Grudzień - Parafia pw. św. Łukasza Ewangelisty i św. Rity

Urodził się w Londynie. Syn księgarza. Studiował w Oxfordzie. Był diakonem anglikańskim. Studium Ojców Kościoła przekonało go o wyłącznej autentyczności Kościoła katolickiego, do którego wstąpił w 1573 r. Z tego powodu zagrożony aresztowaniem opuścił Anglię, schronił się na kontynencie, a następnie udał do Rzymu. Tam wstąpił do jezuitów. Po odbyciu nowicjatu w Brnie podjął wykłady z retoryki w Pradze. W 1579 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Był świetnym mówcą. Pisał wiersze i dramaty dla teatrów jezuickich kolegiów. Najbardziej znanym jest jego traktat “Decem rationes”, w którym podejmuje polemikę z Kościołem anglikańskim. Rok później wezwano go do Rzymu, skąd został wysłany z misją do Anglii. Do Londynu dotarł wśród trudności. Tam przez kilka miesięcy pracował duszpastersko w konspiracji. Wkrótce potem musiał schronić się na prowincję. Wskutek zdrady ks. Campion został ujęty i więziony w londyńskim Tower. Tutaj obietnicami i groźbami usiłowano go skłonić do przejścia na anglikanizm. Odmówił. Wobec tego poddano go torturom, a następnie wytoczono proces, oskarżając o “zdradę stanu”. Z rozkazu królowej Elżbiety I skazany na śmierć, zginął l grudnia 1581 r. na szafocie. Beatyfikowany w roku 1886, kanonizowany w 1970.

W ikonografii św. Edmund przedstawiany jest w stroju jezuity. Jego atrybutem jest strzała.

 

św. Ageryka bpa (+ 588),

św. Aleksandra Briant kpł. m. (+ 1581),

św. Ananiasza m. (+ 345),

św. Ansana m. (+ III/IV w.),

bł. Antoniego Bonfandini kpł. zk. (+ 1482),

św. Eligiusza bpa (+ 660),

bł. Jana z Vercelli zk. (+ 1283),

św. Kastrycjana bpa (+ III w.),

św. Natalii (+ III/IV w.),

św. Olimpiadesa konsula m. (+ III/IV w.),

św. Prokula bpa m. (+ poł. II w.),

św. Radulfa kpł. m. (+ 1581),

św. Ursycyna bpa (+ ok. 344).

 

(zob. 29 września)

. Melchior Chyliński urodził się w rodzinie szlacheckiej 1690 r., we wsi Wysoczka (woj. poznańskie). W 1712 r. zaciągnął się do wojska, jako zwolennik króla Stanisława Leszczyńskiego. Z czasem został oficerem i komendantem chorągwi. W trzy lata później opuścił wojsko. Wkrótce potem wstąpił do franciszkanów. Tam otrzymał imię zakonne Rafał. Dwa lata później przyjął święcenia kapłańskie. Życie ascetyczne łączył z posługą misyjną. Przebywał w klasztorach w Radziejowie, Poznaniu, Warszawie, Kaliszu, Gnieźnie, Warce nad Pilicą. Był cenionym spowiednikiem, kaznodzieją i opiekunem cierpiących, ubogich, opuszczonych. Jego pobożność oraz miłosierdzie zjednały mu za życia opinię świętości. Zmarł 2 grudnia 1741 r. w Łagiewnikach koło Łodzi. Tam znajdują się jego relikwie. Ojca Rafała beatyfikował Jan Paweł II w Warszawie (1991).

W ikonografii bł. Rafał przedstawiany jest w brązowym habicie franciszkańskim i w czerwonej stulę. Jego atrybutami są: księga na stole, dyscyplina, krzyż.

 

św. Bibiany dz. m. (+ III w.),

św. Blanki królowej (+ 1252),

św. Chromacjusza bpa (+ 408),

bł. Jana Ruysbrocka kpł. (+ 1381),

bł. Marii Anieli Astorch zk, (+ 1665),

św. Sylwana bpa (+ V w.),

św. Sylweriusza pp. (+ 537).

 

(zob. 24 stycznia)

. Urodził się w 1506 r. na zamku Xavier (Hiszpania). Ojciec był doktorem uniwersytetu w Bolonii, prezydentem Rady Królewskiej Navarry. W 1525 r. Franciszek podjął studia teologiczne w Paryżu. Uzyskawszy stopień magistra wykładał w kolegium. Zaprzyjaźnił się wtedy z Ignacym Loyolą. W 1534 r. złożył z nim i innymi towarzyszami śluby. Dało to początek Towarzystwu Jezusowemu. W trzy lata później przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1537 - 1538 apostołował w Bolonii, a następnie w Rzymie. W tym czasie Paweł III zatwierdził nowe zgromadzenie jezuitów. W 1541 r., zaopatrzony w królewskie pełnomocnictwa oraz mandat legata papieskiego, przez Lizbonę wyruszył na misje do Indii. Wylądował w Goa 6 maja 1542 r. Pokorą i niezwykłą postawą pełną miłości zjednał sobie tamtejszych mieszkańców. Nawrócił niezliczone rzesze. Zorganizował liczne misje, seminarium, nowicjat. Odbył misje, m. in. do Malakki (północny Singapur), na Moluki, Cejlon, wyspę Ambon, Kochin (Wietnam). Następnie rozpoczął ewangelizację w Japonii, gdzie założył stuosobową wspólnotę chrześcijan. Był tytanem pracy nadzwyczajne sukcesy były owocem jego modlitwy i głębokiego życia wewnętrznego. Zmarł 3 grudnia 1552 r. na wyspie Sancian koło Kantonu podczas misji do Chin. Ciało jego sprowadzono do Goa, gdzie spoczywa w kościele Di Gesú. Św. Franciszka kanonizował Grzegorz XV (1622). Jest patronem zakonu misjonarzy, misji katolickich (1927), Indii, Japonii; marynarzy. Orędownik w czasie zarazy i burz.

W ikonografii św. Franciszek Ksawery przedstawiany jest w sukni jezuickiej obszytej muszlami lub w komży i stule. Niekiedy otoczony jest gronem tubylców. Jego atrybutami są: gorejące serce, krab, krzyż, laska pielgrzyma, stuła.

 

św. Biryna bpa Dorchester (+ 650),

św. Galganusa ps. (+ 1181),

św. Kasjana m. (+ III/IV w.),

św. Lucjusza (+ II w.?),

św. Miroklesa bpa ( + ok. 341).

 

(zob. 31 stycznia)

Urodził się w Damaszku w chrześcijańskiej rodzinie arabskiej. Był synem ostatniego namiestnika miasta. Jan przez kilka lat pełnił obowiązki logoteta - przedstawiciela ludności chrześcijańskiej wobec kalifa. Z powodu zaostrzenia się postawy kalifa w stosunku do chrześcijan zrezygnował z urzędu i udał się do klasztoru św. Saby niedaleko Jerozolimy. Tam przyjął święcenia kapłańskie. Kościołowi służył ogromną wiedzą i wymową. Przez długie lata był doradcą patriarchy W sporze z obrazoburcami wy stąpił w obronie obrazów. Napisał liczne i cenne dzieła teologiczne. Część z nich jest syntezą teologii wschodniej, na którą wywarł ogromny wpływ. Pisał hymny poświęcone Matce Bożej. Zmarł w klasztorze św. Saby. Jest uważany za ostatniego z Ojców Kościoła Wschodniego. W 1890 r. ogłoszony doktorem Kościoła. Jest patronem farmaceutów, malarzy ikon oraz obrazów świętych.

W ikonografii św. Jan Damasceński przedstawiany jest w chwili, kiedy anioł uzdrawia go, przykładając rękę, którą - według legendy - odciął mu cesarz bizantyjski Leon. Jego atrybutem jest księga, pióro pisarskie.

 

Poniosła męczeńską śmierć w Nikomedii (lub Heliopolis). Jest patronką archidiecezji katowickiej, Edessy, Kairu; architektów, cieśli, dzwonników, flisaków, górników, hutników, kamieniarzy, kowali, ludwisarzy, marynarzy, murarzy, saperów, strażników, szczotkarzy, tkaczy, więźniów, wytwórców sztucznych ogni, żołnierzy (szczególnie artylerzystów i załóg twierdz) oraz patronką dobrej śmierci. Jedna z Czternastu Świętych Wspomożycieli. Według starej legendy była piękną córką bogatego poganina Dioskura z Heliopolis w Bitynii (płn. cz. Azji Mniejszej). Ojciec wysłał ją na naukę do Nikomedii. Tam zetknęła się z chrześcijaństwem. Prowadziła korespondencję z wielkim filozofem i pisarzem Orygenesem z Aleksandrii. Pod jego wpływem przyjęła chrzest i złożyła ślub czystości. Ojciec dowiedziawszy się o tym, pragnąc wydać ją za mąż i złamać opór dziewczyny, uwięził ją w wieży. Jej zdecydowana postawa wywołała w nim gniew tak wielki, że ją zabił. Wkrótce przypłacił to nagłą śmiercią od pioruna.

W ikonografii św. Barbara przedstawiana jest w długiej, pofałdowanej tunice i w płaszczu, z koroną na głowie, niekiedy w czepku. W ręku trzyma kielich i Hostię. Według legendy tuż przed śmiercią anioł przyniósł jej Komunię św. Czasami ukazywana jest z wieżą, w której była więziona, oraz z mieczem, od którego zginęła. Atrybuty: anioł z gałązką palmową, dwa miecze u jej stóp, gałązka palmowa, kielich, księga, lew u stóp, miecz, monstrancja, pawie lub strusie pióro, wieża.

 

św. Annona bpa (+ 1075),

św. Bernarda bpa kard. (+ 1133),

św. Feliksa bpa (+ ok.432),

bł. Filipa Rinaldi zk. (+ 1931),

św. Maruty bpa (+ ok. 420),

bł. Piotra Pettinaro tercjarza (+ 1361),

św. Osmunda bpa (+ 1099),

św. Teofanesa (+ 780).

 

Urodził się w 439 r. w Mutalasce koło Cezarei Kapadockiej. Gdy ojca, oficera armii cesarskiej, przeniesiono do odległego garnizonu, Saba wychowywał się u krewnych. Od ósmego roku życia przebywał w klasztorze. Kiedy miał 18 lat, udał się do Palestyny. Przez jakiś czas przebywał w klasztorze Theoktistos. W 469 r. podjął życie pustelnika na Pustyni Judzkiej. Z czasem gromadzili się wokół niego uczniowie. Założył dla nich Wielką Ławrę - klasztor Mar Saba. Święcenia kapłańskie przyjął w wieku 48 lat. W kilka lat później został archimadrytą wszystkich klasztorów i pustelników palestyńskich. Nie mogąc poddać dyscyplinie monastycznej niektórych pustelników, usunął się na pustelnię. Po pewnym czasie opuścił ją jednak, udał się do Jerozolimy i tam w pobliżu potoku Cedron założył Nową Ławrę. Zgromadziła ona kilkuset mnichów mieszkających w rozlicznych grotach. Saba założył w sumie 15 klasztorów i 3 hospicja dla pielgrzymów. W sporach doktrynalnych opowiedział się za nauką Soboru Chalcedońskiego (451). Z myślą o jej przyjęciu udał się do cesarza Anastazego I w Konstantynopolu. Saba jest autorem “Typikonu” - księgi regulującej przebieg całorocznej liturgii. Została ona przyjęta przez cały Kościół Wschodni. Zmarł w Mar Saba 5 grudnia 532 r.

 

bł. Bartłomieja zk. (+ 1495),

św. Dalmacjusza bpa m, (+ III w.),

św. Jana bpa w Polybotum (+ IX w,),

św. Jana Almonda m. (+ 1612),

śwśw. Juliusza, Potamii, Kryspina, Feliksa, Gratusa, mm. (+ 304),

św. Kryspiny m. (+ 304),

św. Mikołaja Stensena kpł, (+ 1686),

św. Nicecjusza (+ 561),

św. Pelina bpa Brindisi m. (+ poł. IV w.).

 

(zob. 21 marca)

Urodził się w Patras w Grecji. Był biskupem Miry (Azja Mniejsza) na początku IV wieku. W działalności pasterskiej odznaczał się wrażliwością na ludzką biedę i nieszczęście. Swoją pomoc ofiarował dyskretnie lub anonimowo. Uczestniczył w soborze powszechnym w Nicei (325). Postać Świętego, mimo braku wiadomości o jego życiu, jest jedną z najbardziej barwnych w hagiografii. Był tematem wielu legend. Jego relikwie od roku 1087 znajdują się w Bari. W XIII wieku pojawił się zwyczaj rozdawania w szkołach pod patronatem św. Mikołaja stypendiów i zapomóg. Przekształcił się później w zwyczaj ofiarowania prezentów zwłaszcza dzieciom. Św. Mikołaj jest patronem Grecji, Rusi, Antwerpii, Berlina, Miry, Moskwy, Nowogrodu; bednarzy cukierników, dzieci, flisaków, jeńców, kupców, marynarzy, młynarzy, notariuszy panien, piekarzy pielgrzymów, piwowarów, podróżnych, rybaków, sędziów, studentów, więźniów, żeglarzy. Jeden z Czternastu Świętych Wspomożycieli.

W ikonografii św. Mikołaj przedstawiany jest w stroju biskupa rytu łacińskiego lub greckiego. Jego atrybutami są m. in.: anioł, anioł z mitrą, chleb, troje dzieci lub młodzieńców w cebrzyku, trzy jabłka, trzy złote kule na księdze lub w dłoni (posag, jaki wg legendy podarował biednym pannom), pastorał, księga, kotwica, sakiewka z pieniędzmi, trzy sakiewki, okręt, worek prezentów.

 

św. Abrahama bpa (+ 557),

św. Aselli dz. (+ ok. 385),

śwśw. Dionizji, Datywy, Leoncji, Terencjusza, Emiliana, Bonifacego, mm. (+ 484),

św. Majoryka m. (+ 484),

św. Piotra Paschazego bpa z Jean m. (+ 1300),

św. Polichroniusza kpł. m. (+ IV w.).

 

Urodził się około 340 r. w Trewirze. Ojciec był namiestnikiem cesarskim, prefektem Galii. Po jego śmierci Ambroży wraz z matką i rodzeństwem przeniósł się do Rzymu. Tam skończył szkołę retoryki i prawa. W wieku 30 lat został mianowany przez cesarza namiestnikiem prowincji Ligurii i Emilii ze stolicą w Mediolanie. W 374 r. podczas sporu arian z katolikami w sprawie wyboru biskupa Ambroży udał się do kościoła, aby załagodzić konflikt i oto nieoczekiwanie został wybrany głową Kościoła w tym mieście. By jeszcze katechumenem. Zaskoczony namiestnik prosił o czas do namysłu. W nocy uciekł z miasta. Po długiej podróży o świtaniu ujrzał, że stoi u bram Mediolanu. Przyjął to jako znak woli Bożej. 30 listopada ochrzcił się. W dniu 7 grudnia otrzymał sakrę biskupią. Dał się poznać jako pasterz rozważny, wrażliwy na krzywdę ludzką. Wyróżniał się silną wolą, poczuciem ładu, zmysłem praktycznym. Cieszył się wielkim autorytetem, o czym świadczą nadawane mu określenia: “kolumna Kościoła”, “perła, która błyszczy na palcu Boga”. Ideałem przyświecającym działalności św. Ambrożego było państwo, w którym Kościół i władza świecka wzajemnie udzielają sobie pomocy, a wiara spaja cesarstwo. Był świetnym mówcą. Uczestniczył w synodach w Akwilei (381) i Rzymie (382). Zajął zdecydowane stanowisko wobec arian, zwłaszcza w sytuacji, gdy do Mediolanu przeniosła się matka cesarza Justyna, ich jawna zwolenniczka. Był doradcą cesarzy Pod wpływem Ambrożego wydano dekret uznający wyznanie katolickie za jedyną religię państwową (27 lutego 380). Nie bez sugestii biskupa Mediolanu cesarz Gracjan zrzekł się tytułu i stroju arcykapłana, jaki przynależał cesarzom rzymskim, oraz usunął z gmachu rzymskiego senatu ołtarz bogini Wiktorii, stanowiący symbol dawnej wiary. Pozostawał w przyjaznych stosunkach z cesarzem Teodozjuszem. Gdy ten z powodu zamieszek w Tesalonikach (390) kazał zebrać mieszkańców miasta w amfiteatrze i tam wymordował ponad 7000 osób, Ambroży wymógł na cesarzu odbycie publicznej pokuty Przyczynił się także do nawrócenia św. Augustyna. Zmarł w Wielki Piątek 397 r. Jego relikwie znajdują się w bazylice mediolańskiej. Pozostawił po sobie liczne pisma moralno-ascetyczne, dogmatyczne, mowy, listy oraz hymny - te weszły na stale do liturgii. Jego święto ustalono w rocznicę konsekracji biskupiej. Jest patronem Bolonii, Mediolanu; pszczelarzy.

W ikonografii św. Ambroży przedstawiany jest w stroju pontyfikalnym. Malarze często ukazywali go w grupie czterech ojców Kościoła. Jego atrybutami są: bicz o trzech rzemieniach, dziecko w kołysce, gołąb i ptasie pióro jako znak boskiej inspiracji, księga, krzyż, mitra, model kościoła, napis: “Dobra mowa jest jak plaster miodu”, pastorał, pióro, ul.

 

św. Agatona żołnierza m. (+ 250),

św. Atenodora m. (+ IV w.),

św. Eutychiana pp. m. (+ 283),

św. Marcina op. (+ VI w.),

św. Serwusa m. (+ V w.),

św. Urbana bpa (+ IV w.).

 

(zob. 1 stycznia)

Maryja w chwili poczęcia została zachowana od grzechu pierworodnego i jego skutków. Jedno z najstarszych świąt (VIII w). W 1166 r. cesarz bizantyjski Manuel I Komnenos nadał mu rangę państwową. Sobór w Bazylei (1437) zlecił, aby było obchodzone w całym Kościele. Pius IX ogłosił tę prawdę jako dogmat wiary katolickiej (8 grudnia 1854). Do jego zrozumienia i spopularyzowania przyczyniły się objawienia w Lourdes (1858).

 

Pochodził z rodu Merowingów. Pełnił wysoką godność na dworze króla Teodeberta II. Zrezygnował z zaszczytów i udał się do Luxeuil, gdzie został mnichem. Około 620 r. otrzymał od króla posiadłość Villa Habendum w Wogezach. W niej ze swoim przyjacielem św. Amatem założył klasztor. Później pełnił w nim obowiązki opata. Zmarł 8 grudnia 653 r.

 

św. Euchariusza bpa Trewiru (+ III w.),

św. Hildemana op. bpa (+ 843),

św. Makarego m. (+ 250),

św. Patapiusa ps. (+ VI w.).

 

Pochodziła z Toledo. Informacje o Świętej są skąpe. Według przekazów umarła z wycieńczenia w więzieniu, do którego wtrącił ją namiestnik Dacjan podczas prześladowania chrześcijan. W bazylice jej imienia, gdzie znajdują się relikwie Świętej, odbywały się słynne synody toledańskie w VII wieku. Jest patronką Hiszpanii, Toledo.

W ikonografii św. Leokadia przedstawiana jest z palmą męczeńską. Jej atrybutem jest wieża.

 

św. Cypriana op. (+ VI w.),

św. Gorgonii (+ ok. 370),

bł. Liboriusza Wagnera kpł. m. (+ 1631),

św. Piotra Fourrier kpł. zk. (+ 1640),

św. Prokula bpa (+ 300),

św. Restytuta bpa m. (+ ok. 360),

św. Syrusa bpa Pawii (+ IV w.).

 

(zob. 2 stycznia)

Był z pochodzenia Syryjczykiem. Jako papież kontynuował działalność swego poprzednika Grzegorza II. Nie dopuścił do niszczenia obrazów w Italii. Na synodzie rzymskim (731), po nieudanych próbach pojednania z cesarzem Leonem III Izauryjskim, ekskomunikował popieranych przez niego obrazoburców. Wraz z senatem mianował Karola Młota konsulem Rzymu oraz wezwał go do obrony przed Longobardami. Zmarł w 11 roku pontyfikatu - 10 grudnia 741 r.

W ikonografii św. Grzegorz przedstawiany jest w kapie, paliuszu lub tiarze na głowie.

 

św. Deusdedita bpa (+ ok. 680),

śwśw. Eulalii i Julii, mm. (+ 304),

św. Gemella m. (+ poł. IV w.),

śwśw. Karpofora kpł. i Abundiusa dk., mm. (+ III/IV w.),

św. Maura m. (+ III w.),

św. Melchiadesa pp. m. (+ 314),

śwśw. Mennasa, Hermogenesa, Eugrafa, mm. (+ pocz. IV w.),

św. Syndulfa bpa (+ ok. 650),

św. Tomasza op. (+ 720).

 

. Urodził się około 305 r. w Hiszpanii. Za papieża Liberiusza (352 - 366) był diakonem i prezbiterem. Wybrany biskupem Rzymu (366), miał konkurenta Ursyna. Dopiero synod zwołany w 378 r. ostatecznie rozstrzygnął spór. W swoich 10 listach do biskupów Wschodu Damazy wyjaśnił doktrynę katolicką wobec ówczesnych herezji. Stanowisko to potwierdził sobór konstantynopolitański w roku 381. Dzięki wpływom papieża Teodozjusz Wielki ogłosił chrześcijaństwo religią państwową (380). Na życzenie papieża Damazego św. Hieronim opracował przekład Pisma św. na język łaciński, zwany Wulgatą. Stał się on urzędowym tekstem Kościoła. Św. Damazy odnowił i udostępnił rzymskie katakumby. Pochowanym tam świętym dedykował swoje heksametry. Zmarł 11 grudnia 384 r. Jego relikwie spoczywają w głównym ołtarzu kościoła S. Lorenzo in Damaso, który sam ufundował.

W ikonografii św. Damazy przedstawiany jest w ornacie, z tiarą i pastorałem. Czasami jako papież spoczywający na tronie. Jego atrybutami są: książka, pastorał i pierścień z diamentem, będącym aluzją do jego imienia - “adamas” (diament).

 

św. Barsaby m. (+ ok. 342),

św. Daniela Słupnika (+ 493),

bł. Hieronima Ramizzi zk. (+ 1455),

św. Hugolina Magalotti ps. (+ 1373),

św. Sabina bpa (+ 420),

śwśw. Trazona, Poncjana, Pretekstata, mm. (+ II - III w.),

św. Wiktoryna, Fuscjana, mm. (+ III - IV)

 

(zob. 4 lutego)

. Urodziła się w Dijon. Ojciec był prezydentem parlamentu Burgundii. Mając niecałe dwa lata straciła matkę. Otrzymała staranne wykształcenie. W 1592 r. poślubiła Krzysztofa II barona de Chantal, z którym miała sześcioro dzieci. Owdowiawszy w 29 roku życia, poświęciła się wychowaniu dzieci oraz podjęła głębokie życie wewnętrzne. W marcu 1604 r. spotkała św. Franciszka Salezego. Od tego czasu datuje się ich wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju przyjaźń duchowa. W trzy lata później św. Franciszek przedstawił baronowej projekt zgromadzenia akcentujący umartwienie wewnętrzne. W 1610 r. Joanna, zapewniwszy przyszłość dzieciom, opuściła Dijon. W Annecy założyła pierwszy klasztor nowego zgromadzenia Sióstr Nawiedzenia NMP - wizytek. Przez następne lata założyła 87 fundacji. Zmarła podczas podróży Jej relikwie złożono w kościele wizytek w Annecy Beatyfikował ją Benedykt XIV (1751), kanonizował Klemens XIII (1767). Jest patronką sióstr wizytek. Do Polski zakon ten sprowadziła w 1650 r. królowa Maria Ludwika Gonzaga, żona Jana Kazimierza.

 

śwśw. Ammonarii, Merkurii, Dionizji, mm. (+ 250),

bł. Bartola tercjarza (+ 1300),

śwśw. Epimacha, Aleksandra, mm. (+ 250),

św. Finiana op. (+ 549),

bł. Konrada z Offidy zk. (+ 1306),

śwśw. Maksencjusza, Konstancjusza, Justyna, mm. (+ III/IV w.),

św. Synezjusza m. (+ 275).

 

Pochodziła z Syrakuz na Sycylii. Po torturach, którymi usiłowano ją skłonić do porzucenia wiary, poniosła śmierć męczeńską przeszyta mieczem. Imię jej wymienia się w Kanonie rzymskim. Jest patronką Toledo; krawców, ociemniałych, rolników, szwaczek, tkaczy; orędowniczką w chorobach oczu. Legenda z V/VI wieku głosi, że Łucja udała się do grobu św. Agaty, aby za jej pośrednictwem uprosić zdrowie dla swej chorej matki. Od Świętej otrzymała nie tylko dar, o który prosiła, ale zapewnienie, że sama dostąpi chwaty męczeństwa. Po powrocie do domu złożyła ślub dozgonnej czystości i rozdała majątek ubogim. Kandydat do jej ręki zadenuncjował ją jako chrześcijankę. Uwięzioną skazano na pohańbienie w domu publicznym, lecz oprawcy żadną siłą nie mogli jej ruszyć z miejsca, nawet parą wołów. Kiedy sędzia nakazał spalić ją na stosie, ogień jej nie tknął. Wtedy wydał wyrok śmierci przez ścięcie mieczem. Miała 23 lata.

W ikonografii przedstawia się św. Łucję w stroju rzymskiej niewiasty z palmą męczeństwa w ręce i z tacą, na której leży para oczu. Jej atrybutami są: lampa, miecz, palma męczeństwa, płomień u stóp; na tacy oczy, które jej wyłupiono; sztylet.

 

św. Antiocha m. (+ pocz. II w.),

bł. Antoniego Grassi zk. (+ 1671),

św. Autberta bpa (+ ok. 670),

śwśw. Eustracjusza, Auksencjusza, Eugeniusza, Mardariusza, Orestesa, mm. (+ III/IV w.), św. Judoka kpł. (+ 669),

św. Otylii ksieni (+ 720).

 

(zob. 31 stycznia)

Jan de Yepes urodził się w Fontiveros koło Avili. Po śmierci ojca pracował zarobkowo jako krawiec, tkacz, pielęgniarz. Mając 21 lat wstąpił do karmelitów. Podczas studiów w Salamance otrzymał święcenia kapłańskie (1566). Pokochawszy krzyż Chrystusa, nigdy nie przestał cierpieć. Był głównym pomocnikiem św. Teresy z Avila w reformie zakonu. Spowiednik, mistrz nowicjatu, wystąpił z próbą zreformowania zakonu. W 1578 r. został aresztowany przez oponentów i osadzony na 9 miesięcy w więzieniu klasztornym. Traktowany jako buntownik dostępował wielu mistycznych łask. Poematy, które wtedy powstały: “Pieśń duchowa”, “Noce ciemności”, należą do szczytów mistyki. Jan od Krzyża głosił konieczność całkowitego ogołocenia wewnętrznego, aby dojść do pełni zjednoczenia z Bogiem. Po ucieczce z zakonnego więzienia podjął dalszą reformę klasztorów. Umarł w Ubeda z 13 na 14 grudnia mając 49 lat. Pozostawił po sobie pisma prozą i wierszem, ukazujące jego duchowe doświadczenia oraz rozumienie mistyki od strony teologicznej. Jego relikwie znajdują się w kościele karmelitów w Segovii. Beatyfikowany w 1591 r., kanonizowany w 1726. Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła (1926). Jest patronem karmelitów bosych.

W ikonografii św. Jan od Krzyża przedstawiany jest w habicie karmelitańskim. Jego atrybutami są: otwarta księga, krucyfiks, lilia, orzeł u jego stóp.

 

św. Agnella op. (+ 596),

śwśw. Druzusa, Zozyma, Teodora, mm. (+ II w.),

śwśw. Herona, Arseniusza, Izydora, mm. (+ 250),

bł. Marii Franciszki Schervier zk. (+ 1876),

śwśw. Nikazjusza bpa Reims, jego siostry św. Eutropii, mm. (+ 407),

św. Pompejusza bpa Pawii (+ V w.),

św. Spiridiona bpa (+ 348),

św. Wenancjusza Fortunata bpa w Poitiers (+ 600),

św. Wiatora bpa Bergamo (+ IV w.).

 

(zob. 31 stycznia)

Pochodził z Tybingi. Był protestantem. Na katolicyzm przeszedł pod wpływem lektury dzieł Bossueta. W 1796 r. przyjął święcenia kapłańskie. Przy współudziale Wincencji Poloni założył zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia. Beatyfikował go Paweł VI (1975).

 

św. Chrystiany m. w Gruzji (+ IV w.),

św. Euzebiusza bpa m. (+ 371),

śwśw. Ireneusza, Antoniego, Teodora, Satumina, Wiktora, mm. (+ III w.),

św. Maksymina (+ VI w.),

św. Marii od Krzyża di Rosa zk. (+ 1855),

św. Maryna op. (+ 1170),

św. Waleriana bpa m. (+ ok. 460).

 

Córka Rudolfa II, króla Burgundii. Wcześnie wydano ją za Lotara II, króla Italii. Mieli córkę Emmę. Owdowiała mając 20 lat. Uwięziona przez Berengariusza II, pretendenta do tronu, zdołała zbiec. Znalazła opiekę u Ottona I, który pojął ją za żonę. Miała z nim troje dzieci. 25 grudnia 962 roku razem z mężem otrzymała z rąk papieża Jana XII koronę cesarską. Po śmierci Ottona, jako regentka, okazała niepospolite zalety umysłu i serca. Nazwano ją “najwybitniejszą kobietą X wieku”. W ostatnich latach życia usunęła się do klasztoru Selz nad Renem i tam żyła jako mniszka. Zmarła 16 grudnia 999 r. Jej imię jest wybite na odwrocie monety Bolesława Chrobrego. Kanonizował ją Urban II (1097).

W ikonografii przedstawia się św. Adelajdę w stroju cesarzowej, z insygniami władzy, w ręku trzyma kościół lub klasztor.

 

św. Adona bpa (+ 875),

św. Albiny dz. m. (+ poł. III w.),

św. Dawida króla i proroka (+ X w. przed Chr.),

św. Ireniona bpa (+ 391),

bł. Marii od Aniołów ksieni (+ 1717),

bł. Sebastiana Maggi zk. (+ 1494),

śwśw. Walentego, jego syna Konkordiusza, Nawalisa, Agrykoli, mm. (+ III w.).

 

Brat Marii i Marty. Mieszkali razem w Betanii, na wschodnim zboczu Góry Oliwnej. Chrystus darzył ich swoją przyjaźnią i bywał w ich domu. Kiedy Łazarz zmarł i został pochowany, Jezus przybył do Betanii i wskrzesił go (J 11,1-44). Ewangelista Jan opisuje także inny pobyt Jezusa w domu Łazarza na dzień przed Jego wjazdem do Jerozolimy (12,1-11). Według starej tradycji wschodniej Łazarz po Zesłaniu Ducha Świętego udał się na Cypr i tam był biskupem. Średniowieczna legenda opowiada o skazaniu świętego rodzeństwa z Betanii na wygnanie. Umieszczono ich na statku bez steru, który odepchnięto od brzegu. Po wielu miesiącach tułaczki przybyli oni do Marsylii. Łazarz był w niej pierwszym biskupem.

W ikonografii ukazuje się św. Łazarza najczęściej w scenie wskrzeszenia oraz na uczcie w Betanii.

 

bł. Beggi zk. (+ 693),

śwśw. Floriana, Kalanika, mm. (+ 638),

św. Jana z Moutha kpł. zk. (+ 1213),

św. Modesta patr. (+ 618),

św. Olimpii wdowy (+ ok. 409),

św. Sturmiusza op. (+ 779),

św. Wiwiny zk. (+ 1170).

 

(zob. 15 stycznia)

(zob. 21 lutego)

. Byli katechumenami. Gdy wybuchło prześladowanie chrześcijan w Wietnamie, aresztowano ich, wtrącono do więzienia, poddano torturom. Zamęczono ich przez uduszenie. Beatyfikowani w 1900 r., kanonizowani w 1988.

 

św. Auksencjusza bpa (+ 360),

św. Gacjana bpa Tours (+ pocz. IV w.),

św. Kacjana bpa (+ V w.),

śwśw. Kwinktusa, Symplicjusza, mm. (+ poł. III w.),

śwśw. Rufusa i Zozyma, mm. (+ 117/118),

śwśw. Tomasza Tran Van-Thieu (+ 1838), Emanuela Le Van-Phung (+ 1859) mm.,

św. Wunibalda op. (+ 761).

(zob. 15 kwietnia)

Pochodził z Rzymu. Na stolicę Piotrową wybrany w 399 r. Szczególną troską otoczył Kościół afrykański. Zmarł 19 grudnia 401 r. Św. Augustyn nazwał go “mężem apostolskiej gorliwości”.

W ikonografii przedstawia się św. Anastazego w papieskim stroju pontyfikalnym. Jego atrybutem jest księga.

 

św. Eleonory mn. (+ 657),

św. Grzegorza bpa (+ VI w.),

śwśw. Meuris, Thei, mm. (+ 308),

św. Nemezjusza m. (+ 250),

św. Tymoteusza dk. m. (+ II w.),

bł. Urbana V pp. (+ 1370).

 

Byli kapłanami w Antiochii. Publicznie wystąpili przeciw decyzjom i zachowaniu Juliana Odstępcy. Zostali pochwyceni i torturowani. Następnie zesłano ich do Mauretanii. Tam prowadzili działalność misyjną. Nie ma jednoznacznych dokumentów na temat ich męczeńskiej śmierci.

 

śwśw. Ammona, Zenona, Ptolemeusza, Ingena, Teofila, mm. (+ 250),

św. Dominika bpa (+ 680),

św. Dominika z Silos op. (+ 1073),

św. Filogoniusza bpa Antiochii (+ 324),

śwśw. Liberata i Bajula (+ II w.),

bl. Wincentego Romano kpł. (+ 1831).

 

(zob. 21 lutego)

Urodził się w 1521 r. w Nijmegen (Holandia) jako syn Jakuba Kanijs, który pełnił w tym mieście urząd burmistrza. Piotr studiował teologię w Kolonii. W 1543 r. wstąpił do jezuitów. Po ukończeniu doktoratu skierowano go do krajów germańskich, aby powstrzymał napór protestantyzmu. Pracował w Ingolstadzie, Wiedniu, Pradze, Augsburgu, Innsbrucku, Monachium. Jego aktywność przejawiała się głównie w kaznodziejstwie oraz nauczaniu. Założył i zreformował liczne kolegia, uniwersytety w Niemczech. W 1558 r. odbył krótką podróż do Polski (Kraków, Łowicz, Piotrków), towarzysząc nuncjuszowi Kamilowi Mentuati. Cieszył się przyjaźnią kardynała Hozjusza. Jako teolog papieski brał udział w soborze trydenckim (1562). Napisał wiele rozpraw apologetycznych. Jednym z jego popularnych dzieł był katechizm (200 wydań). Ostatnie lata spędził we Fryburgu szwajcarskim. Zmarł 21 grudnia 1597 r. Beatyfikował go Pius IX (1864), kanonizował oraz ogłosił doktorem Kościoła Pius XI (1925). Jest określany “apostołem Niemiec”. Patron diecezji Brixen, Innsbrucku oraz szkolnych organizacji katolickich w Niemczech.

W ikonografii przedstawia się św. Piotra Kanizego w sutannie jezuity. Jego atrybutami są: katechizm, krucyfiks, młotek, pióro.

 

św. Anastazego bpa m. (+ 609),

św. Gliceriusza kpł. m. (+ III/IV w.),

św. Jana Wincencjusza mn. (+ 1012),

św. Temistoklesa m. (+ III w.).

 

(zob. 24 stycznia)

Urodziła się w 1850 r. w Lombardii. Po studiach nauczycielskich pracowała przez dwa lata w szkole. Z powodu słabego zdrowia odmawiano jej przyjęcia do zakonu. W 1880 r. założyła z kilku swymi towarzyszkami zgromadzenie Misjonarek Najświętszego Serca Jezusowego, którego celem była praca zarówno wśród wierzących, jak i niewierzących, zwłaszcza na Wschodzie. W 1887 r. otworzyła dom w Rzymie. Leon XIII ze względu na pilne potrzeby duszpasterskie emigracji włoskiej w Stanach Zjednoczonych zachęcił ją, aby tam podjęła pracę ze swoimi siostrami. Franciszka wyjechała do Ameryki w 1888. Siostry prowadziły katechizację, pracowały w szpitalach, w więzieniach oraz wśród ubogich. W kilka lat później wyjechały na misje do Chin i Afryki. W 1907 r. zgromadzenie misjonarek zostało zatwierdzone przez Stolicę Apostolską. Franciszka Ksawera zmarła 22 grudnia 1917 r. w Chicago. Pius XII beatyfikował ją w 1938 r., kanonizował w 1946. Franciszka jest patronką emigrantów.

W ikonografii św. Franciszka Ksawera przedstawiana jest w stroju zakonnym, zgodnie z fotografią z 1914 r. Jej atrybutem Serce Boże.

 

św. Cheremona bpa m. (+ 250),

św. Flawiana m. (+ poł. IV w.),

św. Ischyriona m. (+ 250),

bł. Judyty mn. (+ 1136),

św. Zenona żołnierza m. (+ III/IV w.).

 

(zob. 25 lutego)

Pochodziła z Sabiny pod Rzymem. Zginęła śmiercią męczeńską. Jej relikwie znajdują się w Subiaco oraz w katedrze w Łowiczu. Podanie głosi, że Wiktoria miała przyjaciółkę Anatolię. Obie były zaręczone: Wiktoria z Eugeniuszem, Anatolia z Aureliuszem. Obie ślubowały czystość. Umocnił je w tych postanowieniach Anioł, który powiedział: “Jest miejsce na dziewictwo, czystość i małżeństwo, z tym, że dziewictwo to złoto, czystość (niewinność) - srebro, małżeństwo - brąz.” Dziewczęta wybrały “złoto”, co spowodowało agresję narzeczonych, którzy wydali je rzymskim władzom. Wiktoria została przebita mieczem.

W ikonografii przedstawia się św. Wiktorię, gdy rozdaje pieniądze i klejnoty ubogim. Jej atrybutami są: anioł, miecz w sercu, palma męczeńska.

 

św. Iwona z Chartres bpa (+1116),

bł. Małgorzaty Sabaudzkiej wdowy (+ 1464),

bł. Marii Małgorzaty d'Youville zk. (+ 1771),

śwśw. Migdoniusza i Mardoniusza, mm. (+ IV w.),

bł. Serwulusa (+ ok. 590),

śwśw. Teodula, Eupora, Gelazego, Saturnina, Eunicjana. Zetyka, Leomenesa, Agatopoda, Bazylidesa, Ewarysta, mm. (+ 250),

św. Torlakura Thorhallsona bpa (+ 1193).

 

Adam - pierwszy człowiek, praojciec ludzkości. Według relacji biblijnej o stworzeniu Bóg ulepił go “z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia” (Rdz 2,7), czyli ducha, czyniąc go zdolnym do samodzielnej egzystencji fizycznej, religijno-moralnej. Ukształtował go na “obraz i podobieństwo” Swoje ( Rdz 1,26;5,1). Z Ewą, swą niewiastą, cieszył się rajem - pełnią szczęścia. Po grzechu pierworodnym stracił szczególną i wyjątkową więź z Bogiem. Musiał pracować i w pocie czoła zdobywać swój chleb powszedni. Był pierwszym rolnikiem. Będąc ojcem ziemskim jest figurą Chrystusa, od którego pochodzimy według ducha (Rz 5,12-21; Koi. 1,15;3,9-10; l Tm 2,13-14). Ewa -pierwsza kobieta, pramatka, małżonka Adama (Rdz 3,20;4,1; Tb 8,6; 2 Kor 11,3; l Tym 2,13). Opis jej stworzenia “z żebra Adama” podkreśla tożsamość człowieczeństwa kobiety i mężczyzny. Zwiedziona przez szatana popełniła grzech, powodując nieszczęście duchowe i egzystencjalne. Grzech i kara nie przekreśliły zawartego w błogosławieństwie Bożym daru przekazywania życia, choć sprowadziły cierpienia i trudy. Ewa jest figurą Maryi, przez którą przyszło na świat zbawienie. Jedna z legend głosi, że Adam miał być pochowany w okolicach Hebronu, inna zaś podaje, że na Kalwarii, gdzie krople krwi umierającego Chrystusa padły poprzez szczeliny spękanej trzęsieniem ziemi na czaszkę Adama.

W ikonografii ukazuje się Adama i Ewę w scenach biblijnych: stworzenie Ewy obok Adama leżącego na ziemi; scena w raju: Adam w przepasce z liści figowych stoi pod drzewem wraz z Ewą, która podaje mu owoc zerwany z drzewa (czasami winogrona); Adam i Ewa wypędzani z raju przez anioła. Atrybutami są: baranek, kłos i łopata - symbol troski o pożywienie.

 

św. Adeli ksieni (+ 734),

św. Delfina bpa Bordeaux (+ ok. 404),

św. Grzegorza kpł. m. (+ III/IV w.),

św. Irmy ksieni (+ 710),

św. Józefa Sarbela Maklouf ps. (+ 1898),

bł. Pauli-Elżbiety Certoli zk. (+ 1865),

św. Tarsylii dz. (+ ok. 593).

 

(zob. 1 stycznia)

W 1888 r. założyła zgromadzenie Sióstr Salwatorianek. Była w nim pierwszą przełożoną. Beatyfikował ją Paweł VI (1968).

 

św. Anastazji (+ III/IV w.),

św. Eugenii m. (+ poł. III w.).

 

(zob. 29 marca)

Był jednym z siedmiu diakonów Kościoła jerozolimskiego, podejmujących prace charytatywne, m. in. opiekę nad wdowami. Według Dziejów Apostolskich, “pełen łaski i mocy Ducha Świętego”, głosił Ewangelię z mądrością, której nikt nie mógł się przeciwstawić. Został oskarżony przez Sanhedryn, że występuje przeciw Prawu i Świątyni. W mowie obrończej Szczepan ukazał dzieje Izraela z perspektywy chrześcijańskiej, konkludując, że naród ten stale lekceważył wolę Boga (Dz 6,8-7,53). Wyznał publicznie Chrystusa, za co został ukamienowany (Dz 7,54-60). Protomartyr - pierwszy męczennik. Jego imię włączono do Kanonu rzymskiego. Patron diecezji wiedeńskiej; kamieniarzy, kucharzy, tkaczy.

W ikonografii św. Szczepan występuje jako młody diakon w białej tunice lub w bogato tkanej dalmatyce. Jego atrybutami są: księga Ewangelii, kamienie na księdze lub w jego rękach, gałązka palmowa.

 

św. Dionizego pp. (+ 268),

św. Teodora (+ VI w.),

bł. Wincenty-Marii Lopez y Vicuna dz. zk. (+ 1890),

św. Zenona bpa (+ ok. 400),

św. Zozyma pp. (+ 418).

 

(zob. 31 stycznia)

Prorok, teolog, mistyk. Był synem Zebedeusza i Salome, młodszym bratem Jakuba Starszego (Mt 4,21). Pracował jako rybak. Uczeń Jana Chrzciciela. Razem ze św. Andrzejem poszedł za Jezusem (J 1,38-40). Był jego umiłowanym uczniem. Ewangelia odnotowuje obecność Jana podczas Przemienienia na Górze Tabor (Mk 9,2), przy wskrzeszeniu córki Jaira (Mk 5,37) oraz w czasie aresztowania Jezusa w Ogrodzie Oliwnym (Mk 14,33). Podczas Ostatniej Wieczerzy spoczął na piersi Zbawiciela. Chrystus z krzyża powierza mu swoją Matkę, a Jej Jana jako przybranego syna (J 19,26-27). Po zmartwychwstaniu przybywa razem ze św. Piotrem do grobu, gdzie “ujrzał i uwierzył” (J 20, 8), że Chrystus żyje. Był z Piotrem podczas cudownego uzdrowienia paralityka przy Złotej Bramie (Dz 4,13). Przebywał przez wiele lat w Jerozolimie (Gal 2,9), potem w Samarii (?), następnie w Efezie. W tym mieście miał się opiekować Najświętszą Panną Maryją aż do jej “Zaśnięcia”. W Efezie napisał Ewangelię i trzy listy apostolskie. Przez cesarza Domicjana został zesłany na wyspę Patmos, tam napisał Apokalipsę. Za panowania Nerwy powrócił do Efezu. Tutaj, jako jedyny z apostołów, zmarł śmiercią naturalną. Patron Albanii, Azji Mniejszej; aptekarzy bednarzy dziewic, zawodów związanych z pisaniem i przepisywaniem: introligatorów, kopistów, kreślarzy, litografów, papierników, pisarzy; oraz owczarzy, płatnerzy skrybów, ślusarzy, teologów, uprawiających winorośl, wdów. Jemu poświęcona jest katedra papieży - bazylika Zbawiciela na La-teranie, “matka wszystkich kościołów”.

W ikonografii św. Jan przedstawiany jest jako stary Apostoł, czasami jako młodzieniec w tunice i płaszczu, rzadko jako rybak. Najczęściej występuje w scenach będących ilustracjami tekstów Pisma św: Jan jest jedną z centralnych postaci podczas Ostatniej Wieczerzy, Jan pod krzyżem obok Maryi, Jan podczas Zaśnięcia NMP, Jan na Patmos, Jan i jego wizje apokaliptyczne. Bywa przedstawiany w scenie męczeństwa - zanurzony w kotle z wrzącą oliwą. Jego atrybutami są: diakon Prochor, któremu dyktuje tekst, gołębica, kielich z Hostią, kielich z wężem, kocioł z oliwą, księga, orzeł w locie, na księdze lub u jego stóp, siedem apokaliptycznych plag, zwój.

 

bł. Bartłomieja Tolomei zk. (+ 1348),

św. Fabioli wdowy (+ 399),

św. Maksyma bpa (+ 282),

św. Nikarety dz. (+ ok. 404),

śwśw. braci Teodora i Teofanesa bpa, mm. (+ 841, 845).

 

(zob. 6 stycznia)

Po odbyciu studiów teologicznych w Rzymie został kapelanem i kanonikiem kościoła św. Marka. W czasach napoleońskich odmówiwszy przysięgi konstytucyjnej żył na wygnaniu w północnej Italii i na Korsyce. Po upadku cesarstwa wrócił do Rzymu, gdzie głosił misje ludowe z taką gorliwością, że określono je jako “wielkie duchowe trzęsienia ziemi”. Z myślą o tej formie duszpasterskiego oddziaływania założył kongregację męską i żeńską. Zmarł podczas epidemii cholery w 1836 r. Kanonizował go Pius XII (1954).

 

św. Antoniego mn. (+ ok. 520),

św. Cezariusza m. (+ 310),

św. Domniona kpł. (+ 394),

śwśw. Domny, Agapy, Teofilii dz., Indesa, mm. (+ III/IV w.),

św. Młodzianków, mm., św. Troadiusa m. (+ 250).

 

(zob. 28 stycznia)

Urodził się w 1118 r. w Londynie. Studiował w Paryżu. Po przyjęciu święceń kapłańskich kontynuował studia na prawie w Bolonii. Kiedy wrócił do kraju, został archidiakonem. W 1155 r. mianowany lordem kanclerzem, stał się najbliższym współpracownikiem Henryka II. Kiedy siedem lat później został arcybiskupem Canterbury, zrezygnował z kanclerstwa. Zmienił radykalnie styl życia, podejmując ascezę. Dawniejsze oddanie królowi zamienił na głęboką troskę o Kościół, o zachowanie jego praw i przywilejów. Próby poszerzenia zakresu i kompetencji sądów królewskich kosztem ko­ścielnych oraz ograniczenia władzy Kościoła spowodowały konflikt Tomasza z królem. Musiał chronić się ucieczką. W 1170 r. doszło do pojednawczego spotkania króla z arcybiskupem. Tomasz powrócił do Anglii. Jednak spokój trwał niezbyt długo. Kiedy Tomasz odmówił zdjęcia kar z biskupów, został zamordowany podczas nieszporów w katedrze, 29 grudnia 1170 r. Aleksander III kanonizował arcybiskupa Tomasza w trzy lata później. Henryk II u jego grobu odbył publiczną pokutę. Grobowiec Świętego i jego relikwie zniszczył Henryk VIII (1538). Patron Anglii, duchownych.

W ikonografii św. Tomasz przedstawiany jest w stroju biskupim. Jego atrybutami są: model kościoła, krzyż, miecz, palma męczeńska.

 

śwśw. Dominika, Wiktora, Prymiana, Lybozjusza, Saturnina, Krescencjusza, Sekunda, Honorata, mm. (+ ok. 258),

św. Ebrufla op. (+ ok. 596),

św. Gerarda op. (+ 1029),

św. Marcelego op. (+ 480),

św. Trofima bpa Aries (+ I w.).

 

Kształcił się u benedyktynów w Worcester. Tam został mnichem, potem kapłanem. W 639 r. powołano go na biskupstwo w rodzinnym mieście. Reformator życia kościelnego. Bronił świętości małżeństwa. Doradca Eldera, króla Mercji, jego syna Kenreda oraz Offy I, króla wschodnich Sasów. Podczas pobytu w Rzymie otrzymał od papieża zgodę na rezygnację z biskupstwa. W ostatnich latach życia pełnił obowiązki opata w Evesham. Zmarł 30 grudnia 717 r.

 

św. Anyzji m. (+ ok. 300),

św. Anyzjusza bpa Tesalonik (+ 407),

św. Liberiusza bpa (+ IV w.),

bł. Małgorzaty Colonna zk. (+ 1284),

św. Rajnera bpa (+ 1077),

św. Sabina bpa, Eksuperancjusza dk., Marcelego dk., Wenustiana namiestnika, mm. (+ V/VI).

 

Z pochodzenia Rzymianin. Na stolicę Piotrową wstąpił w 314 r. Po edykcie mediolańskim kończącym erę prześladowań chrześcijan w cesarstwie rzymskim podjął organizację kultu Bożego. Za jego pontyfikatu odbył się I sobór powszechny w Nicei (325). Wysłał tam swoich legatów, a następnie zatwierdził uchwały tegoż soboru. Za jego rządów wybudowano bazyliki rzymskie: św. Jana na Lateranie, św. Piotra w Watykanie, które konsekrował. Patron diecezji i miasta Modeny Tam znajdują się także jego relikwie.

Ikonografia przedstawia św. Sylwestra w papieskim stroju pontyfikalnym lub jako papieża w tiarze i czerwonym płaszczu. Jego atrybutami są: kościół, księga, trzyramienny krzyż, paliusz, tiara, wąż z książką, smok u stóp.

 

(zob. 2 lutego)

Urodziła się w 1806 r. w burgundzkiej wiosce Fain-les-Moutiers. Po śmierci matki pomagała ojcu w prowadzeniu gospodarstwa. Pragnęła wstąpić do klasztoru, lecz spotykała się ze sprzeciwem ojca. Wysłał ją do Paryża, gdzie u swego stryja pracowała w skromnej restauracji. Mając 24 lata wstąpiła do szarytek. Podczas odbywania nowicjatu w domu na rue du Bac w Paryżu doznała mistycznych łask. Z wizji, jaką miała 27 listopada 1830 r., wywodzi się praktyka “cudownego medalika”, będącego wyrazem ufności i orędownictwa Maryi. Mimo sławy tych objawień Katarzyna pozostała cicha i nieznana. Zmarła 31 grudnia 1876 r. Beatyfikował ją Pius XI (1933), kanonizował Pius XII (1947).

 

św. Barbacjana kpł. (+ VI w.),

św. Kolumby dz. m. (+ III w.),

św. Melanii Młodszej mn. (+ 439),

św. Zotyka kpł. (+ IV w.).