Szampanii (Francja). Pochodził ze starego rodu. Mając 15 lat wstąpił do klasztoru benedyktynów. Jako młody człowiek słynął już ze świętości. W Morier la Cella wybrano go przeorem. Następnie zaproszono jako opata klasztoru w rodzinnym Tonnerre. W Citeaux (Burgundia) założył opactwo, tworząc nową rodzinę zakonną - cystersów. Św. Robert duchowość połączył z ubóstwem, milczeniem, pracą własnych rąk. Cystersi stali się twórcami i krzewicielami kultury materialnej w Europie - rozwinęli rzemiosło, przemysł, rolnictwo, sadownictwo, pasterstwo. Uruchamiali kopalnie, huty i zakłady metalurgiczne, budowali mosty, meliorowali pola, karczowali lasy, zakładali wsie. Święty zmarł w 1111 r.
W ikonografii atrybutem św. Roberta jest pierścień - znak więzi z Bogiem.
 
św. Aniceta pp. m. (+ 165),
śwśw. Eliasza kpł., Pawła, Izydora, mn., mm. (+ 856),
św. Innocentego bpa Tortony (+ 350),
bł. Katarzyny Tekakwitha (+ 1680),
bł. Klary Gombacort zk. (+ 1419),
św. Mappalika m. (+ III w.),
św. Pantagata bpa Vienne (+ 540),
św. Stefana op. (+ 1134),
św. Symeona bpa m.(+ 341).
 
18 kwietnia
RYSZARD
(zob. 7 lutego)
Św. Ryszard Pampuri, zakonnik (1897 - 1930).
Był lekarzem znanym z poświęcenia. Wstąpił do zakonu bonifratrów. Zmarł na gruźlicę. Beatyfikowany w 1981 r. przez Jana Pawła II.
 
św. Amideusza zk. (+ 1266),
św. Apoloniusza senatora m. (+ II w.),
śwśw. Eleutera bpa, Antiijego matki, mm. (+ ok. 130),
św. Galdina bpa Mediolanu kard. (+ 1176),
św. Koreba m. (+ ok. 130),
bł. Marii od Wcielenia mn. (+ 1618),
św. Perfekta kpł. m. (+ 850),
bł. Sabiny Pertelli zk. (+ 1923).
 
19 kwietnia
LEON
gr. léon - lew lub od leos - lud
Św. Leon IX, papież (1002 - 1054).
Brunon urodził się w rodzinie hrabiów z Egisheim (Alzacja). Po przyjęciu święceń kapłańskich pełnił obowiązki kapelana cesarskiego na dworze Konrada II. Mając 24 lata został biskupem w Toul. W 1048 r. cesarz Henryk III na sejmie w Worm wyniósł Brunona na stolicę Piotrową. Nowy papież wszedł do Rzymu skromnie, bez orszaku, jako pielgrzym. Jego pontyfikat trwał 5 lat. W tym czasie zreformował życie duchownych oraz kurię rzymską i papieską. W ostatnich miesiącach życia Leona IX Bizantyjczycy zajęli północną Italię, Normanowie zaś najechali południową. Papież w bitwie pod Civitate poniósł klęskę i dostał się do niewoli. Zmarł wkrótce po powrocie do Rzymu, 19 kwietnia.
 
św. Ekspedyta m.,
św. Elfega bpa m. (+ 1012),
św. Jerzego bpa Antiochii (+ 818),
św. Konrada kpł. zk. (+ 1289),
św. Krescencjusza (+ IV w.),
śwśw. Sokratesa, Dionizego, mm. (+ II w.),
św. Tymona dk. m. (+ I w.),
św. Ursmara bpa Lobbes (+ 713),
św. Wincentego m. (+ ok. 303).
 
20 kwietnia
AGNIESZKA
(zob. 21 stycznia)
Św. Agnieszka z Montepulciano, dziewica, zakonnica (1268 - 1317).
Pochodziła ze szlacheckiej rodziny. Tamtejszym zwyczajem mając 9 lat została oddana na wychowanie do klasztoru sakinek, jako czternastoletnia dziewczyna postanowiła zostać w nim zakonnicą. Mając kilkanaście lat została przełożoną klasztoru w Proceno, gdzie dała się poznać jako osoba pobożna, pokorna, cierpliwa i roztropna. Była mistyczką. W 1306 r. założyła w swoim rodzinnym miasteczku klasztor, który włączyła do dominikańskiej rodziny zakonnej. Kanonizowana w 1726 r.
 
św. Marcelina bpa w Embrun (+ 374),
św. Margana kpł. (+ 488),
św. Tedora “Włochatego” mn. (+ IV/V w.),
św. Teotyma bpa w Torni (+ V w.),
śwśw. Wiktora, Zotyka, Zenona, Acyndyna, Cezareusza, Seweriana, Chryzofora, Teonasa, Antonina, mm. (+ ok. 303).
 
21 kwietnia
ANZELM
germ. imię teoforyczne; Ans- - bóg, -helm - hełm; “posiadający hełm boga Ansa”.
Św. Anzelm, benedyktyn, biskup, doktor Kościoła (1033 - 1109).
Urodził się w możnej rodzinie w miasteczku Aosta (Piemont). Mając 27 lat przyjął habit benedyktyński w Le Bec. W trzy lata później został wybrany przeorem, następnie opatem. W 1078 r. Wilhelm II powołał go na stolicę prymasowską w Canterbury. Wkrótce jednak doszło do konfliktu na tle królewskich roszczeń dotyczących zarządzania Kościołem na terenie Anglii. Anzelm musiał wyjechać na kontynent. Prosił Urbana II, aby zwolnił go z urzędu arcybiskupa, ale bezskutecznie. Przez pewien czas wiódł życie tułacze. Kiedy po śmierci Wilhelma II wstąpił na tron Henryk I, na jego zaproszenie prymas Anzelm powrócił do Anglii. Realizując wytyczne papieskie dotyczące inwestytury, wszedł w ponowny konflikt. Został skazany na wygnanie. Porozumienie między Rzymem i królem, który zrzekł się władzy mianowania biskupów i obsadzania urzędów kościelnych, umożliwiło Anzelmowi powrót do Canterbury Zajął się gorliwie duszpasterstwem oraz reformowaniem życia zakonnego. Powstały wtedy jego dzieła teologiczne i filozoficzne, które utorowały drogę do syntezy scholastycznej - stąd nazywany jest “Ojcem scholastyki”. Stworzył podstawę do rozważań wzajemnego stosunku wiary i rozumu, które nie wykluczają się, ale uzupełniają. Według biskupa Anzelma wiara uprzedza rozum, a ten wyjaśnia jej tajemnice. W 1720 r. został ogłoszony doktorem Kościoła.
“Nie pragnę wiedzieć, aby móc wierzyć, ale wierzę, aby móc rozumieć”.
Św. Anzelm
W ikonografii św. Anzelma przedstawia się w szatach biskupich z piórem lub z księgą w dłoni. Jego atrybutem jest także zając - znak tułaczego życia podczas dwukrotnego zesłania na wygnanie.
 
św. Anastazego Synaity bpa Antiochii (+ ok. 700),
śwśw. Apollina, Izacjusza, Kodrata, mm. (+ ok. 303),
św. Apoloniusza filozofa m. (+ 185),
św. Konrada z Parzham zk. (+ 1894),
śwśw. Symeona bpa Seleucji, Ustazanesa, Abdechalasa, Ananiasza, Puzycjusza, mm.(+ 341).
 
22 kwietnia
AGAPIT
gr. Agápetos - drogi, kochany
Św. Agapit I, papież.
Urodził się w Rzymie. Syn prezbitera rzymskiego Gordiana. Archidiakon. Wybrany na stolicę Piotrową w 535 r., zajął się porządkowaniem spraw kościelnych, m. in. wprowadzeniem zasady obieralności papieża. W swych dokumentach ustosunkował się do arianizmu. Wiosną 536 r. udał się do Konstantynopola, aby powstrzymać militarne zamiary wobec Italii. Podczas pobytu na dworze cesarskim zmarł 22 kwietnia 536 r.
 
św.św. Apellesa, Lucjusza (+ I w.),
śwśw. Azadesa, Millesa bpa, Acepsyma bpa, Mareasa bpa, Bikora bpa, Jakuba, Altala, Józefa kpł., Abdiesusa dk., Tarbuli, mm. w Persji (+ 376),
bł. Bartłomieja Cervierzk. m. (+ 1466),
śwśw. Epipodiusza, Aleksandra, mm. (+ 177),
bł. Franciszka Yenimbeni kpł. zk. (+ 1322),
św. KaJusa pp. m. (+ 296),
św. Leona bpa w Sens (+ 547),
św, Leonidasa m. (+ III w.),
śwśw. Parmeniusza kpł., Helimena kpł., Chryzotela kpł., Łukasza dk., Musjusza dk. mm. (+ 251),
św. Sotera pp. (+ 175),
św. Teodora Sykeoty op. bpa (+ 613).
 
23 kwietnia
WOJCIECH
słow. woj- - wojownik, -ciech - uciecha, pociecha; “ten, kogo cieszy walka”, “kto
znajduje pociechę w wojowaniu”.
Św. Wojciech (Adalbert), biskup, męczennik (956 - 997).
Urodził się w możnej rodzinie Sławnikowiców w Lubicach (Czechy). Kształcił się w Magdeburgu pod opieką tamtejszego arcybiskupa Adalberta. Ku jego czci Wojciech przyjął (podczas bierzmowania?) imię Adalbert, pod którym jest znany i czczony w Europie. Mając 27 lat zostaje biskupem Pragi. Po pięciu latach wysiłków pasterskich, widząc brak ich skuteczności, św. Wojciech udał się do Rzymu, aby papież zwolnił go z obowiązków. Za radą sędziwego ascety, św. Nila, przyjął habit benedyktyński. Po paru latach zmarł biskup Falkold, który zastępował go w zarządzaniu diecezją. Czesi zażądali, aby Wojciech powrócił na biskupią stolicę. Przychylając się do życzenia papieża, Święty wrócił do Pragi. Jednak stosunki wewnętrzne w kraju nie poprawiły się i biskup znalazł się pośrodku rywalizujących ze sobą rodów. Kiedy zaprotestował przeciwko zamordowaniu kobiety, szukającej na terenie kościoła azylu, wrogie stronnictwo przymusiło go do opuszczenia kraju. Wkrótce potem spaliło doszczętnie rodzinny gród Lubice oraz wymordowało czterech braci Wojciecha wraz z ich rodzinami. Biskup Wojciech udał się do Italii, gdzie spotkał się z Ottonem III, który zachęcał go do działalności misyjnej. Wojciech podjął tę myśl. Jesienią 996 r. wybrał się do Polski, aby podążyć dalej na północ. Król Bolesław Chrobry przyjął go na swym dworze życzliwie. Proponował mu funkcję pośrednika w polskich misjach dyplomatycznych. Biskup Wojciech wyraził jednak chęć pracy wśród pogan. Wiosną roku następnego popłynął Wisłą do Gdańska. Król dał mu osłonę z 30 wojów. Udając się z Gdańska w okolice Pregoły (?) biskup oddalił rycerzy Na terenie Prus 23 kwietnia 997 r. w piątek o świcie uzbrojony tłum rzucił się na Wojciecha i towarzyszących mu misjonarzy. Najpierw został uderzony wiosłem, potem przeszyty włóczniami. Odcięto mu głowę i wbito na pal. Chrobry wykupił ciało Męczennika i z honorami pochował je w Gnieźnie. W dwa lata później papież Sylwester II uroczyście wpisał Wojciecha do kanonu świętych. W marcu 1000 r. Otton III odbył pielgrzymkę do grobu Świętego. Wtedy - podczas spotkania z Bolesławem Chrobrym - została uroczyście proklamowana metropolia gnieźnieńska z podległymi jej diecezjami w Krakowie, Kołobrzegu i Wrocławiu. Św. Wojciech stał się patronem Kościoła w Polsce. Jego kult ogarnął Węgry, Czechy oraz kolejne kraje Europy. Św. Wojciech jest jednym z trzech głównych patronów Polski. Jest też patronem archidiecezji gnieźnieńskiej, gdańskiej, warmińskiej i diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej oraz miast, m.in. Gniezna, Trzemeszna, Serocka. Życie św. Wojciecha zostało przedstawione na drzwiach gnieźnieńskich - jednym z największych dzieł sztuki średniowiecznej w Polsce.
W ikonografii Święty występuje w stroju biskupim, w paliuszu, z pastorałem. Jego atrybuty to także orzeł, wiosło oraz włócznie, od których zginął.
 
śwśw. Feliksa kpł., Fortunata dk., Achillesa dk., mm. (+ ok. 212),
św. Gerarda bpa w Toul (+ 994),
bł. Idziego z Asyżu mn. (+ 1262),
bł. Marii Gabrieli Sagheddu mn. (+ 1939),
św. Marola bpa Mediolanu (+ 423).
 
24 kwietnia
JERZY
(zob. 27 stycznia)
Św. Jerzy, żołnierz, męczennik (III/IV w.).
Pochodził z Liddy (Azja Mniejsza). Zachowały się o nim nikłe dane biograficzne, jednak są bardzo liczne i wczesne dowody kultu Świętego. Jego ojcem miał być Pers - Geroncjusz. Jerzy jako ochotnik wstąpił do legionów rzymskich. Doszedł do rangi wyższego oficera (trybuna?). Podczas prześladowań za czasów Dioklecjana jako chrześcijanin odmówił złożenia ofiary bóstwom rzymskim (305?). Poddano go okrutnym i długim męczarniom - według niektórych tekstów trwały one aż 7 lat. M. in. przybijano go do krzyża, torturowano na katowskim kole. Umęczono go w Diospolis na terenie Palestyny Okrucieństwo zastosowane wobec św. Jerzego musiało być wyjątkowe, skoro wśród tak ogromnej liczby męczenników, którzy wówczas zginęli za wiarę, jemu nadano tytuł Wielkiego Męczennika. Do kultu i legendy o Świętym przyczyniły się wyprawy krzyżowe, z których jedna stacjonowała pod Liddą. Za swego patrona uznają go: Anglia, Holandia, Niemcy, Szwecja, Litwa, Bośnia; archidiecezja białostocka, wileńska, diecezja pińska; m. in. miasta: Ferrara, Neapol. Pod wezwaniem św. Jerzego powstało wiele bractw rycerskich oraz zgromadzeń zakonnych. Stał się patronem rycerzy, żołnierzy, ludzi mających związek z bronią i walką - rusznikarzy, zbrojmistrzów, puszkarzy, kawalerzystów, wojsk pancernych, także rolników, skautów i harcerzy. Jest orędownikiem podczas epidemii oraz w chorobach skóry, trądu.
W ikonografii Święty ukazywany jest w krótkiej tunice jako rycerz na koniu zabijający smoka. Jego atrybutami są: anioł z wieńcem laurowym lub z koroną, baranek, biała chorągiew lub lanca z czerwonym krzyżem, koń, palma męczeństwa oraz m. in. przedmioty jego męki - gwoździe, kamień młyński i koło, miecz, smok u stóp, smok zabity.
 
św. Aleksandra m. (+ II w.),
śwśw. Bony, Dony (+ ok. 650),
św. Egberta kpł. mn. (+ 729),
śwśw. Euzebiusza, Neona, Leoncjusza, Longina, mm. (+ ok. 303),
św. Fidelisa z Sigmaringen kpł m. (+ 1622),
św. Grzegorza bpa w Elwirze (+ ok. 392),
św. Honoriusza bpa (+ 586),
św. Marii Pelletier dz. zk. (+ 1869),
św. Mellita bpa (+ 624),
św. Saby dowódcy żołnierzy m. (+ 272).
 
25 kwietnia
MAREK
(zob. 24 lutego)
Św. Marek, Ewangelista (+ I w.).
W księgach Nowego Testamentu występuje pod imieniem Jan, Dzieje Apostolskie (Dz 12,12) wspominają go jako “Jana zwanego Markiem”, syn Marii, która prawdopodobnie była właścicielką domu, w którym odbyta się Ostatnia Wieczerza. Był uczniem św. Piotra. Jego Ewangelia jest wiernym echem katechezy Księcia Apostołów. Marek ze swoim krewnym Barnabą towarzyszył św. Pawłowi w jego pierwszej podróży misyjnej. Przebywał szklarzy oraz miast: Bergamo, Wenecji, a także Albanii. Przyzywany podczas siewów wiosennych oraz w sprawach pogody.
W ikonografii św. Marek ukazywany jest w stroju arcybiskupa, w paliuszu albo jako biskup wschodniego rytu. Trzyma w dłoni zamkniętą lub otwartą księgę. Symbolizuje go m. in. lew ze skrzydłami - jedno z ewangelicznych zwierząt, lew u stóp, drzewo figowe, zwój.
 
św. Aniana bpa Aleksandrii (+ 86),
św. Ermina bpa w Lobbes (+ 737),
śwśw. braci Ewodiusza i Hermogenesa, ich siostry Kaliksty, mm. (+ 304),
śwśw. Filona dk., Agatopoda dk. (+ II w.),
św. Franki ksieni (+ 1218),
św. Rustyka bpa (+ 501),
św. Stefana bpa Antiochii m. (+ 479).
 
26 kwietnia
KLET
gr. kletós - wybrany, wezwany
Św. Klet (Anaklet I), papież, męczennik.
Żył w I wieku. Został umęczony za cesarza Domicjana. Według najstarszego wykazu papieży miał być drugim z kolei następcą św. Piotra (79-887/90). Wymieniany w kanonie rzymskim.
 
AURELIUSZ
łac. Aurelius; aureus - złoty
Św. Aureliusz, męczennik.
Żył w V wieku. Był jednym z sześciu towarzyszy św. Cyryla. Umęczono ich w Axiopolis.
 
św. Bazyleusa bpa m. (+ ok. 322),
błbł. Dominika, Grzegorza zk. (+ XIII w.),
św. Eksuperancji dz. (+ ok. 380),
św. Klarencjusza bpa w Vienne (+ ok. 620),
św. Lucydiusza bpa Werony (+ IV w.),
św. Marcelina pp. m. (+ 304),
św. Paschazego Rodberta op. (+ 865),
św. Piotra bpa w Bradze m. (+ V/VI w.),
św. Ryszarda kpł. mn.(+ ok. 650).
 
27 kwietnia
ZYTA
wł. citta, zitta, zita – dziewczyna.
Św. Zyta, dziewica (1218 - 1272).
Urodziła się w Monsgrati koło miasta Lucca, w rodzinie biednych wieśniaków. Całe życie, od 12 roku, była służącą. Cicha, sumienna, pracowita, uprzejma, prowadziła życie surowe. Zyta była obdarzona darem kontemplacji i ekstaz. Wrażliwa na niedolę potrzebujących i biednych rozdawała im swoje skromne oszczędności. Wsławiły ją cuda, które zapisano przy zastosowaniu formalności notarialnych. Święta jest patronką miasta Lucca; ubogich dziewcząt, pracownic domowych, służących.
W ikonografii św. Zyta przedstawiana jest z dzbanem, w którym woda przemieniła się w cudowny sposób w wino. Bywa ukazywana w fartuchu pełnym kwiatów, w które zamienił się chleb niesiony ubogim.
 
św. Antyma bpa Nikomedii m. (+ 303),
bł. Jakuba z Ilirii zk. (+ 1485),
św. Jana Ihumena op. (+ 832),
bł. Józefa Moscati lekarza (+ 1927),
św. Piotra Armengaudiusza zk. (+ 1272),
św. Symeona bpa Jerozolimy m. (+ 107),
św. Teodora op. (+ 368),
św. Teofila bpa (+ V w.),
św. Tertuliana bpa Bolonii (+ ok. 470).
 
28 kwietnia
LUDWIK
(zob. 15 marca)
Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort, kapłan (1073 - 1710).
Pochodził ze starego francuskiego rodu. Uczył się w Rennes oraz w Paryżu. Po przyjęciu święceń kapłańskich pracował jako kapelan szpitala w Poitiers. Założył z Marią Ludwiką Trichet zgromadzenie żeńskie dla pielęgnowania chorych. Następnie z woli przełożonych został misjonarzem. Wędrował od wioski do wioski, od miasteczka do miasteczka i głosił Boże Słowo. Ludwik miał szczególne nabożeństwo do Matki Bożej. Oddal się Jej w “niewolę miłości” i na wyłączną własność. Pisał traktaty teologiczne i ascetyczne, teksty modlitw i pobożnych pieśni. Najważniejszym tekstem, aktualnym do dzisiaj, jest “Traktat o doskonałym nabożeństwie do NMP”. Pozostawił po sobie dwa zakony. Akt oddania siebie Maryi podejmowali później papieże, teologowie, m. in. Stefan kardynał Wyszyński oraz Jan Paweł II, który w swoim herbie umieścił zawierzenie Bogurodzicy: “Totus Tuus” - “Cały Twój”. On też w uroczystym akcie powierzył NMP Kościół i świat.
 
bł. Joanny Beretty Molla (+ 1962),
św. Pamfila bpa zValvy (+ 700),
śwśw. Patrycjusza bpa, Akacjusza, Menandra, Połyena, mm. (+ ok. 360),
św. Piotra Chanel kpł. m. w Oceanii (+ 1841),
św. Poliona dk. m. (+ 304),
śwśw. Teodory dz., Dydyma, mm. (+ 304),
św. Waleni m. (+ II w.).
 
29 kwietnia
KATARZYNA
(zob. 2 lutego)
Św. Katarzyna ze Sieny dziewica, zakonnica, doktor Kościoła.
Urodziła się 25 marca 1347 r. w Sienie. Była przedostatnim dzieckiem z dwudziestu pięciu, w mieszczańskiej rodzinie Jakuba i Mony Benincasa. Jej matka była córką poety Nuccio Piagenti. Katarzyna jako kilkuletnia dziewczynka była przeniknięta duchem pobożności. Mając kilkanaście lat wstąpiła do zakonu dominikanek. Modlitwa, pokuta, posługiwanie trędowatym wypełniały jej młode życie. W wieku 20 lat jest już osobą w pełni ukształtowaną, wielką mistyczką. 1 kwietnia 1375 r. otrzymała stygmaty Z jej przemyśleń i duchowych przeżyć zrodziło się zaangażowanie w sprawy Kościoła i świata. Podczas licznych wtedy konfliktów na terenie Italii i w samym Kościele była orędowniczką pokoju i mediatorem. Domagała się od kolejnych papieży ich powrotu z Awinionu do Rzymu. Wobec nieskuteczności wysyłanych listów udała się do Awinionu, by skłonić Grzegorza XI do zamieszkania w Wiecznym Mieście. Kiedy papież zdecydował się powrócić, jej pośrednictwu przypisywano to ważne wydarzenie. Po jego śmierci, na życzenie Urbana VI, Święta udała się do Rzymu, aby podjąć działalność dla dobra Kościoła. Umarła 28 kwietnia 1380 r. w wieku 33 lat. Jej relikwie znajdują się w rzymskim kościele S. Maria sopra Minerva. Jest patronką Włoch, Rzymu, Sieny oraz pielęgniarek, strażników, strażaków.
W ikonografii Święta przedstawiana jest w habicie dominikanki, w koronie cierniowej, z krzyżem w dłoniach, z różańcem. Trzyma tiarę. Ukazywana jest także z Dzieciątkiem Jezus, które podaje jej pierścień - znak mistycznych zaślubin, których dostąpiła. Jej atrybutami są także: czaszka, diabeł u stóp, krucyfiks, lilia, serce.
 
śwśw. Agapiusza, Sekundyna bpów, Emiliana żołnierza, Tertulii, Antoniny, mm. (+ ok. 259),
św. Hugona z CIunyop. (+ 1109),
św. Roberta op. (+ 1110),
św. Sewera bpa Neapolu (+ 409),
św. Torpeta m. (+ I w.),
św. Tychika (+ I w.).
 
30 kwietnia
JÓZEF
(zob. 19 stycznia)
Św. Józef Benedykt Cottolengo, kapłan (1786 - 1842).
Urodził się w miasteczku Brá w Piemoncie. Studia na uniwersytecie w Turynie zakończył doktoratem. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1811 r. Znany był jako wielki jałmużnik. Z myślą o chorych, głuchoniemych, niewidomych założył kilka instytucji charytatywnych oraz zgromadzenia zakonne.
 
MARIA
(zob. l stycznia)
Bł. Maria od Wcielenia Guyard-Martin, wdowa, zakonnica (1599 - 1672).
Teresa przyszła na świat w Tours (Francja). Mając 17 lat wyszła za mąż za Claude Martina, właściciela przędzalni jedwabiu. Po dwóch latach zmarł jej mąż, zostawiając ją z kilkutygodniowym synem. W dziesięć lat później, 10-letniego syna późniejszego benedyktyna, oddała pod opiekę siostrze, a sama wstąpiła do urszulanek. Następnie wyjchała do Quebecu, gdzie podjęła pracę misyjną. Nauczyła się języka Irokezów, pracowała wśród Indian. Napisała dla nich słowniki i katechizmy Nazwano ją “Teresą Nowej Francji”. Była mistyczką. Jan Paweł II ogłosił ją 22 czerwca 1980 r. błogosławioną.
 
śwśw. Amatora kpł., Piotra mn.. Ludwika, mm. w Kordobie (+ 855),
bł. Benedykta z Urbino kpł. zk. (+ 1625),
św. Donata bpa w Evorei (+ IV w.),
św. Erkonwalda bpa Londynu (+ 693),
św. Kwiryna m. (+ III w.),
św. Maksyma m. w Efezie (+ ok. 250),
śwśw. Mariana, Jakuba dk., mm. (+ 259),
św. Piusa V pp. (+ 1572),
św. Pomponiusza bpa (+ 536),
św. Wawrzyńca kpł. m. (+ ok. 397),
św. Zofii dz. m. (+ 250).
Wróć do spisu treści